Agent Richard met PTSS: ‘Ik voel mij verraden en afgedankt door mijn werkgever’

Richard Joost werkte 28 jaar met veel plezier als politieagent. Nu zit hij thuis met PTSS en voelt hij zich afgedankt en verraden door zijn werkgever -de politie- die zijn ziekte wel erkent maar geen schadevergoeding wil geven. 

Als politieagent en rechercheur is hij vaak als eerste ter plaatse bij talloze zware ongelukken, maar ook bij misdrijven als moord. Jaarlijks heeft Richard Joost te kampen met tien á vijftien ernstige incidenten met dodelijke afloop. De incidenten stapelen zich op en Richard begint last te krijgen van uitputting. Hij is down en heeft nachtmerries. Als een naaste collega zelfmoord pleegt is dat de druppel. Hij meldt op het werk dat het niet meer gaat. 

Niet zeuren

Zijn leidinggevenden vertellen hem dat hij niet moet zeuren. “Ik moest niet zo somber kijken en vrolijker door het bureau lopen want ik had een voorbeeldfunctie.” volgens Richard worden zijn klachten niet erkend en er is geen begeleiding vanuit de politie om hem te helpen. “Zodra je PTSS hebt, dan gaan de deuren dicht en stel je eigenlijk niks meer voor.” Richard moet doorwerken en zakt steeds dieper weg. Hij is ver in de voorbereiding om suïcide te plegen als zijn vrouw Janneke ingrijpt. “Richard stond middenin de kamer met zijn trouwschoenen en nette kleding aan recht voor zich uit te kijken. Hij was helemaal grauw. Ik dacht maar één ding; die wil dood.”  

’Er is geen draaiboek’

Niet de werkgever, maar de familie van Richard begeleidt hem in de zoektocht naar professionele hulp. Richard wordt opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. “Alle opnames heeft mijn vrouw zelf moeten regelen en zelf moeten afhandelen, we hebben nooit hulp gekregen van de organisatie of van wie dan ook. Schofterig zou je het gewoon noemen.” De vrouw van Richard zoekt zelf contact met bedrijfsartsen, psychiaters en het meldpunt PTSS. “Er is geen draaiboek.” Als een psychiater uiteindelijk vaststelt dat Richard PTSS heeft weigert de politie dit te erkennen. Het duurt drie jaar voordat hij in zijn gelijk wordt gesteld.

Impact op gezin

De ziekte van Richard heeft grote impact op zijn gezinsleven. Janneke Joost: “Je duikt met het hele gezin naar beneden.” Ook zijn kinderen hebben dit zo ervaren. “Je gaat op bezoek bij papa in een ziekenhuis waar ook mensen zijn die gillen. Dat is gewoon heel erg moeilijk.” De dochter van Richard heeft nu zelf een zoontje van drie en wil zelf niet zo een situatie belanden. “Ik vraag mij af of ze het überhaupt door hebben gehad, wat dat teweegbrengt in een gezin.”