Als er iets duidelijk is geworden in het eerste jaar van het kabinet Rutte, is het de keuze voor business as usual. De Europese schuldencrisis vormt geen keerpunt in het beleid, geen reden om te kiezen voor eigen verantwoordelijkheid en te breken met de schuldcultuur, maar voor een vlucht vooruit, verder het Europese monetaire moeras in. Overdracht van soevereiniteit via het Europees Stabiliteits Mechanisme en een verplichte verdubbeling van het Europese Noodfonds, maakt duidelijk dat het kabinet quitte of dubbel speelt. Met inzet van de woningen, pensioenen, banen en sociale voorzieningen van de Nederlandse bevolking.

De Euro werd ingevoerd zonder de burgers te raadplegen. Met partnerlanden die een geheel andere begrotingsdiscipline en staatshuishouding kennen. Euroforie won het van de ratio en er werd zelfs verzuimd een exitstrategie te organiseren.

Bij het grootste monetaire experiment in de geschiedenis werd gekozen voor de ‘dood of de gladiolen’. De gladiolen zijn het niet geworden.

Al bij het verdrag van Maastricht was duidelijk dat de criteria om lid te mogen zijn van de EMU op geen enkele wijze gehandhaafd zouden worden. Noordelijke Eurolanden leverden zoveel mogelijk goederen en diensten aan Zuidelijke Eurolanden. We lieten ze naar hartelust meesmullen van onze welvaart die ze nooit zouden kunnen betalen.

Politici hebben toegelaten dat er een schuldcultuur ontstaan is met lage rentes voor je hypotheek, je auto, je legiolease, je caravan , je TV, je meubels, waardoor iedereen bevangen werd door de zotte gedachte dat de bomen tot in de hemel kunnen groeien.

Dat gaf de burger moed en de politicus een stem voor herverkiezing.

Banken kochten staatsobligaties van landen die weliswaar de begroting niet op orde hadden en ze waardeerden die waardeloze schuldpapieren op een nul risico, want landen komen immers altijd hun financiële verplichtingen na? Maar de hefboom blijkt twee kanten uit te kunnen bewegen, waardoor we in onverantwoord grote onzekerheid leven.

Er vinden inmiddels letterlijk regime-changes plaats, onder invloed van speculanten, die meer macht blijken te hebben dan politici.

De enige manier waarop we uit deze neergaande spiraal kunnen doorbreken is via een door de kiezers bewerkstelligde regime change in Nederland. Er zal een beleid moeten komen waar mededogen en duurzaamheid centraal staan. Waarin de reproductiecapaciteit van de aarde het uitgangspunt vormt voor ons consumptiepatroon. Waarin niet het kortetermijnbelang van de mens centraal staat, maar het algemeen belang, waaronder ook dat van dieren, natuur en milieu.

Wanneer we niet langer onszelf centraal stellen, maar het algemeen belang, zullen schulden niet langer het uitgangspunt van beleid vormen. We zullen de aarde en al haar bewoners moeten respecteren, ook in het belang van komende generaties. Dat kan de winst zijn van de crises die ons op dit moment treffen. We zijn kortzichtig geweest door een onverantwoord voorschot te nemen op de toekomst. Dat heeft ons aan de rand van de afgrond gebracht. De enige veilige stap die we nog kunnen maken is een stap terug. Niet verder het Europese monetaire moeras in, geen soevereiniteitsoverdracht, maar eigen verantwoordelijkheid nemen in alles wat we doen. We kunnen daarmee een gidsland worden. Maar niet zolang het huidige kortzichtige beleid gedoogd wordt door PVV, PvdA, Groenlinks, D66 en SGP.

Of er draagvlak is voor een politiek van mededogen? Wel degelijk! Mijn wetsvoorstel dat het onverdoofd slachten verbiedt, kreeg in de Tweede kamer een meerderheid van 116 tegen 30. Eén zwaluw maakt nog geen zomer, maar het begin is er.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.