Ze kiezen later voor vastigheid in hun liefdesleven, experimenteren er tussen de lakens flink op los en blijven langer thuiswonen bij hun ouders. De millennial-generatie baant zich een weg tussen het (online)daten, losse vriendschappen en de druk van social media.

Millennials –de generatie die geboren is tussen 1980 en 2000- zijn opgegroeid in een tijd van technologische vooruitgang en economische voorspoed. Ze hebben een vrijer moraal dan de generaties vóór hen. Een belangrijke speler: de mobiele telefoon.

Tinder, WhatsApp, Instagram en Snapchat: de smartphone maakt het leven van jongvolwassenen een stuk gemakkelijker. Althans, in theorie. In de praktijk gaat het er soms minder rooskleurig aan toe, ziet ook de Limburgse Stan Meevissen (22). “Social media zijn een verzameling van successen. Je post niet snel je dieptepunten”, zegt hij. “Het is makkelijk om gebeurtenissen op te poetsen.”

Schreeuw om aandacht

De maakbaarheid van het individu op sociale media. Stan Meevissen is niet de enige die zich beter voordoet in de virtuele wereld. Uit onderzoek van dagblad Metro blijkt dat 70 procent van de millennials een filter gebruikt voor de foto’s die deze groep op sociale media plaatst. Dat is iets van deze tijd kun je zeggen, maar het heeft ook te maken met de prestatiedrang van de jonge generatie en het ideaalbeeld dat zij en anderen voor zichzelf schetsen.

“Jongeren jagen elkaar over de kling”, zegt Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie en psychotherapie aan de Radboud Universiteit en Vrije Universiteit Brussel. “Ze zijn continu hun buitenkant aan het versterken, maar hun binnenkant, het verdriet, de angst, hun schreeuw om aandacht, kunnen ze nergens kwijt. De millennial geeft van buiten een positief beeld, maar als je aan de binnenkant kijkt, staat daar: Help, ik verzuip.”

Ze zijn continu hun buitenkant aan het versterken, maar hun binnenkant, het verdriet, de angst, hun schreeuw om aandacht, kunnen ze nergens kwijt

Onbeperkte zoektocht naar de ideale partner

Volgens Michael Nast, auteur van het boek ‘Generation Beziehungsunfähig’ hebben millennials door de digitalisering grenzeloze verwachtingen en dreigen ze daardoor geïsoleerd en eenzaam achter te blijven. “De millennial-generatie wordt geplaagd door een constant gevoel dat er ergens in de wereld iets beter is te vinden dan hun huidige situatie”, aldus Nast. “Veel mensen denken dat zij niet in staat zijn om een gezonde relatie te hebben.”

In tegenstelling tot vroeger, waar partnerrelaties meestal in dienst stonden van een groter geheel, moet een liefdesverhouding tegenwoordig vooral een toegevoegde waarde hebben. Een partnerschap is iets waar mensen in investeren als het echte de moeite waard is. Nast: “Dankzij het internet zijn de mogelijkheden voor een zoektocht naar die ideale partner nagenoeg onbeperkt geworden. Velen zijn dan ook niet meer in staat om een hechte verbintenis aan te gaan.”

Dat herkent Meevissen ook. “De manier waarop jongeren omgaan met tegenslagen in een relatie verandert”, vindt hij. “Door apps als Tinder ben je je niet bewust van wat je hébt, maar wat je zou kúnnen krijgen. Een swipe naar links en een ander staat al voor je klaar. Het is daardoor niet voor iedereen even makkelijk om een partner te vinden.”

Sekspartners

Millennials zijn vrijer opgevoed dan voorgaande generaties: er wordt niet van hen verwacht dat ze trouwen in het begin van hun twintigerjaren en ook de leeftijd waarop zij aan kinderen beginnen stijgt. Uit onderzoek van Jean Twenge, hoogleraar aan de universiteit van San Diego, blijkt dat millennials bovendien minder sekspartners hebben dan generatie X en babyboomers op dezelfde leeftijd hadden.

Maar wat millennials tússen de lakens doen, verandert. Een Britse studie toont aan dat jongeren deelnemen aan een breder scala aan seksuele praktijken: zo experimenteren jongvolwassenen meer met anale seks en partners van het andere geslacht. Concreet: ruim één op de tien tieners van de millennial-generatie heeft op zijn achttiende anale seks uitgeprobeerd. Dat stijgt naar drie op de tien bij de 22- tot 24-jarigen, drie keer zo veel als in het onderzoek uit 1990.

Ook heteroseksuele relaties worden minder vanzelfsprekend. Jongeren bestempelen zichzelf steeds vaker als ‘seksueel fluïde’: ze voelen zich aangetrokken tot zowel mannen als vrouwen en de wijze waarop ze hun seksualiteit beleven en uiten staat niet vast. Vrijheid is voor millennials erg belangrijk, dus krijgt de monogame liefde steeds meer tegenwind. Tijdschrift Rolling Stone stelt dat die vrije seksuele moraal de reden is dat millennials steeds vaker heil zoeken in polyamoreuze relaties, een liefdesrelatie waarbij er sprake is van meer dan één verhouding.

Genoeg vissen in de zee

In een open relatie of niet: voor de gemiddelde millennial zwemmen er genoeg vissen in de zee– datingapps zoals Tinder en Happn maken het makkelijker dan ooit om een connectie te maken. Maar volgens relatie-expert Alysha Jeney gebeurt juist het tegengestelde: juíst door die oceaan aan potentiële liefdeskandidaten weten millennials niet waar ze moeten vissen.

“De millennial-generatie is gewend aan onmiddellijke bevrediging”, stelt Jeney. “Er is sprake van valse verbondenheid. Een relatie waar emotionele veiligheid heerst, kost een hoop tijd om op te bouwen. Als deze veiligheid ontbreekt is het voor een millennial moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen en authentiek te zijn.”

Als emotionele veiligheid ontbreekt in een relatie is het moeilijk om je kwetsbaar op te stellen en authentiek te zijn

Over de serie Millennials

Ze zijn tussen 1980 en 2000 geboren: millennials. Door de oudere generatie babyboomers bestempeld als lui, egoistisch en verwend. Millennials worden zelfs 'generatie genaaid' genoemd. Maar ervaren zij dat zelf ook zo? Is er nog pensioen aan het einde van een tijdperk vol flexcontracten? En hoe moeilijk is het voor millennials om te sparen? EenVandaag spreekt met de generatie die opgroeide met de Nintento, de Rubiks kubus en Flippo's. We hebben het met de millennials over geld, werk, het sociale leven en de toekomst.

Het is nog niet duidelijk hoe het gisteravond uit de hand heeft kunnen lopen in Scheveningen. Honderden jongeren raakten in gevecht met elkaar en keerden zich tegen de politie toen die ingreep.

Statiegeld Nederland opent deze maand twee winkels waar mensen hun blikjes en flessen kunnen inleveren. De winkels moeten het makkelijker maken om de lege verpakkingen weg te brengen. Dat gaat met het huidige systeem in grote steden niet altijd goed.

Vooral in supermarkten staan nog lange wachtrijen voor statiegeldmachines. Dit zorgt soms voor irritaties tussen klanten en 'statiegeldverzamelaars'. De twee winkels in Rotterdam en Amsterdam moeten het begin zijn van een oplossing voor dit probleem. Maar hoe realistisch is die?

'Niet genoeg'

"Die twee statiegeldwinkels zijn een mooie service voor de supermarkten. Die worden zo ontlast. Maar verder lossen ze helemaal niks op van het probleem waar we nu mee zitten", zegt Dirk Groot, die met zijn stichting Zwerfinator zwerfafval probeert te verminderen. Hij vindt de nieuwe winkels een 'stap in de juiste richting', maar merkt op dat er nog veel moet gebeuren.

Volgens hem zijn er vooral in de grote steden te weinig inleverpunten. En dat is hét grote probleem. "Je kunt overal blikjes en flesjes kopen, maar je kunt ze bijna nergens inleveren. En voor een zo'n winkel ga je niet van Amsterdam-West naar het centrum lopen om je blikje in te leveren", denkt hij.

Geen innameplicht

Het kleine aantal innamepunten waar hij zo kritisch over is, zou vooral komen doordat er geen innameplicht is. Mensen zijn het namelijk niet verplicht om gebruikte blikjes, flesjes en kratten in te leveren. Het wordt niet gestimuleerd, zegt Groot.

"De verhouding tussen statiegeld en het product dat je koopt is helemaal zoek. Heel veel mensen vinden het gewoon niet de moeite waard." Juist doordat die stimulans uitblijft, wordt er weinig gedaan om meer innamepunten te creëren. En de drukte echt onder controle te krijgen.

'Hoe slechter ze het doen, hoe meer ze verdienen'

Bedrijven als Statiegeld Nederland maken winst op elk blikje en flesje dat niet wordt ingeleverd, legt Groot uit. "Ze doen niet meer dan nodig is. Ze verdienen er juist aan als er minder wordt ingeleverd."

"Al die miljoenen aan statiegeld die niet worden ingeleverd, dat blijft gewoon bij statiegeld Nederland", vervolgt hij. "Ze zeggen dat ze investeren in allerlei nieuwe innamepunten, verbetering van het systeem, enzovoort, maar daar zien we weinig van. Hoe slechter ze het doen, hoe beter ze verdienen."

Overlast en ongedierten

Een gevolg van dit systeem is dus dat de groep mensen die niet in een lange rij in de supermarkt wil staan, de statiegeldproducten in een normale prullenbak in huis of op straat gooit.

Bij dat laatste komen vervolgens 'verzamelaars' of 'jagers' kijken, die de afvalbakken op straat niet altijd even netjes achterlaten wanneer ze klaar zijn, volgens Groot. In grote steden zoals Rotterdam en Amsterdam zorgt dat voor overlast en soms ongedierten.

Wettelijk verplichten

Ook stevige hulp van de politiek om dit probleem op te lossen blijft uit, zegt Groot. Hij vindt dat er meer kan worden gedaan. "Een statiegeldplicht en innameplicht, dat kun je gewoon wettelijk afdwingen. In Duitsland doen ze dat ook. Daar hebben ze het zelfs op zuivelverpakkingen."

"Er worden steeds redenen verzonnen waarom het niet kan", gaat hij verder. "Maar dat is als je iets niet wil. Als je iets wel wil, dan zoek je naar oplossingen."

'Ze hebben de kennis niet'

Wat zouden de bedrijven zelf dan moeten doen om dit op te lossen? "Meer inleverpunten", herhaalt Groot. "Maar ook moet het statiegeldbedrag omhoog en moeten platte blikjes en flessen zonder etiket worden geaccepteerd. Die mag je nu niet inleveren."

Groot roept dit vanuit zijn expertise al langer, maar volgens hem is dit nog niet doorgevoerd omdat er vaak aan de verkeerde knoppen wordt gedraaid. "Ze hebben niet de kennis van de straat, maar alleen de kennis van kantoor."