Drie patiënten, onder wie twee Nederlanders, zouden zijn overleden na een behandeling in de alternatieve kankerkliniek Klaus Ross Center in het Duitse Bracht, aan de grens van Venlo.

Dat blijkt uit onderzoek van het Brabants Dagblad en de Belgische krant Het Laatste Nieuws. Zowel een Nederlandse uit Wijk en Aalburg als een Belgische uit Beveren zijn naar verluidt onwel geworden na een behandeling met glucoseblokkers in de kliniek. Beide slachtoffers overleden binnen enkele dagen in een ander ziekenhuis. 

Een mogelijk derde slachtoffer overleed in een ziekenhuis in Apeldoorn. Een politiewoordvoerder van het district Oost-Nederland bevestigde dit nieuws dinsdag aan Het Laatste Nieuws. Het zou om een Nederlandse man gaan maar zijn identiteit is niet bekend gemaakt. De Duitse justitie is inmiddels een onderzoek gestart naar de voorvallen in het Klaus Ross Center. 

Natuurarts

De behandeling werd uitgevoerd in de alternatieve kankerkliniek Klaus Ross Center in Bracht. Eigenaar en naamgever Ross is een technicus die tot voor kort ziekenhuisapparatuur verkocht. Hij liet zich later omscholen tot natuurarts. De kliniek is vanwege ‘omstandigheden’ al enkele dagen gesloten. 

Inmiddels heeft Ross via zijn website gereageerd op de het overlijden van in ieder geval één patiënt. In die verklaring staat dat hij de dood van de patiënt ernstig betreurt en dat hij zijn volledige medewerking verleent aan het politieonderzoek. Het Klaus Ross Center blijft wel voor 100 procent staan achter haar behandelmethoden.

Alternatieve geneeswijzen

In EenVandaag reageert arts Henk Fransen. Op zijn website geeft hij advies over alternatieve genezingsmethoden. Fransen pleit voor een gezonde samenwerking tussen reguliere en alternatieve geneeskunde. Nu staan deze twee vaak nog lijnrecht tegenover elkaar. Hoe moeten we omgaan met dit soort alternatieve klinieken? 

We spreken ook met Nol Willemsen, de partner van de in 2001 overleden Sylvia Millecam. Millecam zocht ook genezing in het alternatieve circuit. Hoe ga je daar als partner mee om?

In Radio EenVandaag is internist-oncoloog Jan Schellens van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis te gast. Hoe gaan reguliere artsen om met alternatieve geneeswijzen?

Schellens: "Als we geen informatie hebben over wat daar precies gebeurt, dan ben ik van nature toch wel terughoudend.. Zijn mensen die daar werken wel gekwalificeerd om bepaalde behandelingen te geven? Welke stoffen worden toegediend? Volkomen onduidelijk in dit geval. Dus als mensen met zoiets zouden aankomen bij mij, dan zou ik zeggen: ‘ik zou er niet aan beginnen, want ik heb geen idee of dat wel koosjer is’.” Maar, "als wij het idee hebben dat een alternatief geneesmiddel niet schadelijk is, wie zijn wij dan om te zeggen dat ze dat niet moeten doen?".

Emile Voest, medisch directeur van het in kanker gespecialiseerde ziekenhuis laat weten: “Baat het niet dan schaadt het niet gaat niet op voor veel alternatieve methodes. Het verstoort bijvoorbeeld de werking van chemotherapie. Misbruik maken van de kwetsbaarheid van patiënten door in een ondeskundige of onveilige omgeving ‘iets’ te proberen, is in mijn ogen zeer verwerpelijk.”

Het kabinet wil bezuinigen op brandweerzorg. En dat is onverantwoordelijk, waarschuwt de vakvereniging voor brandweervrijwilligers. Door klimaatverandering is de kans op oncontroleerbare branden groot. Oud-brandweerman Peter Stals maakte zo'n brand mee.

Na de kinderen treedt er nu een nieuwe groep slachtoffers van misbruik in de Katholieke Kerk naar voren: volwassen zusters en paters die in kloosters zijn misbruikt. Zuster Anne is een van hen: "De pater zei dat dit tussen ons moest blijven."

Ze had er 'lang aan getwijfeld', maar uiteindelijk koos ze er vol overgave voor om haar leven te wijden aan het geloof. Vol verwachting trad de Vlaamse Anne - toen halverwege de 20 - toe tot een slotklooster, vlakbij de Nederlandse grens. Anne: "Het was een lange zoektocht, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf de kans moest gunnen om gelukkig te worden. Daarom heb ik het uiteindelijk gedaan."

Dictatoriaal bewind

Als jonge zuster liep ze al snel op tegen de hiërarchische structuren binnen het klooster. Dat merkte ze aan hoe de moeder overste, die aan het hoofd van het vrouwenklooster stond, zich opstelde. "Ik stond echt onderaan de ladder. De overste was zeer streng en voerde een dictatoriaal bewind. Haar wil was wet."

Wanneer het misbruik begon, weet Anne nog precies. Ze maakte een zware periode in haar persoonlijke leven door. Haar neefje moest een ingrijpende operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer zou kunnen lopen. Dit zorgde voor veel verdriet bij Anne.

'Ik zat verstijfd op zijn schoot'

Het was in deze zware tijd dat een Vlaamse pater, die wist wat Anne doormaakte, haar bij hem riep voor een 'begeleidingsgesprek'. Eenmaal binnen, ging het gesprek al snel een totaal andere kant op, vertelt Anne. "Hij stond plots op, nam me op zijn schoot en begon mijn armen en benen te strelen. Ik zat verstijfd op zijn schoot. Wist niet wat me overkwam, wist me hier totaal geen raad mee."

Totaal verbouwereerd en in shock, 'bevroor' Anne volledig. Maar dat weerhield de pater er niet van door te gaan met zijn seksuele handelingen. Anne: "Hij schakelde over naar het strelen van mijn heupen en borsten, en begon plots hevig te hijgen en te schokken met zijn lichaam. Daarna stond hij op, kuste me op de mond en zei me dat dit tussen ons moest blijven."

Gechanteerd door de pater

6 jaar lang ging het misbruik door. Al die tijd durfde ze er met niemand over te praten. Uit angst en schaamte. "Er wordt mij altijd de vraag gesteld: 'Waarom blijf je naar zo'n man toe gaan?' Maar ik was heel erg bang voor hem. Bovendien kon ik hem moeilijk ontwijken, omdat hij mij chanteerde. Er was altijd de angst dat het misbruik naar buiten zou komen. Want dan wist ik één ding zeker: ik zou als schuldige worden aangewezen."

Daarnaast speelde ook de afhankelijkheidsrelatie, die Anne met de pater had, een rol. "Hij was de enige die mij spirituele voeding gaf. Dus er was dat vreselijke misbruik, maar er waren ook gesprekken tussen ons, waaraan ik me kon optrekken. Het is de hand die slaat, maar ook voedt. Net zoals bij een hond, die gaat ook altijd terug naar zijn baasje."

Pesten en intimideren

Naast het misbruik van de pater, had Anne ook heel veel last van het schrikbewind dat de overste voerde in het klooster. Toen de overste het idee kreeg dat Anne een bedreiging vormde voor haar positie, volgde een periode van pure haat en pesterijen aan haar adres.

"Het pesten en intimideren nam toen afschuwelijke vormen aan. Ze zette anderen tegen mij op. Ik raakte volstrekt geïsoleerd. Er werd op een gegeven moment zelfs gezegd dat het jammer was, dat er geen concentratiekampen meer bestonden. Dan hadden zij mij kunnen vergassen. Zo ver ging het."

Naar de hoogste geestelijke

Pas jaren later, toen ze was uitgetreden en een leven had opgebouwd buiten het klooster, durfde Anne het misbruik en het schrikbewind in het klooster aan te kaarten. Ze deed dat uiteindelijk zelfs bij de hoogste geestelijke in België: kardinaal Daneels. Zijn reactie was een enorme teleurstelling.

"Hij liet mij weten dat hij 'het gebeuren betreurde en voor mij zou bidden'." Een typerend antwoord en volgens Anne exemplarisch voor hoe de Katholieke Kerk met slachtoffers van misbruik omgaat. "Deze reactie heb ik zo vaak gekregen, dat ze voor mij gingen bidden. Ik zeg weleens: 'Als ik voor ieder gebed een euro had gekregen, dan was ik nu heel erg rijk geweest'."

13 jaar lang procederen

In 2003 startte Anne een gerechtelijke procedure tegen de Katholieke Kerk, nadat ze jarenlang geen erkenning voor haar leed had gekregen binnen de kerkorganisatie.

Die juridische strijd zou uiteindelijk maar liefst 13 jaar duren. Uiteindelijk leidde dit tot toekenning van een bedrag aan schadevergoeding. Iets waar het Anne overigens nooit om te doen was. "Ik heb een groot bedrag aan schadevergoeding gekregen. Maar als je dit aftrekt van alle juridische kosten die ik heb moeten maken, en het bedrag dat ik aan therapie kwijt ben, blijft er weinig over."

Veel meer slachtoffers

De reden dat Anne, na al die jaren van zwijgen, nu naar buiten treedt is helder: ze wil een stem zijn. Voor al die slachtoffers die tot op de dag vandaag niet naar buiten durven met hun verhaal. En dat zijn er een hoop, weet Anne. Ze heeft sterke aanwijzingen dat zij niet het enige slachtoffer was van haar misbruiker.

"Als je op bezoek ging bij de pater, was er een soort wachtkamertje. Ik heb daar ook vrouwen naar buiten zien komen, van wie het haar en de kleding helemaal in de war was. En als ik dan bij de pater naar binnen ging, kwam hij met een schone zakdoek aan. Dat was voor mij een teken. Want als hij klaarkwam deed hij dat altijd in een zakdoek."

Nieuw leven buiten klooster

Lang is Anne op zoek geweest naar erkenning voor alles wat haar is aangedaan in het klooster. Maar uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. "Officieel heb ik nooit erkenning gekregen voor het misbruik dat mij is aangedaan. Maar door hier maar naar te blijven zoeken, hield deze man - mijn misbruiker - een soort van macht over mij. Dat wilde ik op een gegeven moment niet meer."

"Dus heb ik mijzelf erkenning gegeven. Door te zeggen dat ik niet schuldig was. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt. En heb ik uiteindelijk een heel rijk leven kunnen opbouwen. Buiten het klooster."