Ahmads zussen zien geen uitweg als het Syrische leger weer aanvalt: 'Waar vinden we een plek die niet gebombardeerd wordt?'

"Als het Syrische leger komt, zullen ze zeker gedood worden." Zelf vluchtte hij naar Nederland, maar de vier zussen van Ahmad Bayazid wonen nog altijd in de Syrische provincie Idlib. Officieel is er een staakt-het-vuren, maar veilig zijn ze zeker niet.

In maart werd er een wapenstilstand tussen het Syrische leger en de rebellen in Idlib afgekondigd. Het is de enige provincie in het land die na 9 jaar burgeroorlog nog in handen is van de rebellen.

Staakt-het-vuren bijna wekelijks geschonden

Toch wordt het staakt-het-vuren bijna elke week wel geschonden. Als Ahmad zijn zus Dalal begin augustus opbelt, blijkt dat zelfs die nacht nog gebeurd te zijn. Op maar 2 kilometer van het dorp waar Ahmads familie woont was er een bombardement, vertelt Dalal. "We werden om half 5 wakker van de vliegtuigen."

Het was een bombardement van Russische vliegtuigen, Rusland staat aan de kant van het Syrische regime. Bij de luchtaanval vielen 18 doden. "Het Syrische leger is maar op 4 kilometer afstand van ons dorp," vertelt Dalal.

Terug naar hun dorp, maar weinig verbetering

En dat terwijl de zussen het beter zouden moeten hebben dan een paar maanden geleden. In februari vertelde Ahmad hoe hij met drie van hen geen contact had. Het leger van president Assad viel Idlib op dat moment aan, en zijn zussen en hun kinderen waren halsoverkop op de vlucht geslagen. Alleen met Dalal had hij contact, maar zijn andere drie zussen waren spoorloos.

Gelukkig bleek na enkele dagen onzekerheid dat al zijn familieleden ongedeerd waren, vertelt Ahmad nu. Toen in maart het staakt-het-vuren werd afgekondigd konden ze weer terug naar hun huizen, in een dorp dichtbij de stad Idlib. Of wat er van hun huizen over is. "Ons huis telde tien kamers en daar is er maar één van overgebleven", vertelt Dalal over wat ze daar aantrof.

Een kind dat niet meer praat

Ahmad heeft veel contact met zijn familie. Via de telefoon zwaait hij naar zijn neefjes en nichtjes in Idlib, al heeft hij sommige van hen nooit in het echt gezien. Ze zijn geboren nadat hij 5 jaar geleden naar Nederland vluchtte. "Dalal heeft een kind van 5 dat niet meer praat," vertelt hij. Zijn zus weet niet precies hoe het komt: "Ik denk dat het is omdat hij zo geschrokken is van de bombardementen."

Naar een ziekenhuis gaan voor behandeling, is niet mogelijk. Sinds kort is het coronavirus ook in Idlib gearriveerd en ziekenhuizen zijn alleen open voor spoedeisende gevallen. En dan gaat het alleen om de ziekenhuizen die er nog zijn: in het afgelopen jaar zijn er 67 gebombardeerd.

'Iedereen in Idlib is een vijand'

De wapenstilstand is broos, en Ahmad en zijn familie maken zich grote zorgen over het moment dat het leger van president Assad opnieuw aanvalt. "Als het Syrische leger komt, zullen ze zeker gedood worden. Dat hebben we in andere plaatsen die het Syrische leger heeft ingenomen ook gezien. Het regime maakt geen onderscheid tussen burgers en strijders. Iedereen in Idlib wordt als vijand gezien."

Idlib is de laatste provincie die president Assad nog moet heroveren op de Syrische oppositie. Bij eerdere overwinningen van Assad zijn rebellen en burgers die zich niet wilden overgeven, in bussen naar Idlib gebracht. Een andere plek om naartoe te vluchten is er niet. De grens naar Turkije wordt bewaakt door het Turkse leger, omdat de Turkse president Erdogan wil voorkomen dat er nog meer vluchtelingen naar Turkije komen. Het land vangt al 3,6 miljoen Syrische vluchtelingen op.

Nergens veilig

De grens over om te vluchten naar Turkije gaat dus ook niet. Als gevolg zitten Dalal en de andere bewoners van Idlib als ratten in de val. Ahmad vindt het moeilijk te verkroppen. "De Turkse grens is de enige uitweg voor de bewoners van Idlib. Nu die dicht is betekent dat dat de mensen uitgeleverd worden aan Assad."

Zijn zus Dalal heeft geen plan voor als ze weer huis en haard moet verlaten. "Waar ik ook heen ga, ik vind toch geen veiligheid." Ze zegt het bijna berustend.

Helpen door te studeren

Door de verhalen van zijn zussen voelt Ahmad zich machteloos. Toch heeft hij één ding bedacht dat hij wel voor ze kan doen: studeren. Vorige maand studeerde hij af voor zijn bachelor internationaal recht, in september begint hij aan zijn master. "Als ik succes heb, kan ik met de studies die ik nu doe misschien iets doen voor de mensen in Idlib."

Aan het einde van het interview wil Ahmad nog iets kwijt. Hij heeft het voorbereid om het in het Nederlands te kunnen zeggen, zegt hij: "Ik ben de Nederlandse maatschappij en de Nederlanders erg dankbaar voor het feit dat zij mij zo omarmd hebben, en mij kansen geboden hebben."