Nog altijd blijkt het lastig om overgewicht bij kinderen tegen te gaan. In Amsterdam is een op de vijf kinderen te zwaar. Met een nieuw programma voor voorscholen denkt de Hogeschool van Amsterdam dit probleem nu wel aan te kunnen pakken.

Landelijk is 13 procent van de kinderen tussen 4 en 12 jaar te dik. Hoe jonger kinderen leren wat gezond is, hoe beter, is het idee van het nieuwe programma van de HvA.

Pakjes drinken

Op voorschool Huibers van Impuls Kindervang in Amsterdam is het programma al toegepast. De pedagogisch medewerkers hebben workshops gekregen over gezond eten en genoeg bewegen.

Peuterleider Sylvia Ruiter van de voorschool vertelt: "Eerst mochten de kinderen hun eigen pakje drinken meenemen, zoals sap of chocolademelk. Daar zijn we mee gestopt. In het begin vond ik dat ook zielig. Laat die kinderen lekker genieten van een sapje, dacht ik. Maar het heeft geen meerwaarde en de kinderen wennen er gewoon aan."

Geen water, wel croissants

Ze merkte al snel dat de kinderen van huis uit niet gewend zijn om water te drinken, terwijl dat juist het beste zou zijn. "De meeste doen dat thuis niet. Terwijl als ze het hier leren drinken, ze dat thuis ook gaan doen. Ouders vinden dat heel prettig."

Qua eten gaat het vaak niet beter. Het komt geregeld voor dat kinderen met een croissant binnenkomen als ontbijt of helemaal niet ontbeten hebben, merkte Ruiter. "We zitten hier in een basisschool en vooral op latere leeftijd zien we dat het met sommige kinderen dan de verkeerde kant op gaat. Die worden dan echt te zwaar."

Amsterdam Nieuw-West

In de wijk waar de voorschool staat, Amsterdam Nieuw-West, is het probleem van overgewicht groter dan in andere wijken van de stad. Zo is 5 procent van de 3-jarigen in het centrum van Amsterdam te zwaar. Dat dat percentage ligt in Nieuw-West op 12 procent. Het is dus niet voor niets dat het programma van de Hogeschool van Amsterdam hier is toegepast.

Naast lessen voor de medewerkers en gezondere drankjes en hapjes voor de peuters is er ook meer aandacht voor bewegen. Het speelplein is anders ingedeeld. Er zijn nu drie vakken: één waar de kinderen kunnen rennen en fietsen, één waar ze kunnen klimmen en één waar er rustig gespeeld kan worden.

Hoe spelen de kinderen?

Dat heeft veel voordelen, zegt Ruiter. "We zien beter hoe kinderen spelen. We kunnen de kinderen die dat nodig hebben beter uitdagen te gaan bewegen. En omdat we niet de hele tijd hoeven op te letten of kinderen niet tegen elkaar op botsen, kunnen we zelf ook meer meedoen met spel. Ook zetten we eenvoudige materialen als banden en hoepels in om kinderen actiever te laten spelen."

Ruiter ziet echt de voordelen van dit programma: ook voor haarzelf. "Voorheen vond ik de kinderen vaak heel druk. Dan pakte ik maar een puzzel om ze rustig te krijgen. Nu weet ik dat ze die energie gewoon kwijt moeten en gaan we even dansen of springen."

'Opvoeden is heel lastig'

Ondanks haar enthousiasme is nog niet gebleken dat de kinderen ook echt minder zwaar werden. Het kost waarschijnlijk meer tijd tot de effecten echt zichtbaar worden.

En, zo erkent Ruiter ook: "Hoewel we ook proberen de ouders in te lichten over gezond eten en veel bewegen, weet ik dat het thuis een heel andere situatie kan zijn dan hier. Opvoeden is gewoon heel lastig."

Het kabinet wil bezuinigen op brandweerzorg. En dat is onverantwoordelijk, waarschuwt de vakvereniging voor brandweervrijwilligers. Door klimaatverandering is de kans op oncontroleerbare branden groot. Oud-brandweerman Peter Stals maakte zo'n brand mee.

Na de kinderen treedt er nu een nieuwe groep slachtoffers van misbruik in de Katholieke Kerk naar voren: volwassen zusters en paters die in kloosters zijn misbruikt. Zuster Anne is een van hen: "De pater zei dat dit tussen ons moest blijven."

Ze had er 'lang aan getwijfeld', maar uiteindelijk koos ze er vol overgave voor om haar leven te wijden aan het geloof. Vol verwachting trad de Vlaamse Anne - toen halverwege de 20 - toe tot een slotklooster, vlakbij de Nederlandse grens. Anne: "Het was een lange zoektocht, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf de kans moest gunnen om gelukkig te worden. Daarom heb ik het uiteindelijk gedaan."

Dictatoriaal bewind

Als jonge zuster liep ze al snel op tegen de hiërarchische structuren binnen het klooster. Dat merkte ze aan hoe de moeder overste, die aan het hoofd van het vrouwenklooster stond, zich opstelde. "Ik stond echt onderaan de ladder. De overste was zeer streng en voerde een dictatoriaal bewind. Haar wil was wet."

Wanneer het misbruik begon, weet Anne nog precies. Ze maakte een zware periode in haar persoonlijke leven door. Haar neefje moest een ingrijpende operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer zou kunnen lopen. Dit zorgde voor veel verdriet bij Anne.

'Ik zat verstijfd op zijn schoot'

Het was in deze zware tijd dat een Vlaamse pater, die wist wat Anne doormaakte, haar bij hem riep voor een 'begeleidingsgesprek'. Eenmaal binnen, ging het gesprek al snel een totaal andere kant op, vertelt Anne. "Hij stond plots op, nam me op zijn schoot en begon mijn armen en benen te strelen. Ik zat verstijfd op zijn schoot. Wist niet wat me overkwam, wist me hier totaal geen raad mee."

Totaal verbouwereerd en in shock, 'bevroor' Anne volledig. Maar dat weerhield de pater er niet van door te gaan met zijn seksuele handelingen. Anne: "Hij schakelde over naar het strelen van mijn heupen en borsten, en begon plots hevig te hijgen en te schokken met zijn lichaam. Daarna stond hij op, kuste me op de mond en zei me dat dit tussen ons moest blijven."

Gechanteerd door de pater

6 jaar lang ging het misbruik door. Al die tijd durfde ze er met niemand over te praten. Uit angst en schaamte. "Er wordt mij altijd de vraag gesteld: 'Waarom blijf je naar zo'n man toe gaan?' Maar ik was heel erg bang voor hem. Bovendien kon ik hem moeilijk ontwijken, omdat hij mij chanteerde. Er was altijd de angst dat het misbruik naar buiten zou komen. Want dan wist ik één ding zeker: ik zou als schuldige worden aangewezen."

Daarnaast speelde ook de afhankelijkheidsrelatie, die Anne met de pater had, een rol. "Hij was de enige die mij spirituele voeding gaf. Dus er was dat vreselijke misbruik, maar er waren ook gesprekken tussen ons, waaraan ik me kon optrekken. Het is de hand die slaat, maar ook voedt. Net zoals bij een hond, die gaat ook altijd terug naar zijn baasje."

Pesten en intimideren

Naast het misbruik van de pater, had Anne ook heel veel last van het schrikbewind dat de overste voerde in het klooster. Toen de overste het idee kreeg dat Anne een bedreiging vormde voor haar positie, volgde een periode van pure haat en pesterijen aan haar adres.

"Het pesten en intimideren nam toen afschuwelijke vormen aan. Ze zette anderen tegen mij op. Ik raakte volstrekt geïsoleerd. Er werd op een gegeven moment zelfs gezegd dat het jammer was, dat er geen concentratiekampen meer bestonden. Dan hadden zij mij kunnen vergassen. Zo ver ging het."

Naar de hoogste geestelijke

Pas jaren later, toen ze was uitgetreden en een leven had opgebouwd buiten het klooster, durfde Anne het misbruik en het schrikbewind in het klooster aan te kaarten. Ze deed dat uiteindelijk zelfs bij de hoogste geestelijke in België: kardinaal Daneels. Zijn reactie was een enorme teleurstelling.

"Hij liet mij weten dat hij 'het gebeuren betreurde en voor mij zou bidden'." Een typerend antwoord en volgens Anne exemplarisch voor hoe de Katholieke Kerk met slachtoffers van misbruik omgaat. "Deze reactie heb ik zo vaak gekregen, dat ze voor mij gingen bidden. Ik zeg weleens: 'Als ik voor ieder gebed een euro had gekregen, dan was ik nu heel erg rijk geweest'."

13 jaar lang procederen

In 2003 startte Anne een gerechtelijke procedure tegen de Katholieke Kerk, nadat ze jarenlang geen erkenning voor haar leed had gekregen binnen de kerkorganisatie.

Die juridische strijd zou uiteindelijk maar liefst 13 jaar duren. Uiteindelijk leidde dit tot toekenning van een bedrag aan schadevergoeding. Iets waar het Anne overigens nooit om te doen was. "Ik heb een groot bedrag aan schadevergoeding gekregen. Maar als je dit aftrekt van alle juridische kosten die ik heb moeten maken, en het bedrag dat ik aan therapie kwijt ben, blijft er weinig over."

Veel meer slachtoffers

De reden dat Anne, na al die jaren van zwijgen, nu naar buiten treedt is helder: ze wil een stem zijn. Voor al die slachtoffers die tot op de dag vandaag niet naar buiten durven met hun verhaal. En dat zijn er een hoop, weet Anne. Ze heeft sterke aanwijzingen dat zij niet het enige slachtoffer was van haar misbruiker.

"Als je op bezoek ging bij de pater, was er een soort wachtkamertje. Ik heb daar ook vrouwen naar buiten zien komen, van wie het haar en de kleding helemaal in de war was. En als ik dan bij de pater naar binnen ging, kwam hij met een schone zakdoek aan. Dat was voor mij een teken. Want als hij klaarkwam deed hij dat altijd in een zakdoek."

Nieuw leven buiten klooster

Lang is Anne op zoek geweest naar erkenning voor alles wat haar is aangedaan in het klooster. Maar uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. "Officieel heb ik nooit erkenning gekregen voor het misbruik dat mij is aangedaan. Maar door hier maar naar te blijven zoeken, hield deze man - mijn misbruiker - een soort van macht over mij. Dat wilde ik op een gegeven moment niet meer."

"Dus heb ik mijzelf erkenning gegeven. Door te zeggen dat ik niet schuldig was. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt. En heb ik uiteindelijk een heel rijk leven kunnen opbouwen. Buiten het klooster."