De Woede

Wanneer is je leven geslaagd? Een brede vraag, waar wel wat antwoorden op te verzinnen zijn. Als je je een beetje goed gedraagt, als je probeert een ander te helpen, je iets van de wereld ziet en daar wat van opsteekt, je jezelf ontwikkelt en je kennis gebruikt om de wereld ietsje beter te maken. En wanneer je je kinderen meer kansen krijgen en benutten dan jij. 

Christos Neocleous weet niet of hij sinds begin deze week dat laatste antwoord nog op hem en zijn gezin van toepassing is. Christos is 48 en heeft een juridisch advieskantoor in Limassol, op Cyprus. Zijn klanten zijn vooral Russen en Oekraïners met geld die in EU-lidstaat Cyprus een bedrijf willen opzetten of hun spaargeld willen deponeren. Uiteraard omdat hun geld dan veiliger is dan onder oom Poetin en zijn boefjes en omdat ze, net als iedere ander mens, niet al teveel belasting willen betalen.

Christos heeft ongeveer 600.000 Euro aan spaartegoeden en pensioengeld op een rekening staan bij de Laiki-bank, een van de twee grootste banken op Cyprus. Hij gaat er vanuit dat, nu de Laikibank wordt opgeheven en alle tegoeden boven een ton door de regering worden bevroren, hij een half miljoen Euro kwijt is. Zeg maar dag tegen je pensioen, zeg maar dag tegen je spaarcentjes en zeg maar dag tegen een opleiding voor de kinderen aan een Engelse school. Christos werkt al vanaf zijn 12de, heeft tijdens het Turks-Griekse conflict in 1974 nog in tenten gewoond. Hij is al vijf jaar niet op vakantie geweest, omdat hij zijn internationale klanten 24/7 bij moet staan. Christos wil dat zijn kinderen minder hard hoeven te werken en met een goed stel ontwikkelde hersens ook een mooie toekomst kunnen opbouwen. En dat ideaal loopt nu gevaar. Want zijn geld is foetsie.

Christos is woedend. In zijn eigen woorden, “robbed and raped.” Beroofd en verkracht. Omdat zijn regering en Brussel, zeggend dat ze casinobanken voor rijke Russische belastingontduikers willen aanpakken, ook de eerlijke Cyprioten te grazen nemen. Want die sparen namelijk ook. En zetten hun kapitaal op de bank. Kijk maar naar Christos.

Het is simpel om te zeggen dat de Cyprioten het allemaal aan zichzelf te danken hebben en dat ze hun geld niet naar een casinobank hadden moeten brengen. Alsof er geen Nederlanders hun geld naar IceSave of Dick Scheringa hebben gebracht. Of niet honderdduizenden mensen zich door keurige Nederlandse verzekeraars hebben laten naaien met een woekerpolis. Alsof de deskundig geleide Nederlandse banken niet drie jaar geleden zoveel gevaar liepen dat ze bijna omdonderden. Alsof het toezicht op banken in zo’n beetje ieder land ter wereld niet een pijnlijke grap is gebleken.

Water stroomt naar het laagste punt. Mensen zullen altijd op zoek gaan naar voordeel, zeker zolang het legaal is. Dat is ook de reden waarom grote multinationals als Starbucks en Google hun brievenbuskantoor in Nederland hebben; door ons fijne buitenlandervriendelijke belastingstelsel en afspraken met onze fiscus kunnen ze in eigen land miljarden aan belasting ontwijken en voor een veel geringer bedrag hier de schatkist van minister Dijsselbloem en assistent Weekers vullen. Die vinden dat niet erg. Da’s een stukje VOC-mentaliteit, niks mis mee. Dezelfde VOC-mentaliteit die corrupte en niet-corrupte Russen tonen wanneer ze hun geld wegsluizen uit corrupt Rusland naar het vriendelijke, warme en prettige EU-lid Cyprus.

Er was en is misschien veel mis aan het enorme banksysteem in Cyprus. Maar het land mocht in 2004 gewoon meedoen in de Europese Unie. Er werd misschien wel wat met gefrons vanuit het calvinistische Noord-Europa naar gekeken… maar Cyprus mocht gewoon meedoen.

En nu wordt Cyprus even stevig aangepakt. Veel rijke Russen raken hun geld kwijt. Cyprioten die in de legale bankindustrie van EU-lid Cyprus werken, raken hun spaargeld kwijt. Christos is één van hen. En hij is bitter. Dat het grote geld soms zijn eigen wetten creeert, weet hij ook wel. Maar dat Brussel en zijn regering zijn spaargeld en zijn toekomst van hem en zijn kinderen hebben afgepakt, dat had hij nooit verwacht. Dat was nieuw voor hem. Christos denkt aan verhuizen. Waar naartoe weet hij nog niet. Om één ding hoeft hij zich geen zorgen te maken: zijn spaargeld. Want dat heeft hij nu toch niet meer.