Theatermaker fopt journalisten met nepvideo Vincent van Gogh
"De aanwijzing was heel duidelijk. Ik heb hem onder een boom gevonden, gewikkeld in een plastic zak." Schrijfster Mira Feticu vertelt enthousiast over een tekening die zij gevonden heeft van grootmeester Pablo Picasso. Feticu kreeg een brief met aanwijzingen waardoor ze de tekening op het spoor gekomen is.
Zes jaar geleden werd het exemplaar uit de Kunsthal in Rotterdam gestolen. Vandaag bleek dat de tekening niet van de kunstenaar zelf was, maar vervalst bleek te zijn. De actie blijkt een publiciteitsstunt de zijn van Vlaamse theatermakers.
Geënsceneerde beelden van Van Gogh
Deze actie doet denken aan de publiciteitsstunt van de bewegende beelden van kunstenaar Vincent van Gogh. Vijftien jaar geleden doken er authentieke fragmenten op van Van Gogh in de documentaire 'Het Blik van Wallsteijn'. De media doken er bovenop en zelfs CNN berichtte over deze uitzonderlijke vondst. Totdat Omroep Brabant erachter kwam dat er een luchtje zat aan deze beelden. Van Gogh bleek gespeeld door een acteur en de beelden waren in scene gezet.
"Het geheel moet even uit het lood gezet worden met een goede verantwoorde grap", zegt Peter Dictus. De Zundertse theatermaker werkte samen met Jeroen Neus aan de korte fake-documentaire. "Vooral vanwege de Van Gogh-hype. Vincent van Gogh is bij ons in het dorp geboren en ik wilde graag iets met zijn aanwezigheid in ons dorp doen. Op de een of andere manier wilde ik daar de draak mee steken."
‘Papegaai-journalistiek’
Er kwam heel veel aandacht op de documentaire van Dictus en Neus. Dictus had dit naar eigen zeggen niet verwacht. "Wat wij per ongeluk bloot legde was de werking van de 'papegaai-journalistiek'. De pers dook er vol op en nam het bericht zonder te checken over. Binnen een paar uur werd dit wereldwijd verspreid zonder dat er serieus naar gekeken werd."
Een aantal deskundige waren betrokken bij en complot en bevestigde dat Van Gogh wel degelijk op de beelden te zien was. Toch vindt Dictus dat de media hier niet in had hoeven trappen. "Je hoort iets waarvan je honderd procent zeker kan weten dat het niet kan. Het hele persbericht stond stijf van de leugens. Doe je best, denk na en check iets, voordat je het overneemt."
Opgejaagd
Omroep Brabant kwam er uiteindelijk achter dat de beelden niet echt zouden kunnen zijn. Voor Dictus was dit een hele opluchting. "Die dag was veel te hectisch en veel te spannend. Ik werd achterna gezeten door redacteuren van alle omroepen. Wij werden echt een beetje opgejaagd. Ik was blij dat er op een gegeven moment een punt achter werd gezet en dat we konden toegeven: oké, we kunnen toegeven dat het een georganiseerde leugen was."
Toen Dictus het verhaal van de tekeningen van Picasso las, werd hij weer even herinnerd aan Zundert in 2003. "Met dit soort berichten moet ik altijd even gniffelen en dan denk ik: daar gaan we weer."
Megan (13) heeft erfelijke obesitas, zonder medicijn stopt ze niet met eten: 'Kan er niets aan doen'
Megan had altijd honger. Ondanks dat haar ouders haar normaal te eten gaven werd ze al op jonge leeftijd veel te zwaar. De aanleg voor obesitas bleek in haar genen te zitten. Lange tijd was er niets tegen te doen, maar nu is er hoop: "Het gaat al beter."
"Ik heb een ziekte, waardoor ik heel vaak honger heb. Het is een vorm van genetische obesitas", vertelt Megan, die net 13 jaar is geworden. Een genetische afwijking veroorzaakt dat haar hersenen nooit het seintje krijgen dat ze verzadigd is. Daardoor heeft ze een extreme eetlust en 24 uur per dag honger.
'Hele pittige jaren'
Lange tijd wisten haar ouders niet wat er aan de hand was met Megan. Ze at normaal en kreeg precies wat het consultatiebureau voorgeschreven had, maar toch vlogen de kilo's eraan bij hun baby. Bij iedere controle was duidelijk dat Megan zich buiten alle lijnen van de groeicurves ontwikkelde.
Haar voortdurende hongergevoel zorgde ervoor dat Megan bovendien heel veel huilde, vertelt moeder Ilonka Stouthandel. "Alleen als ze voeding kreeg was ze stil en leek ze verzadigd. Maar na een kwartier begon het hele huilen opnieuw." De eerste jaren waren volgens haar 'pittig, heel pittig'.
Gemengde gevoelens
Toen Megan 2,5 jaar oud was werd duidelijk waarom ze veel te zwaar werd. Een combinatie van fouten in het DNA van zowel haar moeder als vader heeft bij Megan tot genetische obesitas geleid. Een zeldzame aandoening: in Nederland zijn maar zeven gevallen bekend.
De diagnose was volgens Ilonka een grote opluchting, maar gaf ook gemengde gevoelens. "Aan de ene kant waren we heel blij en dankbaar dat we eindelijk een naam hadden voor wat er aan de hand was, maar tegelijkertijd gingen we naar huis in de wetenschap: er is niks voor."
Opmerkingen van anderen
Al voordat duidelijk was dat het overgewicht van hun dochter niet de schuld van Megan of henzelf was, had de buitenwereld zijn mening duidelijk al klaar. Dat bleek wel uit de blikken en opmerkingen van anderen, vertelt Ilonka.
"Eventjes met haar door de winkelstraat was een letterlijke hel, want je kind is anders, dus mensen kijken ernaar", zegt ze. "Blijkbaar is het ook normaal om daar dan wat van te zeggen: 'zo, die is dik' of 'die kan lekker eten'. Terwijl, wat er achter onze voordeur gebeurde, dat zagen ze niet."
Angst voor jeugdzorg
De moeder kreeg er veel stress van en ging aan zichzelf twijfelen. "Als de bel ging, dacht ik: ik doe niet open, want dat is jeugdzorg, die komen mijn kind halen. Gewoon omdat je twijfelt aan jezelf, want mijn kind is zo, dus ik doe iets fout."
Dat er echt iets aan de hand was met haar dochter, voelde dan ook als erkenning. "Het was ook fijn voor de omgeving, zoals de peuterspeelzaal en familieleden. Het was een signaal voor iedereen dat we serieus moesten opletten wat er bij Megan naar binnen ging, om haar op een gezond gewicht te houden."
Klok kijken voor eten
Het extreme hongergevoel bleef immers bij Megan. Dus ontwikkelden haar ouders allerlei manieren om haar ook zonder eten tevreden te houden. "We hadden bijvoorbeeld een slinger in de woonkamer hangen met een plaatje van een klok en een plaatje van eten erbij", vertelt Ilonka.
"Als de klok hetzelfde was als de klok aan de muur, dan was het tijd om het eten van het plaatje te eten", legt ze uit. "En dat werkte heel goed, want op het moment dat Megan dan zei 'ik wil eten' of moest huilen, dan zeiden we: 'Kijk naar het plaatje, is het al tijd? Nee? Dan moeten we wachten.'"
'Niet zo'n fijn gevoel'
Megan kan zich nog wel herinneren dat ze altijd honger had. "Dat was niet zo'n fijn gevoel, want ik kon er zelf ook niks aan doen. Ik had honger, maar er werd altijd 'nee' gezegd", vertelt de tiener. "Nu denk ik dat het wel goed is dat er 'nee' werd gezegd, anders was ik nu wel heel anders geweest."
Toen ze klein was werd er volgens haar tegen haar gezegd dat ze heel dik was en ook niet goed opgevoed. "Omdat ik dikker was dan andere kinderen. Dat was niet leuk, want het was gewoon hoe ik was. En ja, ik kan er gewoon niets aan doen."
Medicijn inspuiten
Maar dat veranderde compleet toen Megan 9 jaar was en er ineens een behandeling kwam voor de genetische obesitas waaraan ze lijdt. Ze kon meedoen aan een onderzoek voor een nieuw medicijn, dat haar permanente hongergevoel zou stillen.
"Een dag vol vreugdetranen", omschrijft Ilonka het. "Dit was voor ons echt de oplossing om haar leven zo fijn mogelijk te maken. Dat ze niet elke keer in gevecht zou zijn met die honger." Inmiddels spuit Megan iedere dag na het opstaan een medicijn in haar buik.
'Veranderd in vrij meisje'
Ilonka zag haar dochter gelukkiger worden. "Ze veranderde van een geobsedeerd meisje in een vrij meisje. Gelukkiger ook, want ik denk dat de obsessie van het eten haar wel ongelukkig maakte, want de hele dag 'nee' te horen krijgen is ook niet leuk."
Megan zit inderdaad lekkerder in haar vel. "Ja, ik heb ook minder honger en dat is wel gewoon veel beter", zegt ze tot slot. "Vroeger dacht ik: ik ben gewoon zo, dus ik kan dingen niet doen. Maar nu denk ik: ik ben al een stuk beter, dus ik kan wel gewoon dingen doen die ik zelf wil."