Stephania zag haar kinderen 3 maanden niet door corona: 'Hoe moeilijk dat is, hoef je geen enkele ouder uit te leggen'

Het waren drama's voor families: het niet meer mogen bezoeken van je ouders, of je eigen kind niet meer kunnen zien in een zorginstelling. Stephania ziet inmiddels haar kinderen weer, maar ging 3 maanden lang door een moeilijke tijd.

16 maart 2020: het is de datum die Stephania Wennekes niet zal vergeten. De zorginstelling waar haar twee zoons wonen sluit de deuren voor bezoek. Zoon Ilja van 17 kan niet horen, niet zien en niet lopen. Hij woont er permanent. Stephania's andere zoon, Brent van 12, is meervoudig gehandicapt en heeft zware epilepsie. Hij kwam nog deels naar huis, maar bleef nu tijdens corona permanent in de instelling omdat hij 24 uur zorg nodig. Want eenmaal thuis, mocht hij niet meer terug naar de instelling.

Wel of niet naar huis halen

"Die tweestrijd heb ik erg gehad. Je wil hem eigenlijk naar huis halen", vertelt Stephania over de keuze die ze moest maken voor haar jongste zoon Brent. "Je kind niet meer kunnen zien, is eigenlijk iets dat je niet wil. Ik wilde Brent naar huis halen, maar dan mocht hij niet meer terug. En hij heeft 24 uur zorg nodig."

Brent vond het in het begin lastig om zijn familie niet meer te zien. "Hij gewend is om naar huis te komen. Om met zijn vader en broers en zusjes te zijn. Dus hij vroeg wel vaak waarom hij niet naar school mocht en waarom hij niet naar huis mocht", vertelt Stephania. Op een gegeven moment had Brent door wat er aan de hand was. "We zijn steeds dat er een heleboel grote mensen ziek waren en dat hij daarom niet naar huis kon. En dat pikte hij na een tijdje wel goed op."

Brent wel zien, Ilja niet

In het begin hebben Stephania en haar familie nog wel aan het hek van de instelling gestaan. "Om wat spullen langs te brengen. Maar dat mocht op een gegeven moment natuurlijk ook niet meer. En dat was ook hartstikke moeilijk: dat je hem wel ziet, maar je mag niet bij hem."

Na 3 maanden mocht Stephania weer echt contact hebben met Brent, maar nog niet met Ilja. "Ik mocht toen met Brent voor het raam afspreken. Allebei een microfoon en hij mocht op het raam tekenen. Maar Ilja is natuurlijk een nog kwetsbaardere doelgroep. Dus die zijn langer doorgegaan met de lockdown. We mogen nu nog steeds niet bij hem zijn en dat maakt het wel heel moeilijk."

Niet uit te leggen

Brent is inmiddels weer 2 maandagen naar huis gekomen. En ook met Ilja is er sinds de lockdown nu 1 keer contact geweest. "Ik heb met Ilja gewandeld. En dan niet knuffelen. Om de zaterdag mogen we hem nu een uurtje zien. Ik denk dat ik geen mens hoef uit te leggen hoe dat voelt, als je je eigen kind niet mag zien."

Over of het in Stephania's ogen anders had gekund, heeft ze geen eenduidig antwoord. "Ja en nee. Ik vind dat de instelling het heel goed heeft opgepakt. Over de overheid zeg ik het had misschien anders gekund. Want het is als ouders zijnde heel moeilijk. En dan heb ik het niet alleen over een ouder en een kind, maar ook over ouderen in een verpleeginstelling die geen visite mochten hebben. Daar is natuurlijk heel wat emotie bij komen kijken. Papa's verjaardag heeft Brent bijvoorbeeld niet mee kunnen maken, want toen mocht hij hier niet zijn. Ja, dat zijn moeilijke momenten", blikt ze terug.

Demonstraties

Dat er demonstraties waren waar mensen dichtbij elkaar stonden, terwijl Stephania net als andere ouders hun eigen kinderen niet konden zien, raakte bij Stephania een gevoelige snaar. "Ik was toen op een gegeven moment heel boos. Ik vond dat heel moeilijk om te zien natuurlijk."

Stephania hoopt nooit meer mee te maken dat ze haar kinderen niet kan zien, maar houdt rekening met alle scenario's, stel dat er een tweede golf komt. "Dan denk ik wel aan wat ik zou doen. Houd ik Brent dan thuis, of laat ik hem op de instelling? Dat zijn allemaal vragen die passeren als hij bij ons is. We hebben een aangepaste woning, alleen hij heeft zoveel zorg nodig dat het eigenlijk geen doen is. Anders had ik het met alle liefde gedaan en dan had hij gewoon thuis gezeten. Je leert ermee omgaan. En je krijgt er zoveel voor terug, zoveel liefde. Het zijn echt mijn twee hartendiefjes. Zo noem ik ze altijd."