radio LIVE tv LIVE
meer NPO start

Mart op maandag: Kampioenen

Mart op maandag: Kampioenen

Luisteren

Gisteren werden 23 Nederlandse jongens in Hoofddorp Europees kampioen honkbal. Dat ging via een zinderend spannende wedstrijd tegen Spanje waarin de verdedigende aspecten van de sport tot in hoge kwaliteit werden vertoond.

Nou zou ik daar een hele verhandeling over kunnen houden, maar was dat het belangrijkste facet van alles?

Neen.

Was er meer?

Ja.

Wat te zeggen van de fantastische rollercoaster waarin speler Kalian Sams zich bevond. 

Zijn vrouw stond zaterdagavond, zoals hij zelf zei, “op springen” en Sams bracht de nacht bij haar door; hij wilde de geboorte van zijn eerste kind meemaken.

Toen de spelers zich warmliepen voor de finale, was er nog steeds geen kleine Sams in Den Haag en wist de manager van de ploeg, Steve Janssen, in ieder geval dat hij zonder zijn atletische, goed slaande verrevelder moest gaan spelen.

Of?

Op enig moment kwam het bericht door dat Dean Sams de wereldbevolking was komen versterken en dat de trotse vader, met werkelijk klotsende adrenaline in het lijf op Max Verstappen-achtige manier richting Hoofddorp kwam.

Oplettende televisiemensen lieten zelfs de binnenkomst van de kersverse vader bij het stadionnetje zien om, althans, in beeld, dit hele verhaal, compleet te maken.

Toen Sams een klein kwartier later zijn gezicht liet zien binnen het stadion werd hij bedolven onder applaus, hugs en liefdevolle woorden van alles en iedereen en was de spannende strijd nog steeds aan de gang.

In zijn eerste slagbeurt deed Sams wat waarschijnlijk ergens boven ons in een script was gezet: hij kwam onder een denderend applaus van alle aanwezigen aan slag (als nieuw ingebrachte speler) en sloeg meteen een honkslag.

Daarna gierde de wedstrijd via een enorme denkfout van Gianison Boekhoudt naar extra innings en zat de complete bezetting van het kleine doch fraaie honkbalstadionnetje met verbazing te kijken: hoe kon deze fout, met de Nederlandse ploeg op de rand van de overwinning, gemaakt worden?

Veel tijd om dat te analyseren of in ieder geval moreel gezien iets verstandigs ten opzichte van de betrokken speler te doen, was er niet omdat de wedstrijd nog steeds geen winnaar kende en iedere vezel van iedere speler strak als een kabel stond.

Het leverde in ieder geval interessante televisie op. Je zag de volkomen ontredderde speler in de dug-out, waar hij in een aparte, eigen wereld verbleef; de wedstrijd ging geheel aan hem voorbij. Ook dat zit in sport verpakt.

Net zoals het boze gebaar van coach Janssen die een object kwaad wegsmeet toen Boekhoudt zijn niet te verklaren faux pas maakte. De spanning bij eenieder, inclusief de coach, was zo hoogopgelopen dat dit soort beelden ineens goed zichtbaar werd en een sportwedstrijd veranderde in een psychologische snijtafel.

Dat hierna een knallende ontlading plaatsvond en een Oranje rondedans plaatsvond die zijn weerga niet kende, was fraai, prettig om mee te maken en werkte bevrijdend en ontspannend voor alle betrokken.

Het was aan mij om, redelijk snel (want zo werkt het immers bij de televisie, dus ook bij Ziggo) de belangrijkst betrokkenen voor de microfoon te krijgen, maar al direct had ik besloten Boekhoudt niet “en plein public” te confronteren met zijn denkfout. Dat zou journalistiek wellicht in orde zijn, maar menselijk gezien ook?

Ik vond van niet, had heel even oogcontact met de speler, schudde mijn hoofd en zocht een andere speler. Ik denk dat hij me begreep.

Zoals altijd in dit soort situaties is ieder zinvol gesprek nauwelijks mogelijk. Er wordt geschreeuwd, spelers spuiten elkaar met spuitchampagne vol, lachen, schreeuwen, omhelzen en zijn gewoon verschrikkelijk blij en woorden vliegen als losse projectielen door het avondzwerk.

Ik dacht er goed aan te doen naar de coach te gaan, die op dertig meter van me liep, maar ook dat was, zo zag ik, ineens een no-go, want iets zei me dat Janssen, die afgelopen week de dood van zijn oma meemaakte, niet bij stem of zinnen zou zijn, hetgeen ook klopte.

De technisch leidsman zocht, in de swingende, kolkende, zingende en dansende massa, naar iets van stilte of afzondering, maar dat bestond natuurlijk niet op het veld.

Ik zag de verse vader Sams en zijn verhaal was er een van vreugde, jubel, ontzettende ontlading en bovenal menselijke blijheid. Hij schreeuwde, praatte, zweette, lachte en straalde en deed dat alles tegelijkertijd: hij was kampioen, hij was vader, hij liep over roze wolken.

Wat te doen met coach Janssen? Ik zag aan hem af dat hij zeer vochtige ogen had en dat hij het liefst in stilte achterin de kleedkamer wilde zijn en liet hem. Ook een niet journalistieke keuze, maar ach, moest ik gaan scoren met een andermans verdriet?

Nee toch.

Pas later, terwijl het gehos doorging en zijn spelers kampioenschaps-T-shirts aanhadden en met bier, wijn, champagne en water gooiden en soms wat dronken, kwam ik Janssen in een iets rustiger vaarwater tegen.

Een gesprek was mogelijk. Met iets van een zinvolle analyse, maar met toch ook het beeld dat een sportend mens (ook als coach) vooral en bovenal een mens met gevoelens is.

Sams, Boekhoudt, Janssen…drie kampioenen en drie mannen bij wie gevoelens van vreugde leefden, maar toch ook andere menselijke eigenschappen als kwetsbaarheid, zelfreflectie, enorme vermoeidheid en ook zelfbeklag.

Een mens is maar een mens en een sportend mens is dus ook een mens. 

De starende blik van Boekhoudt die zich geen raad wist met zijn niet te verklaren actie, de enorme oerkreet van Sams die hij boven Hoofddorp (en dus de wereld) losliet en de vochtige ogen van de coach…eens te meer werd me duidelijk dat sport zo heel veel meer is dan alleen maar een uitslag.

Iedere keer weer leer ik en de leerschool van gisteravond was prachtig en zeer zinvol.

Wij mensen mogen fouten maken, mogen geroerd zijn, mogen onze vrije gevoelens aan eenieder tonen, mogen gek doen, mogen ons kampioen voelen en bewijzen daarmee dat we bestaan en dat we zijn.

Ja, in hoge mate onvolmaakt, maar ook goed, krachtig en soms wel en soms niet meester over onze daden.   

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Mart Smeets reflecteert iedere zaterdag op in het oog springende gebeurtenissen in de sport en blikt vooruit op een weekend vol sport.

ASML investeert heel veel in wetenschappelijk onderzoek, maar daar hangt ook risico aan: 'Niet in eentje de kar trekken'

ASML investeert heel veel in wetenschappelijk onderzoek, maar daar hangt ook risico aan: 'Niet in eentje de kar trekken'
ASML investeert veel in wetenschap en innovatie
Bron: ANP

Dat ASML een belangrijk bedrijf voor Nederland is, is algemeen bekend. Op het gebied van werkgelegenheid, maar zeker ook op het gebied van innovatie. Van alle Nederlandse bedrijven investeren ze het meeste in wetenschappelijk onderzoek.

Executive vice president technology van ASML, Jos Benschop, vertelt dat het bedrijf al jaren 15 procent van hun omzet uitgeeft aan 'research & development' (R&D). Doordat hun omzet is gegroeid, is daarmee ook hun uitgaven aan wetenschappelijk onderzoek flink gegroeid. Het bedrijf gaf hier in 2023 2,8 miljard aan uit.

'Is onze rol te groot?'

Met deze uitgaven aan wetenschappelijk onderzoek is ASML met afstand de grootste private investeerder in wetenschappelijk onderzoek.

Nummer 2, Philips, geeft 'slechts' 700 miljoen uit aan onderzoek. Dat is vier keer minder dan ASML. Nu vraagt ASML zich af: is onze rol in wetenschappelijk onderzoek niet te groot?

Zorgelijke ontwikkeling

Onderzoeker bij TNO Marcel De Heide vindt het een zorgelijke ontwikkeling dat ASML er zo bovenuit stijgt. Hij ziet een steeds grotere concentratie van uitgaven aan R&D bij steeds minder bedrijven.

"De top 3 wordt steeds belangrijker, maar het is belangrijk om een bredere basis te hebben. Wij maken wel eens het grapje dat je niet alleen een A-SML, maar ook een B-SML, C-SML en D- SML nodig hebt in Nederland", zegt hij.

Bekijk ook

Van 300 naar 14.000 mensen

Maar dat ASML zoveel uitgeeft aan onderzoek noemt Benschop juist logisch aangezien het bedrijf in een sector zit waar de ontwikkelingen steeds sneller gaan, en je alleen bij kan blijven door te investeren in kennis.

Die urgentie zie je ook terug in het bedrijf zelf, vertelt hij. "Toen ik 28 jaar geleden begon, waren er 300 mensen bezig met R&D, vandaag de dag zijn dat er 14.000."

Nederland, kennisland

ASML geeft nu 70 procent van hun uitgaven aan R&D uit in Nederland. De reden: "We willen met de beste samenwerken", zegt Benschop. "En dat is nu gelukkig voor een groot deel in Nederland."

"Het is daarom heel belangrijk dat we blijven investeren in onze kennisbasis. De academische wereld en bezuinigingen daarop zouden op de lange termijn weleens tegen Nederland kunnen werken", vertelt Benschop.

Bekijk ook

Concurrentievermogen neemt af

De Heide kan zich hier ergens wel in vinden. "Het is natuurlijk geweldig dat we die grote spelers hebben in Nederland", zegt hij. "Maar", voegt hij toe, "die basis in Nederland van die uitgaven is heel erg smal."

"Stel dat het misgaat bij dat bedrijf zelf of in die sector en die R&D uitgaven zouden wegvallen bij de grote bedrijven, dan nemen die uitgaven ineens schrikbarend af." En dat zou betekenen dat het concurrentievermogen uiteindelijk afneemt, legt De Heide uit.

Innovatiekracht

Volgens hem verliezen we dan ons vermogen om die nieuwe en slimme producten te produceren waarmee Nederland in de toekomst geld moeten gaan verdienen. Daarom is het belangrijk dat die basis zo veel mogelijk wordt verbreed, weet de onderzoeker.

Benschop deelt deze zorgen over de toekomst. "Ik denk dat het voor Nederland heel belangrijk is dat er een gezond ecosysteem is met grote en kleine spelers die allemaal investeren in onze onderzoeken en innovatie."

Bekijk ook

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Van Schiedam naar Damascus: Shadi keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland

Van Schiedam naar Damascus: Shadi keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland
Shadi (links) met zijn oud-buurman in Damascus
Bron: EenVandaag

Shadi Karazi vluchtte in 2013 uit Syrië voor de verwoestende burgeroorlog. Hij woont al 9 jaar in Nederland en gaat nu voor het eerst terug naar zijn familiehuis in de Syrische hoofdstad Damascus. "Slechter dan onder Assad kan het nooit meer worden."

Shadi vluchtte uit Harasta, een buitenwijk van de hoofdstad Damascus die na jaren van belegering en bombardementen vrijwel verwoest is. Hij verbleef eerst in een aantal andere landen voordat hij terechtkwam in Schiedam. Daar werkt hij nu al bijna 5 jaar bij woningcorporatie Maasdelta Groep in Spijkenisse.

'Had gehoopt op meer mooie momenten'

De moeder van Shadi bleef in Syrië en overleed in 2015. Zowel hij als zijn broer konden niet bij de begrafenis zijn. "Toen hadden we nog geen verblijfsvergunning, dus we mochten niet reizen", legt hij uit.

Het blijft tot op de dag van vandaag een moeilijke herinnering voor hem. "Dat blijft in mijn hart, ze is daar in haar eentje overleden. Ik had gehoopt nog meer mooie momenten met haar te hebben."

Bekijk ook

Besef

"Ik voelde me ook niet goed als ik bijvoorbeeld succes had in Nederland", gaat Shadi verder over het verlies van zijn moeder. "Ik miste iemand om het aan te vertellen, mijn moeder."

Hij bleef hopen op een hereniging met haar. Maar toen hij tijdens zijn bezoek aan Damascus haar graf zag, voelde het alsof er een zware steen van zijn borst werd getild. De waarheid van haar overlijden kwam toen eindelijk binnen, vertelt hij.

'Zoiets kan nooit meer gebeuren'

De laatste weken is veel meer naar buiten gekomen over het leed van de Syrische bevolking onder Assad en tijdens de lange burgeroorlog. Hele wijken zijn vernietigd door bombardementen en tienduizenden mensen gevangengenomen. Velen van hen hebben dat niet overleefd.

De val van het regime en het einde van de burgeroorlog was een feest voor de bevolking. Maar volgens Shadi heeft het land nu veel tijd nodig om alles opnieuw op te bouwen. "Maar de situatie kan nooit slechter dan de tijden van Assad, zoiets kan nooit meer gebeuren."

Bekijk ook

'Ik vind hem een held'

Tijdens zijn bezoek aan zijn geboorteland kwam Shadi ook nog anderen tegen, zoals zijn buurman, die hij meteen in de armen sloeg. "Ik vind hem een held, want hij is ook tijdens het beleg van 6 jaar daar gebleven", vertelt hij.

Shadi's buurman heeft 2 jaar lang opgesloten gezeten en zag hoe zijn 14-jarige dochter om het leven kwam door een raketaanval. "Maar tot nu toe is hij nog steeds daar, daarom zie ik hem echt als een held. Ik leer van zo'n persoon."

Connecties uit het verleden

Ook kwam Shadi vrienden uit zijn kinder- en schooltijd tegen. Ze waren enorm blij om elkaar weer te zien. "Gelukkig heb ik er een paar gevonden", lacht hij.

"Ik ben ook op bezoek geweest bij de moeders van mijn vrienden die nog niet naar Syrië konden komen." Op die manier vond hij toch nog connecties uit het verleden.

Bekijk ook

Betalen voor hotel in geboorteland

Wat voor Shadi het raarst was tijdens zijn bezoek aan zijn geboorteland, is dat hij in een hotel moest slapen. Hij had geen woning of andere plek om te slapen, het huis van zijn moeder was al leeggemaakt zodat mensen tijdens het beleg meubels konden verbranden voor warmte.

"Ik stond met veel emoties bij de receptie", vertelt hij. "Ik ben hier geboren en getogen, maar ik moest een kamer in een hotel vinden. Dat vind ik echt niet normaal."

Veilig in Nederland

Voor Shadi was het ondanks alles niet moeilijk om na zijn bezoek terug naar Nederland te gaan. "Alles is nu vreemd daar, alles is veranderd."

Shadi heeft nu een gezin in Nederland, zijn jongste dochter is hier geboren. "We hebben hier veiligheid gekregen", gaat hij verder. "Ik houd van Syrië en ik heb zin om daar te leven, maar dat kan je niet binnen een paar dagen beslissen." Hij wil wel weer snel op bezoek. "Want mijn kleine dochtertje is ook blij dat ze haar oma en opa, de ouders van mijn vrouw, kan ontmoeten."

Shadi uit Syrië keert na 12 jaar terug naar zijn geboorteland: 'Alles is veranderd'

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.

Ook interessant