Veteraan Mariska voelde zich jarenlang nutteloos, nu zoekt ze mee met het Veteranen Search Team: 'Thuiskomen bij mijn maten'

Na haar tijd bij de landmacht kon ze haar draai niet vinden in de burgermaatschappij. Jarenlang voelde Mariska Benig zich nutteloos. Door het Veteranen Search Team, dat meezoekt bij vermissingen, kwam daar verandering in: "Het is een stukje thuiskomen."

Mariska (46) kwam als 17-jarige bij de landmacht terecht. "Het zat in de familie. Mijn broer zat er ook bij." In 1996 werd ze op 19-jarige leeftijd op uitzending gestuurd naar Bosnië. De uitzending duurde 6 maanden. "Het was eigenlijk alsof je een kind naar de oorlog stuurt. Al voelde dat toentertijd niet zo voor mij", vertelt ze. "Als ik nu moeder was geweest had ik mijn kind misschien niet laten gaan."

Iets missen

Hoewel Mariska 'nooit over de uitzending praat', kun je je voorstellen dat het op z'n zachtst gezegd pittig moet zijn geweest. "Als ik alles wist wat ik nu achteraf weet, had ik het niet kunnen volhouden. De onwetendheid heeft mij erdoorheen gesleept."

Na 8 jaar besloot Mariska eruit te stappen en weg te gaan bij Defensie. "Toen ben ik bij Binnenlandse Zaken gaan werken. Maar als je militair bent geweest en daarna de 'burgermaatschappij' weer ingaat, zoals wij dat noemen, dan mis je iets", vertelt ze. "En daar ben ik altijd naar op zoek geweest, maar dat heb ik nooit meer kunnen vinden."

Thuiskomen

Dat missende stukje waar Mariska het over heeft vindt ze lastig onder woorden te brengen. "Dat is denk ik ook iets wat iemand die het niet heeft meegemaakt, niet kan begrijpen", vertelt ze. "Ik heb mij jarenlang niet nuttig gevoeld." Het Veteranen Search Team is een stukje thuiskomen, vertelt ze.

"Thuiskomen bij mijn maten, het kameraadschap. We hebben één gezamenlijk doel: iemand vinden." 85 procent van de 2.600 vrijwilligers is veteraan. "Zonder woorden weten we van elkaar wat we bedoelen. Iemand die daar niet heeft gezeten, begrijpt dat niet. Dat is het stukje wat je deelt als je met militairen samen bent."

70 zaken per jaar

Het Veteranen Search Team bestaat sinds de zaak Anne Faber. Dennis en Mariska van der Kraats deden toen een oproep om collega-veteranen bij elkaar te krijgen om mee te zoeken naar Anne. Daarna professionaliseerde het team snel. "Het idee was toen dat het team twee inzetten per jaar zou doen", vertelt Mariska, die sinds 2019 bij het team zit. "Maar alleen dit jaar zijn we als team al 70 keer in actie genomen. Sterker nog, de organisatie is zo geprofessionaliseerd dat we twee inzetten per dag kunnen doen."

Bij een vermissingszaak in de media zie je weleens dat het team meezoekt, maar veel vaker komen hun inzetten niet in het nieuws. "Zelf ben ik groepscommandant binnen het team. Dat wil zeggen dat ik achter de linie het veld in ga en aanstuur waar nodig. En ik doe een opleiding tot inzetscoördinator, waarbij ik meer contact zal hebben met de politie."

Adrenaline

Mariska deed dit jaar al mee aan tientallen vermissingszaken. Het alarm waarmee ze kan worden opgeroepen staat dag en nacht aan. "Vanuit mijn hart wil ik bij elke zaak zijn, maar soms kan dat natuurlijk niet. Dan ben ik mij aan het verbijten." Zodra het alarm afgaat, komt ze in een soort modus om onvermoeibaar aan de slag te gaan.

"We gaan er altijd vanuit dat we iemand levend vinden, maar dat kan ook weleens niet zo zijn. Dat is altijd heel vervelend. Anderzijds is het een bepaalde euforie, hoe vervelend en verdrietig het ook is, dat we iemand hebben gevonden. Je doet het voor de familie, zodat zij een proces kunnen starten."

Familie staat voorop

De belangrijkste reden voor Mariska om bij het team te zitten is om iets te kunnen betekenen voor de familie van de vermiste. "Dat staat echt voorop. Mensen die in onzekerheid leven, dat is echt het ergste dat er is. En als je er dan aan kunt bijdragen om die onzekerheid weg te nemen, dat is het mooie."

Maar dat neemt niet weg dat er veel vrijwilligers in het team zitten die er ook iets voor zichzelf vinden. "Er lopen enkele mensen bij het team met psychische klachten. Als zij het lastig hebben, kun je er voor elkaar zijn. Dan hoef je niet diep op de inhoud in te gaan, maar je bent er gewoon. In het team kijken we altijd naar wat je wél kunt en hoe je je nuttig kunt voelen."

Het gewend zijn

In haar omgeving hoort Mariska weleens mensen zeggen dat het werk zo heftig lijkt. "Maar wij zijn getraind. Je kunt ook met je gezin in het bos lopen en dan iemand vinden. Als je dat niet gewend bent, wil je dat niet."

Gelukkig krijgt Mariska steun van haar partner om dit werk te doen, vertelt ze. "Dat moet ook wel. Het alarm kan te pas en te onpas afgaan, ook 's nachts. Dan ben je toch allemaal wakker, natuurlijk. Dat moet je wel willen. Maar zij ziet hoeveel het team voor mij betekent en heeft betekend."