“Rot op met die camera”

Een broodje eten tijdens de Ramadan. In De Journalist van 24 april staat dat journalisten de oorzaak van agressie op straat ook bij zichzelf moeten zoeken. Tenminste dat vinden twee mannen uit de Goudse buurt Oosterwei. Een van de twee meent ook zeker te weten “dat zijn broertje gefilmd werd door de ploeg van EénVandaag. En dat zij maar door bleven gaan, ook toen zijn broertje aangaf dat hij dat niet wilde. En ja dat hij daarop misschien een beetje onbeleefd werd of wat heeft gespuugd, hebben ze (de journalisten) dan ook aan zichzelf te danken. Want ze bleven maar filmen”. Tja, dat krijg je ervan. 

De werkelijkheid ziet er toch echt heel anders uit.

Toen de wijk Oosterwei vorig jaar september in het nieuws kwam hebben we op de redactie besloten om een achtergrondportret te maken van deze buurt. Wie wonen in deze wijk? Wat is er aan de hand? Is het een incident? Of is er iets structureels aan de gang? Dinsdag 16 september ga ik zonder camera de wijk in om research te doen. Ik spreek een aantal mensen die heel openhartig vertellen hoe het er in de buurt aan toegaat. Of ze ook op camera willen reageren durven ze niet te zeggen.

Woensdag 17 september ga ik, samen met cameraman Faik Geci, terug naar Oosterwei. Het is een rustige ochtend. We maken shots in de buurt en spreken met wat mensen. Omstreeks twee uur gaan we wat te eten halen bij de bakker. Op een muurtje voor de parkeerplaats van de C1000 eten we het broodje op.

De camera staat op de grond. Daar raken we aan de praat met een groepje mannen van Marokkaanse afkomst. Ik stel me voor en we spreken over de problemen in de wijk. Dat gaat allemaal heel gemoedelijk. Ik vraag of ze een interview willen geven maar dat weigeren ze.

Aan de overkant van de straat komt een groepje jongens van Marokkaanse afkomst aanlopen. Op afstand beginnen ze ons uit te schelden en roepen dat we moeten opsodemieteren. Faik, ik en de mannen reageren hier niet op.

Vervolgens lopen drie jongens scheldend op ons af. Eén jongen komt vlak voor mij staan. En roept dat we op moeten rotten. Ze blijven heen en weer lopen. Dan komt een jongen op een afstand van nog geen vijf centimeter voor mij staan en roept dat hij de tanden uit mijn mond zal slaan. Hij loopt weg en komt weer terug. Zo dichtbij dat ik zijn adem ruik en voel. En opnieuw roept hij dat hij de tanden uit mijn mond zal slaan. Faik staat vlak achter mij met de camera tussen zijn voeten. Ze roepen dat ze de camera op zijn hoofd stuk zullen slaan als we niet meteen oprotten uit hun buurt. En ze schelden mij uit voor kut hoer. Faik probeert de jongens te kalmeren en legt uit dat er niet gefilmd wordt.

Dan zien we dat de oudere mannen zich van ons afwenden. En verderop gaan staan.

Plotseling zijn we lucht voor hen. En dat is voor ons een teken om de C1000 in te vluchten.

In de bedrijfskantine krijgen we koffie. Na twintig minuten ga ik buiten kijken en zie dat een hele groep jongens zich voor de winkel heeft verzameld. We overleggen en het lijkt ons gevaarlijk om nu de winkel uit te lopen naar onze auto. Op dat moment besluit ik de politie te bellen.

Op het politiebureau doen we aangifte tegen twee jongens. En 27 mei komt de zaak voor bij de rechtbank in Den Haag.

Maar kennelijk vinden de twee mannen dat zij voortaan toestemming moeten geven wie in hun buurt mag komen filmen. Volgens mij mag je in Nederland nog altijd gewoon op de openbare weg filmen. Zolang je maar niet in de privé sfeer van mensen komt. En waarom gaan de jongens altijd pontificaal voor de camera staan als ze niet gefilmd willen worden?

En blijkbaar zijn journalisten die op een muurtje een broodje zitten te eten, met de camera uit, zo provocerend dat zij zwaar bedreigd mogen worden.

Waarvan akte..........

Bekijk de bewuste reportage hier.