5 jaar na haar motorongeluk is Rebekka nog steeds aan het revalideren: haar motorpak werd haar redding

Bijna 5 jaar geleden was Rebekka op een zomeravond onderweg naar werk, toen ze op haar motor werd aangereden. Al heeft ze er nog dagelijks last van: haar beschermingspak redde haar leven. Ze wordt woedend als ze andere motorrijders zonder ziet rijden.

Nu het motorseizoen weer in volle gang is, gaat het ook dagelijks wel ergens mis met een motorrijder. En daarbij ziet de politie dat de bestuurder lang niet altijd beschermende kleding draagt. Hoewel dat niet verplicht is, is er wel elke keer discussie over.

Kleding was redding

Voor de nu 26-jarige Rebekka van Tilborg uit Middelharnis was haar motor haar alles: het gevoel voor het asfalt kreeg ze vanuit huis mee. En zodra het mocht haalde ze haar motorrijbewijs. Ieder moment dat het weer het toeliet stapte ze op haar motor om een rondje te maken, altijd goed beschermd door haar kleding.

Haar motorpak werd uiteindelijk haar redding. Dat heeft ze van horen zeggen, want zelf weet ze niets meer van haar ongeluk. "Het was zondagavond, ik had nachtdienst en was onderweg naar werk. En maandagochtend werd ik wakker in het ziekenhuis en dacht: dit klopt niet."

Foto's online

Rebekka probeerde uit bed te stappen, maar dat lukte niet omdat haar benen 'ontzettend veel pijn deden'. Op dat moment wist ze nog niet wat haar was overkomen. Ze pakte haar telefoon en las een appje van een collega die vroeg hoe het met haar ging. Van hem hoorde ze dat ze een ernstig ongeluk had gehad.

Hij vroeg of ze de beelden van het ongeluk wilde zien. "Dat wilde ik wel, want ik wilde weten wat er gebeurd was. Een 112-nieuwssite had een bericht geplaatst over het ongeluk. Daar zag ik foto's van mijn motor, dus toen was het duidelijk voor mij."

Veel geluk

Haar helm was ingedeukt, haar motorpak en rug-protector moesten los worden geknipt en haar schoenen waren flink beschadigd. Maar de bescherming bleek wel haar redding: volgens de artsen heef ze veel geluk gehad.

"Ik liep een zware hersenschudding op. Over heel mijn lijf zaten kneuzingen, mijn tanden waren redelijk aan gort. Het tussenschot van mijn neus was gebroken", blikt Rebekka terug. "Maar wonderbaarlijk genoeg dat het enige dat gebroken was. Hoe dat kan, houd me tot de dag van vandaag bezig."

Lichamelijk 80

Ondanks dat ze 'goed' uit het ongeluk is gekomen, is Rebekka nog steeds aan het revalideren. Elke 6 weken gaat ze naar een behandelaar waar ze haar lichaam naar eigen zeggen 'helemaal recht laat zetten'. Haar onderrug doet nog steeds pijn en langer dan een kwartier staan, zit er niet in.

"Ik ben 26, maar lichamelijk voelt het soms alsof ik 80 ben. Ik kan niet naar een festival of een dagje naar de Efteling. Het vraagt te veel van mijn lijf", vertelt ze. "Maar ik probeer het altijd positief te benaderen: ik kan nog lopen, ik kan zelfstandig leven én ik kan nog motorrijden. Het had veel erger kunnen zijn."

Woede

Het leven van Rebekka is dus volledig veranderd na haar motorongeluk. Toch is het feit dat ze nog zoveel kan, naast geluk, dus ook echt te danken aan haar beschermende kleding. Als ze iemand op een motor ziet rijden in normale kleding, dan komt er een gevoel van woede naar boven. "Ik kan het niet begrijpen dat mensen zo ondoordacht zijn om dat te doen."

"Natuurlijk is het nu eenmaal warm in motorkleding, maar je kleedt je niet voor het ritje, maar voor het geval dat er iets gebeurt", vervolgt ze. "Ik kan er dan niet inkomen dat je geen handschoenen, jas of broek draagt. Je kan daardoor een motorongeluk niet overleven die je misschien anders wel overleefd had. Alleen maar omdat je het niet warm wilde hebben op de motor? Ik kan mij daar verschrikkelijk druk om maken."

Vooroordelen over motorrijders

Dit soort gedragingen op de weg zorgen er ook voor dat er veel vooroordelen bestaan over motorrijders, merkte Rebekka al vrij snel na het ongeluk: "Er waren mensen die ervan uitgingen dat ik iets verkeerds had gedaan. Terwijl de politie al snel wist dat het niet mijn schuld kon zijn, waren er alsnog mensen die direct de schuld naar mij toeschoven omdat ze me weleens te hard hadden zien optrekken."

Iedereen kent voorbeelden van motorrijders die als een kamikazepiloot rijden, maar de meesten rijden keurig en ook hen kan iets overkomen, wil ze met haar verhaal vertellen. "Dat maakt mij, als ik op de motor stap, geen 'rijdende donor'."

Hondje

Na haar ongeluk is Rebekka vrij snel weer de weg op gegaan. Eerst achterin de auto, en toen de paniekaanvallen minder werden kwam stukje bij beetje de motor weer in zicht. "Mijn vader zei dat hoe langer je ermee wacht, hoe moeilijker het wordt. Dus ik ben het gewoon weer gaan doen." Motorrijden was haar lust en haar leven, maar het is zowel fysiek als mentaal te pijnlijk en daardoor rijdt ze niet meer zo vaak.

Om de leegte van het rijden met mooi weer op te vullen, loopt ze nu met haar hondje. "Ik weet dat als ik op de motor ga zitten, ik mezelf toch alleen maar weer ga pijnigen. Dus ja, dan is het fijn om gewoon mijn goede wandelschoenen aan te doen en dan gewoon lekker een stukje met die kleine te gaan wandelen."