In 2008 ging het vreselijk mis bij toenmalig militair Luuk Veltink (32). Hij kreeg PTSS na een heftig incident tijdens een missie in Afghanistan. Pas jaren later praatte hij erover. "Ik deed alsof het goed met me ging. Dat ging me beter af dan praten."
Luuk Veltink vertelt over het vreselijke incident. "Ik was betrokken bij een friendly fire-incident. Leden van onze troep gingen elkaar beschieten. Die nacht zijn er twee naaste collega's omgekomen en mijn kameraad Marc van de Kuilen raakte zijn benen kwijt. Na onderzoek bleek dat de kogels in zijn benen uit mijn wapen kwamen."
Motorongeluk
Veltink schrok van het incident, maar moest door met de missie. "Na thuiskomst heb ik niet over het incident gepraat. De eerste jaren na de missie ging ik gewoon door met mijn werk bij de landmacht, het ging toen best goed met me."
Dat veranderde toen Veltink in 2011 een motorongeluk kreeg, waar hij een gebroken rug en een verlamde linkerarm aan overhield. "Daar moest ik een jaar van revalideren. Toen ik thuis zat raakte ik geïsoleerd, ik kwam nauwelijks buiten en kon niet veel doen. Ik kon niet meer bij Defensie weken en moest terug de burgermaatschappij in. Dat deed mentaal veel met me, in deze periode ontwikkelde ik PTSS."
Betere hulp voor slachtoffers
Slachtoffers van misdrijven worden nu veel beter begeleid dan enkele decennia geleden. Dat ziet SASS, de stichting die onderzoek naar verbetering van slachtofferbegeleiding financiert. "Inmiddels onderscheiden we 30 categorieën slachtoffers, waar het er vroeger nog 5 of 6 waren. De slachtofferbeweging is groter en er zijn meer organisaties gekomen die slachtoffers ondersteunen. Het bewustzijn onder de mensen is ook gegroeid. PTSS is nu een ingeburgerd begrip", duidt Gijs de Vries van SASS.
Vertelbaar maken
Een jaar na zijn motorongeluk besloot Veltink om psychologische hulp te zoeken. "Ik kreeg door dat zwijgen niet goed was, zowel voor mezelf als voor mijn naasten niet. Ik dacht: 'Ik moet er nu over praten, voordat dit trauma er op een andere manier uit komt.' De psycholoog heeft mijn verhaal vertelbaar gemaakt, waardoor ik er makkelijker met anderen over kon praten."
Dat ging in kleine stapjes. "Ik liep anderhalf jaar bij de psycholoog voordat ik mijn naasten over het incident vertelde. Eerst ging ik naar een goede vriend, pas een hele poos later vertelde ik het aan mijn vrouw."
Opluchting
Toen Veltink zijn verhaal begon te vertellen aan zijn vrienden en familie, viel er een last van zijn schouders af. "Elke keer dat ik mijn verhaal vertel, voelt het beter. Ik kom denk ik nooit helemaal van mijn trauma af, maar het maakt me ook wie ik ben. Nu wil ik andere mensen laten zien wat er mogelijk is. Ik roei nu op hoog niveau in het Nederlandse paralympische team, dat had ik waarschijnlijk niet bereikt als ik geen trauma had gehad."
Achteraf gezien had Veltink eerder hulp willen zoeken. "Nu vind ik het zonde van de tijd dat ik mijn trauma jaren voor mezelf hield. Ik heb verschillende therapieën gehad bij de psycholoog, niet alles was effectief. Ik heb EMDR gehad, maar dat werkte niet omdat ik er niet genoeg voor open stond. Als ik eerder hulp had gezocht, had ik natuurlijk ook eerder een behandeling gevonden die wel goed werkt."
Vragen? Stel ze!
Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.