Mart op maandag: een wedstrijd die iedereen wil zien

Afgelopen week zei een mijnheer met opmerkelijk keurig gecoiffeerd haar dat “iedereen” de vechtwedstrijd tussen twee elkaar niet helemaal goed liggende kickboksers wilde gaan zien. Hij deed dat in een zichzelf serieus nemend programma dat Pauw heet.

De kijkcijfers (ja, daar zijn ze weer) bewezen anders, hoewel ze giga hoog waren. Naar het gevecht bij Ziggo Sport tussen Badr Hari en Rico Verhoeven keken ruim zevenhonderdduizend mensen. Ik vind dat heel veel. Niet “iedereen” keek, dat wisten we wel, maar toch: zeven ton, geweldig.

Dat een normale, eigenlijk saaie, uitzending van Studio Sport met samenvattingen van drie eredivisiewedstrijden even later op de zaterdagavond ruim tweemaal zoveel kijkers trok, moet de burger toch ook redelijke moed geven. Ons huis-tuin-en-keukenvoetbal, zonder uitstraling of “een mooie affiche” klopte het kickboksen ruim. En om nog even verder te bagatelliseren, het bij RTL op de vroege zaterdagavond uitgezonden “Eigen huis en tuin” scoorde met 889.000 kijkers ook nog meer dan elkaar uitwonende vaderlanders die in een zweterige bierhal in Oberhausen aan de slag gingen.

Was het de mate van opgeklopte ranzigheid, de brutale en bij tijden prachtig ordinaire uitingen plus het voor buitenstaanders heerlijke aanzicht van een sportpubliek “dat we eigenlijk niet kennen” (of willen kennen) dat het kickboksgevecht ineens op onze nationale radar bracht?

Of ik iets met die sport heb?

Neen.

Niets.

Ik gun die lieden alle ruimte om hun “sport” op jubelende manier uit te venten, maar ik ben er niet in geïnteresseerd en kijk er nooit naar. Dat is een keuze, geen afwijzing. Ik weet er niets van, ik ken de deelnemers niet en de sport “an sich” raakt me niet.

Om eerlijk te zijn: ik kijk veertienduizend keer liever naar de dameshandbalwedstrijd Zweden-Nederland dan naar dat opgeklopte hormonengeweld, waarbij ik wel moet erkennen dat een blik in zo’n ring en een diepere bestudering van wat voor types daar nu allemaal staan, een wel erg louterende werking op de rest van je leven kan hebben.

Iedere sport trekt haar eigen publiek, zo we allen weten, en soms is het goed de plaatjes van zo’n groep (want dat is het) eens goed te bestuderen. Je kunt dan mooi zien hoe golfpubliek een tikje anders in elkaar steekt dan de Feyenoord-aanhang, die anders is dan het publiek bij een zondagochtendwedstrijd bij Bloemendaal hockey, die anders is dan het paardenvolk dat in de Amsterdamse RAI samenkomt om beschaafd te klappen, dat weer anders is dan het Zesdaagse publiek in Amsterdam, dat weer anders is dan… juist, die mensen die naar zo’n bierhal in Duitsland trekken om daar waarschijnlijk zeer tevreden en opgewonden (in welke volgorde weet ik niet) te raken. Vele sporten krijgen het publiek dat ze verdienen.

Zo zitten we in elkaar, zo verschillend zijn we en dat is maar goed ook. Neen, de ene groep is niet “beter” dan de ander, maar wel anders. De gemeenschappelijke noemer is “sportpubliek”, de sociale gelaagdheid doet er in feite niet toe.

Of ik nooit naar kickboksen heb gekeken?

Neen.

Op de tv kan je bij FOX ook een Amerikaanse variant bekijken en die zender haalt het geen twee seconden op mijn toestel; ik klik direct door, want ik houd er gewoon niet van naar levende wezens te kijken die elkaar tot rode appelmoes slaan en daarom bewierookt worden. Ook dat is een keuze, nietwaar?

In een ver verleden had je Hulk Hogan die aanstellerig vele doorgestoken-kaart-gevechten leverde waar de valse schijn en de “namaak” vanaf spoot. Toen die Amerikaanse vechtcultuur het Europese vasteland bereikte, werd er binnen de Nederlandse televisiewereld nagedacht of zoiets ook ”bij de publieken” vertoond moest gaan worden.

Het was immers nieuw, het leek een opmerkelijke sociale bezigheid in een bevriend land te worden en je diende journalistiek dan ook te laten zien wat het was, wie eraan meededen en hoe het werkte. Dat nepvechten in de USA haalde nooit een groot publiek in Nederland; we waren er hier, denk ik, iets te nuchter voor en doorzagen het valse en onechte.

Dat kickboksen van nu is een serieus, maar wel rudimentair overblijfsel van dat overdreven nepgedoe uit die volgepakte stadions met blèrende teenagers, de zompige rockmuziek, de volkomen idiote commentatoren en alle onzin eromheen die wij snel doorprikten als “valse schijn”.

Blijkbaar trekt een afgeleide van dat Hulk Hogan-gedoe toch nog altijd voldoende kijkers dat er geld in gestopt wordt door Ziggo Sport. Je mag ook zeggen dat Max Verstappen en zijn sensationele manier van autorijden ongeveer evenveel mensen trekt als het gevecht van Oberhausen.

Ik ben nou eens benieuwd of er een grote mate van overlappen in het kijkerspubliek zit? Zijn Max-kijkers ook fan van dat schoppen en slaan en omgekeerd? Of? Wie keken er afgelopen zaterdag? Wat voor mensen zijn dat?Sensatiezoekers? Of was de vóór-reclame al genoeg geweest om mensen naar het blauwe oog te trekken?

Twee volwassen mannen die elkaar “dood” staarden, die, de één heftig, de ander aardig en misschien zacht, verbaal te werk gingen in een voor buitenstaanders vrij speciale omgeving…

Ik keek zaterdag naar American football, naar de epische wedstrijd tussen Navy en Army (de grote opleidingsinstituten dus) die in Baltimore gespeeld werd. Ik kan nog niet in duizend woorden uitleggen wat de historische diepgang van die wedstrijd is. Als ik u nu vertel dat Army voor het eerst sinds 2001 weer won (21-17) raakt u dat niet, want wij kennen de achtergrond helemaal niet. Dit was overigens de 117e maal dat beide ploegen tegenover elkaar stonden.

Bij het zien van beelden uit de USA zag ik ook iets dat “nep” was. Ineens (en goed voorbereid) werd de binnenkomst in het stadion van president-elect Donald Trump in beeld genomen en gehouden. De complete legerleiding van het land sprong in gelid en schudde de hand van de man naar wie ze moeten gaan luisteren in de komende jaren.

Toen dacht ik: ook dit is zo vreselijk onecht. Dit is ook zo ontzettend nep en voorgekookt. Het is overal zo. Ik zag dat Trump detoneerde in het beeld van Baltimore. Alsof Sybrand Buma juichend ringside in Oberhausen zat.

O ja, Nederland versloeg Zweden. Vrouwenhandbal dus. Goede wedstrijd, eerlijke, harde sport. Ziggo Sport zond ook dat uit. Na twaalven. Kijkcijfers? Uhhhh. Ruim 100.000 mensen. Te weinig nep, te weinig doorgestoken kaart. Te veel topsport zonder ranzigheid of sensatie.