Deze man vertelt hoe hij tijdens een psychose zijn auto in brand stak

Hij steekt zijn auto in brand, schreeuwt om zich heen en gooit spullen uit zijn woning. In 2012 verkeert Danny in psychische nood, waarin hij zichzelf niet meer onder controle heeft. Uiteindelijk wordt hij door de politie gestopt. “Ik kon duidelijk geen aansluiting meer vinden met de medemens.”  Nu, zes jaar later, gaat het goed met Danny en vertelt hij zijn verhaal om het stigma rondom psychische ziektes te doorbreken.

Danny kijkt naar de videobeelden van zichzelf . Daar ziet hij hoe hij onder schot genomen wordt door de politie. “Dit vind ik verschrikkelijk om te zien. Ik begrijp het wel, want ik had op dat moment een alarmpistool bij me. Het was ‘eigen schuld, dikke bult’, maar toen ik de stipjes op mijn lichaam zag, dacht ik: ‘ik wil echt niet dood. Ik wil blijven leven.’” Danny geeft zich over. “Er gingen zoveel gedachten in één moment door mij heen, waardoor ik wist dat ik moest blijven leven. Gelukkig is dat gebeurd.”

Geen uitweg meer

Zijn psychische gesteldheid heeft op dat moment te maken met verschillende factoren. Halverwege 2012 verliest hij zijn baan als opticien. Ook wordt hij verlaten door zijn partner, die zijn kinderen meeneemt naar een nieuwe partner in Limburg en hoort hij dat zijn vader terminaal ziek is. Allemaal in dezelfde periode. “Ik stond echt met mijn rug tegen de muur. Ik zag geen uitweg meer.” Het enige wat Danny dan weet, is dat niemand last van hem zou hebben en hij van niemand, wanneer hij zichzelf opsluit en veel blowt. 

Ook is hij erg wantrouwend naar anderen. “Het mocht van mij echt stoppen, ik ben wel klaar met dit bestaan.” (…) “Na die periode dat alles aan het daglicht kwam, was ik heel depressief. Ik bedankte liever voor zo’n leven op mijn 38e.” 

Danny wil niks met hulpverleners te maken hebben

Voor het incident is Danny onder behandeling bij een kleine zorginstelling. Hij voelt zich daar niet gezien en gehoord. Hij bereikt een punt waarop hij niks meer te maken wil hebben met hulpverleners. Dat heeft er mede mee te maken dat hij veel medicatie krijgt. “De negatieve gevoelens die ik had, kwamen niet meer aan de oppervlakte en dat was op zich positief. Tegelijkertijd was het gevoel van een beetje hoop en geluk er ook niet meer. Ik bleef overal maar middelen voor krijgen. Ik voelde me vooral een testobject van medicatie. En een verdienmodel. Zo ervoer ik dat.” Voor het incident blijft Danny zoveel mogelijk weg bij de zorginstellingen. Als hij er later achter komt dat hij toch echt hulp nodig heeft, is hij niet meer welkom. Ondanks dat de hulpverleners weten van zijn problematiek. 

Uiteindelijk kan Danny bij een andere instelling terecht. “Zij keurden mij in het moment. Zij diagnosticeerden: deze man is psychotisch. Dat was te kort door de bocht.” (…) “Ikzelf had mijn situatie uitgelegd als: ‘geef me iets waardoor ik kan slapen.’ Wekenlang had ik niet geslapen en dat is heel slecht voor je gezondheid.” Danny geeft aan geen antipsychotica meer te willen slikken, maar toch krijgt hij weer eenzelfde soort middel. Ondertussen blowt Danny door, maar dat in combinatie met zijn medicatie leidt tot een psychose.

De politie grijpt tijdens het incident in 2013 in en Danny legt een pad af binnen verschillende instanties. “Nadat ik werd gearresteerd, zat ik in een politiecel. Daar kwamen ze erachter dat ik opgenomen moest worden. Ik ben in de politiecel platgespoten en ik werd wakker in een GGZ-instelling. Voor mij was dat moeilijk. Ik werd heel angstig wakker in een voor mij onbekende omgeving.” 

Na ongeveer twee maanden in de GGZ-instelling, mag Danny weer naar buiten, maar dat gaat weer mis. Hij mag een halfuur wandelen, maar raakt verdwaald in Hoorn. Urenlang zoekt hij naar de juiste weg. “Ik was zo in paniek. Toen ik terug was, besloot ik de kliniek niet meer uit te gaan.” 

Een nieuw begin

Na vier maanden mag Danny de kliniek verlaten. Ondertussen heeft hij ook een nieuwe woning gekregen, waar hij een nieuwe start kan maken. “Het leek onmogelijk, maar het is uiteindelijk wel gelukt.” De nieuwe vriendin van Danny bedenkt een manier om de deur uit te gaan. Hij krijgt een hond. “Dat trok mij de deur uit en bracht mij weer in contact met de medemens.”  

Danny is niet meer onder behandeling. In 2014 wordt hij definitief ontslagen. Voor hem is dat een ijkpunt om te kijken hoe hij ervoor staat. De vraag is of hij de vrijheid nu wel kan dragen. Danny moet op zoek gaan naar een manier waarop hij zijn leven invult. “Ik had als doel gesteld dat ik cliënt-af wilde zijn en mijn medicatie wilde afbouwen. Dat laatste heb ik heel gestaag, met behulp van schema’s gedaan.” Danny brengt zijn partner, een goede vriendin en zijn ouders op de hoogte hiervan. “Als ik me anders zou gaan gedragen, me af zou sluiten of de indruk zou wekken dat ik weer bezig was met complottheorieën, zouden zij aan de bel trekken. Dan begon ik weer met de medicatie.” Dat is niet nodig. “Ik ben weer in beweging gekomen.”

Nu gaat het goed met Danny. “Voor het eerst in mijn leven ben ik echt gelukkig.“  Hij haalt veel voldoening uit zijn werk. “Ik heb een eigen project waar ik super trots op ben. Ik word zo nu en dan uitgenodigd om gastlessen te geven over de stigma’s rondom psychische ziektes.” (…) “De meerwaarde en het effect dat dit voor anderen kan hebben en eventueel de openheid die anderen daarna zelf ook toe kunnen passen, zijn de redenen waarvoor ik dit doe.”