Vorig jaar nog brak ze haar nek tijdens een duik in het zwembad, maar de voorbereidingen voor de Olympische Winterspelen zijn voor snowboardster Cheryl Maas weer in volle gang. Na Turijn (2006) en Sochi (2014) mag ze volgend jaar in Pyeongchang voor de derde keer uitkomen voor Nederland. Om daar te triomferen zet ze alles opzij, behalve haar naasten. Zij staan altijd klaar: in de schaduw van goud.

Hersenschuddingen, botbreuken, afgescheurde pezen en banden. Het klinkt Cheryl Maas niet vreemd in de oren na een professionele snowboardcarrière van ruim twaalf jaar. Haar moeder en oma zien soms met lede ogen aan hoe (klein)dochter weer metershoog door de lucht vliegt. “Ik leef een extreem leven en ik snap dat die levensstijl soms moeilijk is voor mijn omgeving”, aldus Cheryl Maas. Toch denkt ze voorlopig nog niet aan stoppen en zal ze in februari volgend jaar in actie komen in Zuid-Korea. 

Nekbreuk

Een optimale voorbereiding op de Olympische Spelen is het de afgelopen periode niet geweest voor Cheryl Maas. Deze zomer nog brak ze haar nek tijdens een duik in het zwembad en een dag voor aanvang van het wereldbeker big air evenement in Mönchengladbach ter voorbereiding op de Spelen lag ze nog ziek op bed. In moeilijke tijden zijn daar altijd Oma Clara en moeder Sandra om op terug te vallen. “Mijn familie staat altijd voor mij klaar en ik voor hun”, vertelt Cheryl vanuit haar hotelkamer in Mönchengladbach. “Zo ben ik opgevoed.”    

Bijna iedere dag na schooltijd, samen met haar broer, trok Cheryl op jonge leeftijd richting Skibaan de Schans in Uden. Vele uren bracht ze er door. “Nog één keertje!”, riep ze dan vanaf de baan naar haar moeder Sandra, als die Cheryl kwam halen. “Dan stond ik hier weer kou te lijden”, vertelt Sandra lachend, terwijl ze herinneringen ophaalt naast de baan. “Ik heb Cheryl nooit gepusht. Ik stond wel altijd voor haar klaar als ze iets wilde gaan doen, met al het mogelijke wat ik in mijn bezit had.” 

Dankbaar 

Die steun en support hebben Cheryl misschien wel zo ver gebracht. “Ik ben heel erg dankbaar voor die periode uit mijn jeugd”, zegt Cheryl. “Niet elke ouder staat dat toe of geeft je die vrijheid.” Moeder Sandra en oma Clara kunnen nu niets anders dan ontzettend trots zijn. Ze proberen zoveel mogelijk wedstrijden bij te wonen en alle krantenartikelen worden uitgeknipt en zorgvuldig bewaard. “Ik ben altijd blij als ze weer met beide benen op de grond staat, zonder breuken, zonder letsel”, aldus Sandra.     

Medailles 

  • Olympische Spelen Turijn (2006): 11e in de halfpipe
  • Wereldkampioenschappen Oslo (2012): 4e op slopestyle (Tricks in freestyle park)
  • Olympische Spelen Sochi (2014): 20e plek op slopestyle
  • World cup big air in Istanbul (2014): Brons
  • World cups big air en slopestyle in Stoneham (2015): Goud 
  • World cup Slopestyle in Spindieruv Mlyn (2015): Goud
  • Winter X Games Oslo (2016): goud op de big air

Over In de Schaduw van Goud

Op het podium is geen plek voor hen, maar in de schaduw van goud staan ze klaar. Doorzetters die hun leven omgooiden om hun zoon of dochter te laten triomferen. In EenVandaag drie Olympische atleten en hun familie, die er altijd is: In de schaduw van goud.

EenVandaag volgt drie topatleten die deze weken druk bezig zijn met de kwalificaties om ook in Pyeongchang terecht te komen: schaatsster Irene Schouten, shorttracker Sjinkie Knegt en snowboardster Cheryl Maas. 

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.