Afgelopen vrijdag kreeg ik een tip van iemand die me vertelde dat dagblad De Gelderlander na een doodsbedreiging een verhaal niet zou publiceren. Journalistiek ondenkbaar dacht ik meteen. Het ging om een interview met familie van één van de Marokkaanse jongens die op een gestolen scooter iemand in Nijmegen hadden doodgereden en vervolgens het ziekenhuispersoneel hadden bedreigd. Een groepje jongens zou zich vrijdagochtend hebben gemeld bij de redactie van de krant en geëist dat het interview niet gepubliceerd mocht worden. En dat als dat wel zou gebeuren de betreffende redacteur de dood stond te wachten. Best beangstigend, kan ik me zo voorstellen, maar geen reden om het verhaal, dat voor zaterdag gepland stond, dan maar niet te publiceren. Een verhaal mag nooit wijken voor een bedreiging, als journalisten daar aan toe gaan geven is het eind zoek. Dan bepaalt de bedreiger immers wat er wel of niet in de krant staat.

Dus ik besluit het verhaal te checken door te bellen met de redactie van De Gelderlander. De redactiechef is niet bereikbaar. De journalist evenmin. Dan maar de hoofdredacteur Kees Pijnappels. Bij hem kom ik niet verder dan zijn secretaresse. Die schrijft mijn nummers op en zal dhr. Pijnappels vragen mij terug te bellen. Als ik na anderhalf uur nog niets hoor, besluit ik terug te bellen. Meneer Pijnappels is al naar huis, maar heeft mijn nummer en zal mij bellen. Redactiechef Michiel Willems en journalist Frank Hermans zijn nog steeds niet bereikbaar. Hermans reageert evenmin op de door mij verstuurde mail naar hem om contact met me op te nemen. Zaterdag; het verhaal wordt inderdaad niet geplaatst in De Gelderlander. Geen woord wordt er over gerept. In het weekend is er nog steeds niemand van De Gelderlander die me belt of mailt. Maandag maar weer proberen dan. Dhr. Pijnappels heeft uw nummer, verzekert de secretaresse mij, hij weet van uw verzoek. Willems is inmiddels wel bereikbaar, hij zegt van niets te weten omdat hij 'enigszins autistisch' (in zijn eigen woorden) met zijn eigen verhalen bezig is en geeft mij het mobiele nummer van journalist Hermans. Die neemt niet op, dan maar inspreken. Belt me niet terug. Dan maar SMS-en. SMS-t me niet terug.

Dan een bericht van Geenstijl. Of ik al meer weet, want zij hebben het verhaal ook gehoord, maar niemand van De Gelderlander wil hen te woord staan. Ik leg uit dat niemand van De Gelderlander tot nu toe de moeite heeft genomen mij fatsoenlijk te woord te staan. Geenstijl is het net als ik zat en doet wat voor een website iets makkelijker is dan voor een televisieprogramma; ze publiceren het hele verhaal dan maar zonder reactie van De Gelderlander. Ik bel opnieuw de secretaresse van Pijnappels. Ja hoor, hij kent mijn verzoek. Maar weer krijg ik hem niet aan de lijn. Obama is makkelijker te spreken. Ik kan me intussen niet aan de indruk onttrekken dat de bedreiging zijn beoogde uitwerking heeft gehad; De Gelderlander publiceert niets, zwijgt in alle toonaarden over de bedreiging, belt zelfs journalisten die er vragen over hebben dagenlang niet terug en doet geen aangifte bij de politie.

Het bericht van Geenstijl zet echter de redactie blijkbaar toch aan het denken. Ze besluiten ineens aangifte te doen. Ook wordt er een berichtje geplaatst dinsdagochtend in de krant. Maar het gewraakte artikel, dat verschijnt niet. Want, zo stelt nu de hoofdredactie, dat heeft de geïnterviewde familie liever niet. Nee, natuurlijk niet! Die zijn ook bedreigd. Net zoals De Gelderlander. En door niet te publiceren doe je precies wat de bedreiger wil. Het woord lafaards spookt door mijn hoofd. Maak je eigen journalistieke afweging, laat je niet leiden door angst of bedreigingen en plaats nou gewoon dat artikel. En heb in ieder geval het fatsoen om collega-journalisten terug te bellen. Want je raadt het al, van dhr. Pijnappels heb ik nog steeds niets vernomen, van Frank Hermans evenmin. Vreemd, omdat Pijnappels wel de moeite neemt andere media te woord te staan om te vertellen dat hij not amused is dat er 'gelekt' is naar onder andere EénVandaag. Dat EénVandaag niets gepubliceerd heeft deert hem blijkbaar niet. Nee, dhr. Pijnappels wil de onderste steen boven en dreigt de 'deepthroat' zelfs met ontslag. Zo. Eindelijk ferme taal van Pijnappels. Alleen totaal misplaatst en tegen de verkeerde persoon als je het mij vraagt. De taal van een Lafaard met hoofdletter L...?

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.