radio LIVE tv LIVE
meer NPO start

Mart op maandag: Kampioenen

Mart op maandag: Kampioenen

Luisteren

Gisteren werden 23 Nederlandse jongens in Hoofddorp Europees kampioen honkbal. Dat ging via een zinderend spannende wedstrijd tegen Spanje waarin de verdedigende aspecten van de sport tot in hoge kwaliteit werden vertoond.

Nou zou ik daar een hele verhandeling over kunnen houden, maar was dat het belangrijkste facet van alles?

Neen.

Was er meer?

Ja.

Wat te zeggen van de fantastische rollercoaster waarin speler Kalian Sams zich bevond. 

Zijn vrouw stond zaterdagavond, zoals hij zelf zei, “op springen” en Sams bracht de nacht bij haar door; hij wilde de geboorte van zijn eerste kind meemaken.

Toen de spelers zich warmliepen voor de finale, was er nog steeds geen kleine Sams in Den Haag en wist de manager van de ploeg, Steve Janssen, in ieder geval dat hij zonder zijn atletische, goed slaande verrevelder moest gaan spelen.

Of?

Op enig moment kwam het bericht door dat Dean Sams de wereldbevolking was komen versterken en dat de trotse vader, met werkelijk klotsende adrenaline in het lijf op Max Verstappen-achtige manier richting Hoofddorp kwam.

Oplettende televisiemensen lieten zelfs de binnenkomst van de kersverse vader bij het stadionnetje zien om, althans, in beeld, dit hele verhaal, compleet te maken.

Toen Sams een klein kwartier later zijn gezicht liet zien binnen het stadion werd hij bedolven onder applaus, hugs en liefdevolle woorden van alles en iedereen en was de spannende strijd nog steeds aan de gang.

In zijn eerste slagbeurt deed Sams wat waarschijnlijk ergens boven ons in een script was gezet: hij kwam onder een denderend applaus van alle aanwezigen aan slag (als nieuw ingebrachte speler) en sloeg meteen een honkslag.

Daarna gierde de wedstrijd via een enorme denkfout van Gianison Boekhoudt naar extra innings en zat de complete bezetting van het kleine doch fraaie honkbalstadionnetje met verbazing te kijken: hoe kon deze fout, met de Nederlandse ploeg op de rand van de overwinning, gemaakt worden?

Veel tijd om dat te analyseren of in ieder geval moreel gezien iets verstandigs ten opzichte van de betrokken speler te doen, was er niet omdat de wedstrijd nog steeds geen winnaar kende en iedere vezel van iedere speler strak als een kabel stond.

Het leverde in ieder geval interessante televisie op. Je zag de volkomen ontredderde speler in de dug-out, waar hij in een aparte, eigen wereld verbleef; de wedstrijd ging geheel aan hem voorbij. Ook dat zit in sport verpakt.

Net zoals het boze gebaar van coach Janssen die een object kwaad wegsmeet toen Boekhoudt zijn niet te verklaren faux pas maakte. De spanning bij eenieder, inclusief de coach, was zo hoogopgelopen dat dit soort beelden ineens goed zichtbaar werd en een sportwedstrijd veranderde in een psychologische snijtafel.

Dat hierna een knallende ontlading plaatsvond en een Oranje rondedans plaatsvond die zijn weerga niet kende, was fraai, prettig om mee te maken en werkte bevrijdend en ontspannend voor alle betrokken.

Het was aan mij om, redelijk snel (want zo werkt het immers bij de televisie, dus ook bij Ziggo) de belangrijkst betrokkenen voor de microfoon te krijgen, maar al direct had ik besloten Boekhoudt niet “en plein public” te confronteren met zijn denkfout. Dat zou journalistiek wellicht in orde zijn, maar menselijk gezien ook?

Ik vond van niet, had heel even oogcontact met de speler, schudde mijn hoofd en zocht een andere speler. Ik denk dat hij me begreep.

Zoals altijd in dit soort situaties is ieder zinvol gesprek nauwelijks mogelijk. Er wordt geschreeuwd, spelers spuiten elkaar met spuitchampagne vol, lachen, schreeuwen, omhelzen en zijn gewoon verschrikkelijk blij en woorden vliegen als losse projectielen door het avondzwerk.

Ik dacht er goed aan te doen naar de coach te gaan, die op dertig meter van me liep, maar ook dat was, zo zag ik, ineens een no-go, want iets zei me dat Janssen, die afgelopen week de dood van zijn oma meemaakte, niet bij stem of zinnen zou zijn, hetgeen ook klopte.

De technisch leidsman zocht, in de swingende, kolkende, zingende en dansende massa, naar iets van stilte of afzondering, maar dat bestond natuurlijk niet op het veld.

Ik zag de verse vader Sams en zijn verhaal was er een van vreugde, jubel, ontzettende ontlading en bovenal menselijke blijheid. Hij schreeuwde, praatte, zweette, lachte en straalde en deed dat alles tegelijkertijd: hij was kampioen, hij was vader, hij liep over roze wolken.

Wat te doen met coach Janssen? Ik zag aan hem af dat hij zeer vochtige ogen had en dat hij het liefst in stilte achterin de kleedkamer wilde zijn en liet hem. Ook een niet journalistieke keuze, maar ach, moest ik gaan scoren met een andermans verdriet?

Nee toch.

Pas later, terwijl het gehos doorging en zijn spelers kampioenschaps-T-shirts aanhadden en met bier, wijn, champagne en water gooiden en soms wat dronken, kwam ik Janssen in een iets rustiger vaarwater tegen.

Een gesprek was mogelijk. Met iets van een zinvolle analyse, maar met toch ook het beeld dat een sportend mens (ook als coach) vooral en bovenal een mens met gevoelens is.

Sams, Boekhoudt, Janssen…drie kampioenen en drie mannen bij wie gevoelens van vreugde leefden, maar toch ook andere menselijke eigenschappen als kwetsbaarheid, zelfreflectie, enorme vermoeidheid en ook zelfbeklag.

Een mens is maar een mens en een sportend mens is dus ook een mens. 

De starende blik van Boekhoudt die zich geen raad wist met zijn niet te verklaren actie, de enorme oerkreet van Sams die hij boven Hoofddorp (en dus de wereld) losliet en de vochtige ogen van de coach…eens te meer werd me duidelijk dat sport zo heel veel meer is dan alleen maar een uitslag.

Iedere keer weer leer ik en de leerschool van gisteravond was prachtig en zeer zinvol.

Wij mensen mogen fouten maken, mogen geroerd zijn, mogen onze vrije gevoelens aan eenieder tonen, mogen gek doen, mogen ons kampioen voelen en bewijzen daarmee dat we bestaan en dat we zijn.

Ja, in hoge mate onvolmaakt, maar ook goed, krachtig en soms wel en soms niet meester over onze daden.   

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Mart Smeets reflecteert iedere zaterdag op in het oog springende gebeurtenissen in de sport en blikt vooruit op een weekend vol sport.

Van Schiedam naar Damascus: Shadi keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland

Van Schiedam naar Damascus: Shadi keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland
Shadi (links) met zijn oud-buurman in Damascus
Bron: EenVandaag

Shadi Karazi vluchtte in 2013 uit Syrië voor de verwoestende burgeroorlog. Hij woont al 9 jaar in Nederland en gaat nu voor het eerst terug naar zijn familiehuis in de Syrische hoofdstad Damascus. "Slechter dan onder Assad kan het nooit meer worden."

Shadi vluchtte uit Harasta, een buitenwijk van de hoofdstad Damascus die na jaren van belegering en bombardementen vrijwel verwoest is. Hij verbleef eerst in een aantal andere landen voordat hij terechtkwam in Schiedam. Daar werkt hij nu al bijna 5 jaar bij woningcorporatie Maasdelta Groep in Spijkenisse.

'Had gehoopt op meer mooie momenten'

De moeder van Shadi bleef in Syrië en overleed in 2015. Zowel hij als zijn broer konden niet bij de begrafenis zijn. "Toen hadden we nog geen verblijfsvergunning, dus we mochten niet reizen", legt hij uit.

Het blijft tot op de dag van vandaag een moeilijke herinnering voor hem. "Dat blijft in mijn hart, ze is daar in haar eentje overleden. Ik had gehoopt nog meer mooie momenten met haar te hebben."

Bekijk ook

Besef

"Ik voelde me ook niet goed als ik bijvoorbeeld succes had in Nederland", gaat Shadi verder over het verlies van zijn moeder. "Ik miste iemand om het aan te vertellen, mijn moeder."

Hij bleef hopen op een hereniging met haar. Maar toen hij tijdens zijn bezoek aan Damascus haar graf zag, voelde het alsof er een zware steen van zijn borst werd getild. De waarheid van haar overlijden kwam toen eindelijk binnen, vertelt hij.

'Zoiets kan nooit meer gebeuren'

De laatste weken is veel meer naar buiten gekomen over het leed van de Syrische bevolking onder Assad en tijdens de lange burgeroorlog. Hele wijken zijn vernietigd door bombardementen en tienduizenden mensen gevangengenomen. Velen van hen hebben dat niet overleefd.

De val van het regime en het einde van de burgeroorlog was een feest voor de bevolking. Maar volgens Shadi heeft het land nu veel tijd nodig om alles opnieuw op te bouwen. "Maar de situatie kan nooit slechter dan de tijden van Assad, zoiets kan nooit meer gebeuren."

Bekijk ook

'Ik vind hem een held'

Tijdens zijn bezoek aan zijn geboorteland kwam Shadi ook nog anderen tegen, zoals zijn buurman, die hij meteen in de armen sloeg. "Ik vind hem een held, want hij is ook tijdens het beleg van 6 jaar daar gebleven", vertelt hij.

Shadi's buurman heeft 2 jaar lang opgesloten gezeten en zag hoe zijn 14-jarige dochter om het leven kwam door een raketaanval. "Maar tot nu toe is hij nog steeds daar, daarom zie ik hem echt als een held. Ik leer van zo'n persoon."

Connecties uit het verleden

Ook kwam Shadi vrienden uit zijn kinder- en schooltijd tegen. Ze waren enorm blij om elkaar weer te zien. "Gelukkig heb ik er een paar gevonden", lacht hij.

"Ik ben ook op bezoek geweest bij de moeders van mijn vrienden die nog niet naar Syrië konden komen." Op die manier vond hij toch nog connecties uit het verleden.

Bekijk ook

Betalen voor hotel in geboorteland

Wat voor Shadi het raarst was tijdens zijn bezoek aan zijn geboorteland, is dat hij in een hotel moest slapen. Hij had geen woning of andere plek om te slapen, het huis van zijn moeder was al leeggemaakt zodat mensen tijdens het beleg meubels konden verbranden voor warmte.

"Ik stond met veel emoties bij de receptie", vertelt hij. "Ik ben hier geboren en getogen, maar ik moest een kamer in een hotel vinden. Dat vind ik echt niet normaal."

Veilig in Nederland

Voor Shadi was het ondanks alles niet moeilijk om na zijn bezoek terug naar Nederland te gaan. "Alles is nu vreemd daar, alles is veranderd."

Shadi heeft nu een gezin in Nederland, zijn jongste dochter is hier geboren. "We hebben hier veiligheid gekregen", gaat hij verder. "Ik houd van Syrië en ik heb zin om daar te leven, maar dat kan je niet binnen een paar dagen beslissen." Hij wil wel weer snel op bezoek. "Want mijn kleine dochtertje is ook blij dat ze haar oma en opa, de ouders van mijn vrouw, kan ontmoeten."

Shadi uit Syrië keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland: 'Alles is veranderd'

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Poeptransplantatie om van darmziekte af te komen? Rinneke deed mee aan onderzoek: 'Is niets vies aan'

Poeptransplantatie om van darmziekte af te komen? Rinneke deed mee aan onderzoek: 'Is niets vies aan'
Rinneke onderging een poeptransplantatie om van haar darmziekte af te komen
Bron: EenVandaag

Het klinkt vies: een poeptransplantatie, waarbij je andermans uitwerpselen krijgt toegediend om je ziekte te verhelpen. Toch heeft het veel potentie, denkt Rinneke. Zij lijkt van haar ziekte af. "Kan weer wandelen zonder de bosjes in te hoeven."

Rinneke Kamminga heeft colitis ulcerosa, een chronische ontstekingsziekte van de darm. "Ik heb heel veel moeite om mijn ontlasting op te houden. Als ik aandrang krijg moet ik eigenlijk al op de wc zitten", vertelt ze. Op slechte dagen moet ze meer dan tien keer per dag naar het toilet en ervaart ze allerlei pijnen. Het beheerst haar hele leven.

Fecestransplantatie

Maar er gloort ook hoop, want Rinneke is proefpersoon voor wetenschappelijk onderzoek naar een nieuwe behandelmethode die goed lijkt te werken. Haar ontstekingswaarden zijn enorm gedaald en de stoelgang is genormaliseerd.

Rinneke kreeg 5 maanden geleden een zogenoemde fecestransplantatie in het Amsterdam UMC. Daarbij krijgen patiënten de darmmicrobiota van een gezonde donor toegediend via hun poep.

Bekijk ook

'Je proeft en ruikt het niet'

"Een vriendin had me erover getipt", vertelt Rinneke over het ontdekken van de behandeling. "Ik ben gaan lezen en dacht: nou ja, als die andere medicijnen allemaal niet werken, wil ik dit wel proberen."

Ze vindt er zelf niets vies aan, zegt ze beslist. "Ik ben verpleegkundige, dus ben wel wat gewend. En je proeft het niet en je ruikt het niet."

Nieuwe gezonde ontlasting

"Bij mensen met colitis ulcerosa spoelen we hun eigen ontlasting weg en we geven we ze nieuwe, verse ontlasting van een supergezonde donor", vertelt maag-darm-leverarts Cyriel Ponsioen. Hij leidt het onderzoek TURN2 waar Rinneke aan meedoet.

"In Nederland lijden zo'n 50.000 mensen aan colitis ulcerosa", weet hij. "Deze chronische darmontsteking leidt tot klachten als diarree, krampen, bloedverlies en vermoeidheid. Daardoor kun je ook je werk niet goed meer doen."

De darmziekte van Rinneke werd behandeld met een experimentele poeptransplantatie

Natuurlijke balans

Veel mensen hebben baat bij medicijnen, maar de ontsteking genees je daar niet mee, legt Ponsioen uit. "Wij denken dat als we de natuurlijke balans tussen bacteriën, virussen, schimmels, al die micro-organismen in je darm kunnen herstellen, dat de ziekte dan tot rust kan komen en misschien wel helemaal over is."

10 jaar geleden startte Ponsioen een eerste studie, met veelbelovende resultaten. Van de 25 behandelde patiënten leken er zes genezen. Maar deze resultaten waren niet wetenschappelijk significant.

Vervolgonderzoek

Er kon niet met zekerheid worden gezegd dat de verbetering door de poeptransplantatie kwam en niet door toeval. Daarom kwam er een vervolgonderzoek, waar Rinneke aan meedoet. Deze studie is 'dubbelblind': er is een groep die echt de poeptransplantatie krijgt, en een placebo-groep.

Rinneke vermoedt dat ze in de eerste groep zit. "Na de eerste behandeling hielp het al een beetje en hoefde ik minder vaak naar het toilet. Na de vierde ging het nog veel beter."

Bekijk ook

Hoge verwachtingen

Ponsioen verwacht veel van zijn onderzoek. "Het onderzoeksteam kan binnenkort de resultaten gaan analyseren. Wij hopen dat ongeveer 40 procent van de mensen die we behandelen blijvend goed op de poeptransplantatie reageert."

Hij benadrukt dat de TURN2 studie vol zit en patiënten zich dus niet meer kunnen aanmelden. Uiteindelijk hoopt Ponsioen zoveel kennis op te doen dat hij straks precies weet welke bacteriën gunstig zijn en bijdragen aan een gezond microbioom in de darmen.

Therapie in pilvorm

"Dat wil zeggen dat je naar het laboratorium gaat en heel erg goed gaat kijken om welke bacteriën het gaat, om welke virussen en om welke schimmels, zodat je weet welke je moet terugbrengen."

Met die kennis hoopt Ponsioen uiteindelijk een therapie te ontwikkelen die mogelijk in de toekomst in pilvorm beschikbaar kan worden. "Dan hoef je tenminste niet meer opgeloste ontlasting via een slangetje naar binnen te brengen", zegt hij tot slot.

Bekijk ook

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Ook interessant