Een kamer vol wc-papier

FLOOR BREMER, OHIO - "Als je dit gebied echt wilt begrijpen moet je maar eens naar een van de gesloten fabrieken toegaan", zegt Johnnie Maier de leider van de lokale democratische partij. "Daar raakten duizenden mensen hun hoop en dromen kwijt. That's ugly" Om zijn woorden kracht bij te zetten laat hij een theatrale stilte vallen.

Ik heb koud een stap op het terrein van de Republic Steel factory gezet -die haar deuren sloot in 2002- of er komt met piepende banden een auto aan gescheurd. Shit. Die borden over dat je het desolate terrein niet mag betreden stonden er dus niet voor niets. Meer dan een kerkhof van ingestorte gebouwen, verwrongen staal en honderden meters puin leek het niet te zijn. In geen velden of wegen was er iets van actie te bekennen. Waar deze rode pick-up truck ineens vandaan komt is me dan ook een raadsel.

Of we staal komen stelen, roept de persoon achter het stuur. Collega Marjan en ik kijken elkaar enigszins bevreemd aan. Ja dat hadden we ook nog kunnen doen. Niet aan gedacht. Andere mensen blijkbaar wel want de man lijkt nog steeds een beetje verhit over het vreemde volk dat ineens voor hem staat. Dat we even een fotootje komen maken absorbeert hij niet echt lekker. Wie neemt er nou een foto van een schroothoop. "De meeste indringers stelen staal. Vaak heel veel".

Op een afstand blijft hij ons in de gaten houden. Later blijkt dat hij de nieuwe eigenaar is van de fabriek, Ronnie Bitzel. "Het was heel raar", begint hij te vertellen, "toen ik voor het eerst hier het terrein opliep nadat ik het had gekocht was het voor mij een enorme uitdaging en een grote stap in mijn leven. Maar als je door de lege gebouwen liep dan was het triest. Al die mensen die hun banen hadden verloren." Heel lang duurde zijn medeleven niet. "Uiteindelijk hebben ze het allemaal aan zichzelf te danken dat ze hun banen verloren. De vakbonden hadden veel te veel invloed. Ik zag zelfs bij het leegruimen van de gebouwen dat in elke kamer een bed stond. Dat hadden de vakbonden geregeld voor de werknemers. Ze verdienden 40 dollar per uur met nietsdoen. Die chinezen lachen zich een breuk en gaan er vandoor met hun banen. Die werken tenminste nog hard voor hun geld."

Johnnie Maier, de lokale voorzitter van de democraten, heeft -uiteraard- een hele andere uitleg: "Bush geeft mensen en bedrijven gewoon een belastingvoordeel om op te rotten. Ja, dan gaan ze wel. Hij is verantwoordelijk voor het grote verlies aan banen in deze regio". En die Chinezen? "Ja dat is natuurlijk uitbuiting. Dat is geen concurrentie maar gewoon imperialisme."

Ronnie maakt zich er eigenlijk niet zo druk over. "Ah joh, die fabriek gaf gewoon te veel geld uit. Ik vond zelfs een hele kamer met rollen wc-papier. Dat is gewoon dom om daaraan geld uit te geven als de zaken niet zo lekker lopen." Hem gaat het sinds de aankoop van het terrein overigens voor de wind wil hij nog wel even kwijt: "Ik verkoop het staal wat hier nog over is als een dolle. Iedereen wil het hebben. Helaas hebben ze mijn idee om hier een casino te beginnen weggestemd in de gemeensteraad. Belachelijk. Ze dachten dat er dan drugsoverlast zou komen. Die overlast is er al. Als je hier naar de overkant van de straat gaat dan loop je zo het ghetto in. Daar kun je elke drugs krijgen die je wilt. Those black guys are crazy."

Dat ghetto waar Ronnie het over heeft is ontstaan na de sluiting van de fabriek. Het is de voormalige arbeiderswijk. Daar wonen nog steeds de fabrieksarbeiders. Ze kunnen geen werk vinden omdat ook de andere fabrieken in de regio hun deuren hebben gesloten. Het resultaat van bijna acht jaar Bush, zegt Johnnie. Nee hoor, als je wilt werken dan is er werk, zegt Ronnie. Kijk maar naar mij.

De komende maanden zullen de Johnnies en de Ronnies van deze wereld nog vaak de degens met elkaar kruisen in deze regio van Ohio. De winnaarstrofee is de nieuwe president.