Monteur Theo benadrukt in boek het sociale aspect van zijn werk: 'Wij komen niet alleen maar voor die ketel'

Monteur Theo van der Himst gaat voor zijn werk van woning naar woning en maakte een hoop mee achter gesloten deuren. Hij bundelde zijn avonturen in een boek en hoopt op die manier nieuwe monteurs wat te leren: "Er hangt ook een menselijk aspect aan."

Het monteursvak was niet Theo's eerste keuze. "Ik wou eigenlijk het liefste de verpleging in. Maar in mijn jeugd, begin jaren '70, was het niet gewoon dat een jongen de verpleging in ging. Dus toen dacht ik: 'ik ga elektrotechniek doen'."

Alle verhalen zorgvuldig bewaard

Na ruim 30 jaar als verwarmingsmonteur heeft Theo aardig wat reparaties verricht, huizen bezocht en avonturen beleefd. "Ik ben begonnen om dingen van me af te schrijven, omdat ze leuk en verrassend waren. 's Avonds op kladblokje en dan later uitgewerkt op een externe harde schijf, met de gedachte er ooit iets mee te gaan doen."

"Een viertal vrouwelijke collega's riepen al een jaar of tien: 'Theo, geef dat uit'." En gisteren was het dan zover: het eerste exemplaar van 'Monteursverhalen' vloog over de toonbank.

Bijzondere klussen

Sommige van de verhalen hebben zijn boek niet gehaald, maar staan hem nog wel heel goed bij. Zo vertelt Theo dat hij op een dag naar Roosendaal reed om daar een storing te verhelpen. "Ik moest naar de zolder, dus ik liep naar boven. Die slaapkamers hebben een deur met een bovenlichtje, een raampje."

Het was niet zijn bedoeling om te kijken, benadrukt Theo. "Het is niet zo dat ik door al die raampjes heb zitten gluren maar je loopt naar boven en je kijkt vanzelf naar links en rechts, al is het slechts een fractie van een seconde."

Een bed vol Barbiepoppen

Op zijn weg naar boven viel zijn oog op de grond rond het bed. "Daar zaten tussen de 400 en 500 Barbiepoppen met kleren aan en op het bed lagen nog eens zo'n 250 tot 300 poppen zonder kleren aan." Theo deed naar eigen zeggen alsof zijn neus bloedde. "Ik vroeg me later af: hoe dan?"

Niet alle ontmoetingen achter de voordeur waren zo onschuldig. "Er is een voorval waar ik een of 2 jaar last van heb gehad", vertelt Theo. Voor een klus moest hij in een klein boerendorp zijn. "Ik stopte voor de deur. Deze man had alle gordijnen dicht. Dus toen dacht ik nog: 'oh, heb ik dit weer'."

Een mes en een pistool

Ik belde aan met mijn koffer, hij deed de deur open en pakt me bij mijn kraag en had een mes en een pistool. Het enige wat hij riep was: 'maken!'. De deur ging achter mij op het slot."

Theo durfde niet weg te gaan en besloot de reparatie uit te voeren. "Hij bleef maar roepen 'maken' en duwde het mes wat steviger in mijn nek." Op een zeker moment overtuigt Theo de man dat hij zijn telefoon moet gebruiken in de auto. Daar ziet hij de kans om zijn locatie door te geven aan zijn kantoor. "En toen was er binnen een kwartier politie."

'Achter elke voordeur gaat iets schuil'

De verhalen in zijn boek zijn bizar, ontroerend en soms zenuwslopend. En de eerste exemplaren gaan dan ook al meteen als warme broodjes over de toonbank. "Het loopt storm, maar dat interesseert me niet zoveel", vertelt Theo.

Wat hem meer interesseert, is dat de nieuwe generatie monteurs via zijn boek leert dat het monteursvak meer is dan het installeren en repareren van elektra. "Er hangt ook een menselijk aspect aan", vertelt hij. "Achter elke voordeur gaat ook iets anders schuil."

'Een prachtig vak'

"Ik wou laten weten dat mensen met een vak als wat wij hebben niet altijd alleen maar voor die ketel komen. Er is veel kommer en kwel en ook heel veel leuke dingen achter een voordeur. Servicemonteurs zijn misschien de enige die daadwerkelijk bij de mensen thuis komen en dan hoor je dit soort verhalen."

Ondanks de angstige momenten, is Theo nog altijd heel gelukkig met zijn carrièrekeuze. "Het werk in de techniek is een prachtig vak, wat je ook doet. Ik ben met mensen bezig én met techniek. Maar voor mij persoonlijk is het die combinatie, dat vind ik het mooiste. En ik denk ook van een hoop collega's."