Irene Schouten: ‘Elke medaille die ik win, is ook voor mijn familie’

Van de eerste slagen op de sloot naar het wereldkampioenschap massastart bij de vrouwen in 2015. Schaatser Irene Schouten (25) maakt zich klaar voor de Olympische Winterspelen in Pyeongchang (Zuid-Korea). “Je moet kunnen vechten voor je plek en soms brutaal durven zijn.”

Hard werken en doorzetten. Het is Irene Schouten met de paplepel ingegoten. Irene komt uit een warm gezien van vier; zij groeide op in het Noord-Hollandse Andijk, waar haar ouders een tulpenkwekerij hebben. Met haar broer Simon gaat ze als jong meisje regelmatig naar de ijsbaan in Hoorn. “Mijn ouders konden ons niet altijd wegbrengen vanwege hun eigen bedrijf. Daarom gingen we vaak met de trekker naar de ijsbaan”, lacht Irene. “Iedereen wist als de familie Schouten op de ijsbaan stond: dan stond de trekker op twee parkeerplekken.”

IJzersterk

Simon, zelf succesvol marathonschaatser, kent de kwaliteiten van zijn zus als geen ander. “Ze is ijzersterk.” Hij glimlacht. “Tijdens de zomertraining skeeleren we vaak lange afstanden. Irene is enige vrouw die de heren bij kan houden. Zelfs als de mannen het niet meer volhouden, gaat Irene door.”

Haar ouders schaatsen zelf niet, maar zijn een grote steun voor Irene. “Vooral mijn moeder. Zij is mijn grootste fan.” Haar moeder is de eerste naar wie Irene toe rijdt als ze in 2015 het WK wint. Er is trots. Blijdschap. Ongeloof. “Heel Thialf ging uit zijn dak toen ik over de finish kwam.” Irene’s ogen fonkelen. “Ja, aan dat moment denk ik nog regelmatig terug.”

Het warme hart van het gezin

Moeder Jolanda vergezelt haar dochter naar alle langebaanwedstrijden. Tot vorig jaar. Het is november als Jolanda, dan 55 jaar, een zware hersenbloeding krijgt. “Ik was bezig met een duurrit op de fiets toen ik door mijn vader werd gebeld”, vertelt Irene. “Ik wilde opnemen, maar mijn mobiel viel uit. Toen ik thuis kwam, stond mijn nicht me op te wachten. Mijn moeder was al in de ambulance onderweg naar het ziekenhuis.”

Jolanda overleeft ternauwernood de hersenbloeding, maar vanaf dat moment is alles anders. Vanaf die dag in november mist Irene haar grootste fan. Het gemis valt het gezin zwaar. “Jolanda stond voor iedereen klaar”, aldus vader Klaas Schouten. “Ze was er altijd. Sinds november 2016 is dat warme, kloppend hart van het huis verdwenen.”

Irene’s moeder woont inmiddels in een verpleeghuis. Haar oudste zus zorgt veel voor hun moeder, maar de hoop op verbetering is weg. “In het begin was er nog hoop: mam leek goed te reageren en ze voerde kleine opdrachtjes uit”, aldus Irene. “Maar na een moeizaam revalidatietraject ging ze helaas alleen maar verder achteruit.”

In het begin was er nog hoop. Maar na een moeizaam revalidatietraject ging mijn moeder helaas alleen maar verder achteruit

Huishouden

Langzamerhand vindt de familie Schouten hun nieuwe rol in het gezin. Irene heeft de taken van haar moeder in het huishouden overgenomen, naast haar trainingen voor de Olympische Spelen. Ze staat voor het fornuis, roerend in een pan met gehaktballen. “Mijn moeder zorgde voor iedereen, en deed zoveel in huis. Nu ze is weggevallen merken we hoeveel ze deed”, zegt ze.  

“We moeten het doen zonder de topper die het gezin draaiende hield. Gelukkig komen mijn tantes vaak helpen, omdat ze vinden dat ik ook moet schaatsen. Ook probeer ik, net als mijn zus, mijn moeder te bezoeken. Maar met de druk van de Winterspelen ligt de zorg voor mijn moeder toch het meeste bij mijn familie.”

Olympische Winterspelen

De leegte die haar moeder achterlaat, is niet te vullen. Toch probeert het gezin de draad weer op te pakken. Eind december hoort Irene of ze naar Zuid-Korea mag voor de Olympische Winterspelen. “Mocht ik een medaille halen bij de Winterspelen, dan hoop ik dat het een stukje trots bezorgt bij mijn vader, mijn zus en de familieleden.”

“Of ik ook trots ben?” Irene is even stil. Haar gedachten leiden haar door de gebeurtenissen van afgelopen jaar. Dan knikt ze. “Ja. Ik ben trots op ons gezin. Dankzij hen ben ik zo ver gekomen. Alles wat ik nu schaats, schaats ik ook voor mijn moeder. Zij was altijd bij me, de eerste die ik sprak als ik over de finish kwam, en degene aan wie ik mijn bloemen gaf als ik had gewonnen. Elke medaille die ik win, is ook voor haar.”

Elke medaille die ik win, is ook voor haar

Over In de Schaduw van Goud

Op het podium is geen plek voor hen, maar in de schaduw van goud staan ze klaar. Doorzetters die hun leven omgooiden om hun zoon of dochter te laten triomferen. In EenVandaag drie Olympische atleten en hun familie, die er altijd is: In de schaduw van goud.

EenVandaag volgt drie topatleten die deze weken druk bezig zijn met de kwalificaties om ook in Pyeongchang terecht te komen: schaatsster Irene Schouten, shorttracker Sjinkie Knegt en snowboardster Cheryl Maas. 

Lees hier Irene's blog.