Hoofdpijn, allergieën, slapeloosheid, depressie, hartkloppingen en oververmoeidheid: duizenden mensen zeggen deze klachten te krijgen door de straling van zendmasten, wifi, mobiel bellen en appen. Het wordt Elektro Hypersensitiviteit (EHS) genoemd, maar het wordt door de wetenschap niet erkend. Steeds meer landen nemen maatregelen rondom straling, maar in de wetenschap is EHS nog niet erkend. 

Elektro Hypersensitiviteit, ook wel EHS, is een overgevoeligheid voor de blootstelling aan elektromagnetische velden. EHS is echter een diagnose van de patiënten zelf, niet van artsen.

De medische wereld heeft geen verklaring voor de klachten van de patiënt. Er is nog geen eenduidig bewijs dat het aan de straling ligt en meerdere onderzoeken spreken elkaar tegen. De elektro-gevoeligen voelen zich daarom niet erkend.

Toch lijkt er hoop te zijn: experts geven nu adviezen over bescherming tegen straling van deze apparaten. Er bestaat sinds kort zelfs de eerste stralingsvrije camping. De landelijke GGD pleit voor een stralingsvrij gebied ergens in Nederland.

Mobieltjes mogelijk kankerverwekkend 

De World Health Organisation classificeert sinds 2011 mobieltjes als mogelijk kankerverwekkend. Steeds meer landen raken hiervan doordrongen en nemen voorzorgsmaatregelen ondanks het ontbreken van een wetenschappelijke duidelijkheid.

Zo komt er in Frankrijk een totaal verbod op het gebruik van mobiele telefoons op lagere en middelbare scholen. In België komt er in mei een voorstel voor de erkenning van Elektro Hypersensitiviteit. In Zweden zijn er al sinds 2006 stralingsvrije ruimten in ziekenhuizen. 

In april 2017 oordeelde een Italiaanse rechter dat de mobiele telefoon de oorzaak was van een hersentumor en moet een schadevergoeding uitgekeerd worden. Ook het Spaanse Hooggerechtshof besloot daartoe  in 2016 bij een telecommunicatie ingenieur.

In Nederland worden geen voorzorgsmaatregelen getroffen. Het standpunt is dat straling van draadloze communicatie niet schadelijk is. 

De ontdekking: ik heb EHS

Carolien Schooneveld viel ineens van haar fiets. Haar kantoorwerk werd voor haar steeds zwaarder. Vanaf 1997 gaat ze van de ene specialist naar de andere op zoek naar een verklaring. Haar vader, die ook gevoelig was voor straling en daar een boek over schreef, attendeerde haar erop dat ze wel eens een overgevoeligheid voor de straling zou kunnen hebben. 

Net als haar vader, zou Schooneveld EHS hebben. “Ik had hele andere klachten dan hij. Mijn vader had migraine. Toch wilde hij dat ik onderzocht of het met straling te maken had. Het lijkt iets genetisch te zijn”, vertelt Schooneveld. 

Schooneveld was blij dat ze maatregelen kon treffen. “Ik heb, samen met een specialist op het gebied van meten van elektromagnetische velden, naar een woning gezocht”, legt ze uit. “Nu woon ik  daar al 16 jaar zonder problemen. We hebben wat aanpassingen moeten maken, maar ik kan hierdoor gewoon werken en leven”.

Je kan leven met EHS als je er op tijd bij bent 

Schooneveld vindt het belangrijk dat er meer informatie wordt verstrekt over EHS, omdat je volgens haar goed met de ziekte kan leven als je er op tijd bij bent. Daarom zet Schooneveld zich nu beroepsmatig in voor de voorlichting. “Ik heb een eigen praktijk en netwerk om mensen met EHS te helpen.”

Zo praat ze onder andere met werkgevers hoe ze de werkplek stralingsvrij kunnen krijgen. Ook helpt ze mensen om hun huis aan te passen: met eco-wifi routers en aluminiumfolie. “Soms moeten mensen verhuizen”, vertelt ze.

Schooneveld heeft de afgelopen jaren zes zelfdodingen en euthanasie-gevallen meegemaakt ter gevolgen van EHS-klachten. “Maar als je er op tijd bij bent, voorkom je dat mensen zo ziek en depressief worden, ze hun werk verliezen en steeds verder afglijden.”

Pleidooi voor een stralingsvrij woongebied 

Fred Woudenberg is verbonden aan Kennisplatform Elektro Magnetische Velden. Hij gaat er van uit dat ondanks het ontbreken van wetenschappelijke bevestiging het niet kan worden uitgesloten dat sommige mensen daadwerkelijk gevoelig zijn voor elektromagnetische velden.

Woudenberg vindt dat je zieke mensen moet erkennen. “Er zou in Nederland één stralingsvrij woongebied moeten komen voor deze groep. Ook is er geen expertise aanwezig over EHS. Zorg dat die er komt. Er moet ook een stimuleringsbudget beschikbaar komen om een specialist aan te trekken.”

Chantal Halmans heeft ook EHS en schreef in 2017 hier een boek over. Ze is boos op de overheid, omdat die de patiënten in de steek laat. "De politiek zou voor stralingsvrije plekken moeten zorgen waar wij  kunnen wonen."

500.000 mensen met EHS

Volgens het Kennisplatform is er voor de Nederlandse situatie geen betrouwbare informatie beschikbaar over het aantal mensen dat gezondheidsklachten ervaart in de buurt van elektromagnetische velden.

Een informele schatting van de Stichting Elektrohypersensitiviteit, de zelfhulpgroep voor lotgenoten, is dat 3% van de mensen in onze samenleving is overgevoelig voor elektromagnetische velden. Dat zijn in Nederland zo'n 500.000 mensen.

Een documentaire, genaamd Ubiquity, over EHS-patiënten wereldwijd is nu te zien in de Nederlandse bioscoop. 

Friese verzetstrijders brachten tijdens de Tweede Wereldoorlog talloze, vaak Amsterdamse, Joden naar de dorpen Bontebok en De Knipe. 80 jaar later leeft de geschiedenis daar nog enorm, vooral bij mensen die de oorlog zelf hebben meegemaakt.

Op 4 mei herdenken we oorlogsslachtoffers. Ook komen pijnlijke erfenissen van oorlog naar boven. Hoewel de Tweede Wereldoorlog 80 jaar geleden eindigde, werkt de nasleep in veel families nog altijd door. Maar daarover praten, kan moeilijk zijn.

Begin 2025 werden historische dossiers openbaar over mensen die na de Tweede Wereldoorlog werden verdacht van collaboratie. Sindsdien krijgt EenVandaag berichten van mensen die worstelen met het oorlogsverleden van hun familie. Een verleden dat soms beladen is door stilte en schaamte, en dat generaties lang kan doorwerken.

Oorlog werkt door in volgende generaties

"Je kan oorlog zien als een serie schokkende gebeurtenissen in een context zonder ruimte om daarvan te herstellen. Het is zo heftig om mee te maken dat mensen het de rest van hun leven meedragen en vaak doorgeven aan volgende generaties", vertelt psycholoog Anne Marthe van der Bles.

Van der Bles houdt zich bij ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum bezig met de psychosociale impact van oorlog, vervolging en geweld.

In de opvoeding

"Oorlogservaringen kunnen doorwerken in families op een manier die niet meteen problematisch hoeft te zijn. Zo leren mensen die de Hongerwinter meemaakten hun kinderen soms om zuinig te zijn met eten", vertelt Van der Bles verder.

"Maar oorlogservaringen kunnen ook negatieve sporen nalaten in de opvoeding. Ouders met trauma's zijn vaak minder emotioneel beschikbaar voor hun kinderen. Ik hoor van mijn behandelende collega-psychologen bijvoorbeeld dat Holocaustoverlevenden emotioneel vlak kunnen zijn. Niks is voor hen meer zo erg als dat wat ze hebben meegemaakt. Dus als een kind dan bijvoorbeeld een knie stoot, kunnen ze niet meer invoelen dat dat voor het kind erg is."

'Mijn ouders hebben het al zo zwaar, ik moet niet teveel zijn'

"Kinderen van oorlogsgetroffenen gaan soms zorgen voor hun ouders, vanuit het idee: er moet geen aandacht naar mij uit gaan, want mijn ouders hebben het al zo zwaar. Ik moet vooral niet teveel zijn."

"Het lastige is alleen dat een kind zelf niet doorheeft dat het zich zo gedraagt, en waar dat vandaan komt. Vaak komen kinderen in de naoorlogse generatie er pas later in hun leven achter dat hun gedrag in relatie tot de ouders gevormd is door het oorlogsverleden waar de ouders mee worstelden."

Identiteit: wie ben ik in relatie tot mijn ouders?

"Niet iedereen uit de naoorlogse generatie krijgt psychische klachten, maar veel mensen uit de naoorlogse generatie worstelen met vragen over hun identiteit: wie ben ik in relatie tot mijn ouders? Het verschilt dan per persoon of en in hoeverre die identiteitsvragen leiden tot bijvoorbeeld angst, depressieve gevoelens of psychosomatische klachten."

"Het is daarbij ook belangrijk om te beseffen dat het best een diverse groep is die last kan krijgen van het oorlogsverleden van de ouders", gaat de psycholoog verder. "Het gaat om mensen die zelf kind waren in de oorlog en daar ervaringen hebben, maar ook om wie decennia later is geboren en zich op een andere manier tot dat verleden moest verhouden."

'Fout zijn'

Onlangs onderzocht Van der Bles samen met collega-psychologen en historici hoe een familiegeschiedenis van collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog doorwerkt op kinderen en kleinkinderen van (vermeende) collaborateurs. Zij hielden interviews, en namen vragenlijsten af bij een panel van bijna 6.000 Nederlanders.

"Het grote verschil in hoe oorlog bij hen doorwerkt: het gaat om mensen die 'fout' waren of zo werden gezien. Een kind is niet verantwoordelijk voor de daden van de ouders, maar worstelt wel met het gevoel zelf ook 'fout' te zijn. Hoe verhoudt je je tot je ouders als zij dingen hebben gedaan waar jij moreel niet achter kunt staan?"

Verzwegen familiegeschiedenis en angst om veroordeeld te worden

"In gezinnen werd vaak gezwegen over de collaboratiegeschiedenis. Kinderen groeien dan op mét de ervaring van emoties - angst, boosheid of stress - maar zónder kader om te verklaren waar die emoties vandaan komen. Een kind internaliseert dan de gedachte: het zal wel aan mij liggen, er is iets mis met mij. En draagt dat gevoel met zich mee."

Je ziet ook dat veel kinderen van collaborateurs - zodra ze hun familiegeschiedenis weten - een angst houden om veroordeeld of buitengesloten te worden, vertelt Van der Bles. "Die angst is niet geheel onterecht, want in onderzoek zagen we dat 18 procent van de deelnemers zich niet prettig voelt bij het idee dat mensen in publieke functies, zoals politici of burgemeesters, het kind van een collaborateur zouden zijn. Dat is een minderheid, maar wel een met een sterk oordeel."

Meer begrip voor ingewikkelde last

Toch is er in de maatschappij meer begrip gekomen voor de ingewikkelde last die kinderen van collaborateurs ervaren. "Wij zijn al jarenlang welkom bij de Nationale Dodenherdenking", vertelt bestuurslid Hulpverlening bij de Stichting Werkgroep Herkenning José van de Kerkhof. Die stichting zet zich in voor nakomelingen van personen die verdacht werden van collaboratie met de bezetter.

"Er zijn mensen die niet aan ons gelieerd willen zijn, want dan erkennen ze dat ze deel uitmaken van die groep", vertelt Van de Kerkhof. "Het opengaan van de archieven heeft ook tot veel onrust geleid: oude pijn en ervaringen komen naar boven. Toch komen er sinds die opening wel veel verhalen naar buiten en is er meer aandacht."

Dubbel gevoel

Tegelijkertijd blijft er een dubbel gevoel, zeggen Van de Kerkhof en Van der Bles. Hoe kan het praten over de last die kinderen van (vermeende) collaborateurs ervaren, samengaan met het herdenken van de slachtoffers in de oorlog en met het verdriet van hún kinderen?

"Sommige kinderen van collaborateurs voelen die spanning zeker", zegt Van der Bles. "Ze vragen zich af: heb ik wel recht op hulp, want het zou eigenlijk moeten gaan om de slachtoffers en hun kinderen. Maar leed vergelijken, helpt niet. Op een maatschappelijke dag als 4 mei is dat ingewikkeld, maar psychologisch gezien kun je ieder mens als individu benaderen en aandacht geven aan diens pijn zonder die steeds af te zetten tegen het leed van anderen."

Leed niet vergelijken, maar dialoog aangaan

"De nabestaanden van onder meer Joodse mensen hebben ontzettend veel pijn, en dat is heel evident", zegt Van de Kerkhof hierover. "En ook de nabestaanden van mensen die in het verzet zaten, kunnen een grote psychologische last ervaren. Je kunt en mag leed niet vergelijken maar je kunt wel naar elkaar luisteren en elkaar zien."

"Juist daarom proberen we een dialoog te starten in de samenleving", gaat ze verder. "Zo organiseerden we in het najaar een symposium, waar naast wijzelf ook mensen uit de Joodse gemeenschap en mensen met een familiegeschiedenis in het verzet aanwezig waren. We stoken de hand uit naar elkaar."

Praten zet dingen in beweging

"Praten over het oorlogsverleden kan spannend zijn, zeker binnen de familie", zegt Van der Bles. "Toch raden we het vanuit ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum sterk aan. Er is zoveel gezwegen: praten zet iets in beweging."

Algemene tips zijn er niet, want elke familiegeschiedenis is anders. "Maar luisteren zonder oordeel is altijd belangrijk", zegt ze. "We zien ook dat kleinkinderen het gesprek vaak makkelijker openen. De afstand helpt: het is toch anders als je opa 'fout' was dan je vader. Zij voelen meer ruimte om nieuwsgierig te vragen: wie staat er op deze foto? Of: wat weet u over dat NSB-verleden?"

Hulplijnen

Lukt praten met familie niet meteen, dan zijn er verschillende plekken waar je terechtkunt, zegt Van der Bles. "De Luisterlijn is 24/7 bereikbaar. Het Contactpunt Naoorlogse Generaties kent de historische context goed. En bij de Stichting Werkgroep Herkenning zit veel ervaringsdeskundigheid."

Van de Kerkhof van die stichting: "Mensen kunnen bij ons terecht met algemene vragen, wij bieden een luisterend oor. Over je gevoelens en ervaringen praten helpt. Als kinderen van collaborateurs advies zoeken hoe ze met hun ouders kunnen praten, dan vraag ik bijvoorbeeld of ze al precies weten wat er destijds gebeurd is. We geven ook altijd het advies het dossier te lezen, zodat je zo min mogelijk verrast wordt."

Doorverwijzen en gespreksgroepen

"Wij kunnen geen therapeutische behandeling bieden, maar als in het telefoongesprek blijkt dat je meer hulp zoekt, kunnen we je verwijzen naar de juiste plekken", gaat Van de Kerkhof verder. Bij behoefte aan meer zorg en hulp, kan dit ook besproken worden met de huisarts.

Ook organiseert de stichting gespreksgroepen en contactmiddagen. "Daar is steeds meer behoefte aan. Vaak kunnen kinderen moeilijk praten met ouders die collaboreerden of daarvan verdacht werden. Families vallen ook uit elkaar: de een wil het er wel over hebben, de ander niet. Dan is het fijn om je schaamte, schuld en andere gevoelens te kunnen delen met andere lotgenoten. Dan krijg je herkenning in elkaar."

Waarom het zwijgen doorbreken

"Ik hoor dat mensen het onwijs spannend vinden om te praten over het oorlogsverleden met familie, maar weet ook dat veel mensen die het tóch hebben gedaan daar heel blij mee zijn", zegt Van der Bles. "Zij zeggen dat het veel rust geeft om de feiten te kennen, dat het puzzelstukjes op zijn plek kan laten vallen."

Van de Kerkhof: "Kinderen van collaborateurs vinden het heel erg als er in de familie nooit over gesproken is, en ze er dan pas na overlijden van de ouders achterkomen wat er is gebeurd. Dan blijf je met vragen achter, die je niet meer kunt stellen. Als je dus nu al met vragen zit, kan het toch fijn zijn om daar antwoorden op te zoeken."

Dichter bij elkaar komen

"Wat je soms ook ziet gebeuren, en wat je ook hoopt, is dat mensen dichter bij elkaar komen", zegt Van der Bles tot slot.

"Dat ze begrijpen waarom dingen zo gelopen zijn, waar bepaalde houdingen of gedrag vandaan komen. En op een groter maatschappelijk niveau: dat we lessen kunnen leren uit het samen praten over verschillende ervaringen met de oorlog."