Mart op Maandag: Lentefietsen

Er bestaat een (sport)axioma dat luidt:” Bij de Omloop begint de lente.” Punt uit. Ja, er kwam weleens een koppelingstekstje bij: “Als Het Volk gereden wordt, kunnen de schaatsen in het vet”. En de krokussen mogen de kopjes uit de grond steken.

Afgelopen zaterdag werd de Vlaamse koers gereden. Na een lang voorspel in Argentinië, Australië, Zuidelijk Spanje, in het rijke midden Oosten begon, in ieder geval voor het volk der Vlamingen, dit weekend het “echte wielrennen” pas.

Vlamingen halen over het algemeen hun neus op voor al die koersen in de zon, met mooie hotels, luxe namen, exotische aankomstplaatsen en warmte.

Wielrennen begint voor de Vlamingen in de prut, de regen, in de modder en met constant tegenwind. Wielrennen begint als de Vlamingen op hun knieën gaan en stillekes “Tommeke, Tommeke, Tommeke” prevelen en hun ogen richting hemel sturen.

Het is het gebed van de hoop.

Hoop op leven, hoop op een fraai voorjaar, hoop op twee maanden Koers in het thuisland. Wat er op deze zaterdag in Abu Dhabi ook gebeurde met geëerde ronderenners annex klimmers die een prachtige finale reden in een koers over wegen waarvan je denkt dat twee olieneefjes ze afgelopen week nog hebben laten aanleggen: kosten 34 miljoen. Hier is 40 miljoen, de rest is voor het personeel.

Wielrennen in Noordwest-Europa behoort toe aan Vlamingen. Modder, de geur van mest, tegenwind.

Hoe je ook schakelde, afgelopen zaterdag, je kon beelden van de koers niet op de Nederlandse buis vinden.

Dat is verrassend.

Ik heb tientallen jaren geleefd met iets van een prettig aanvoelende zekerheid: als De Omloop gereden wordt, zit ik in de buurt van Gent en worden er Vlaamse kranten gelezen, wordt er op zaterdagavond een Vlaams biertje gedronken en kan je in de boom van het leven weer een kerfje plaatsen. En op zondag liet je dan de volstrekt cryptische term “Kuurne-Brussel-Kuurne” uit de mond komen. Of het de gewoonste zaak ter wereld was.

Dat is mijn collega’s van nu dus niet meer gegeven. Laten we het omroep perikelen noemen. De NOS kan niet meer mee doen. Eurosport ligt hard dwars.

Jammer.

Afgelopen zaterdag heeft de nationale televisie-organisatie van België, de VRT (als het de Vlamingen aangaat) een voorschotje genomen op het wielrenjaar 2017. De uitzending duurde en duurde en kende een napraatseance ter lengte van een complete wieleruitzending bij de NOS.

Leest en proeft U iets van jaloezie?

Dat is het niet.

Het is het constateren van feiten.

• Als er drie fietsen bij elkaar in beeld kunnen worden gebracht, doet de VRT dat. Commentator Michel Wuyts verbeterde me laatst. Lachend: maak er twee fietsen van…Je hebt gelijk. We overdrijven.  
• De VRT bespeelt het z.g. vrije kanaal (Canvas) op de Belgische televisie en kan dus geheel haar gang gaan. Beginnen wanneer men wil en eindigen wanneer men wil. Voor vele kritiek leverende Nederlanders die met veel chagrijn aan de NOS gemeld hebben dat ze net zo lang naar wielrennen willen kijken als in België: dat kan dus niet in Nederland, zo’n kanaal bestaat bij ons niet. In Nederland wordt er van de verslaggevers verwacht dat ze vrij snel na de finish van de beste Nederlander terug moeten geven aan Hilversum. Er staan tal van andere programma’s trappelend te wachten: wielrennen is voor vele televisiebazen een wat vieze tegenstander.  Ooit werd wijlen Jean Nelissen, vijftien minuten vóór de finish in de Amstel Gold Race bestraffend vanuit Hilversum toegesproken door een niets wetende studioregisseur. Of het niet beter was terug te geven aan de studio opdat men dan met de andere programma’s kon doorgaan, zoals in de programma-papieren stond. Hij had geen boodschap aan de ietwat traag rijdende wielrenners.

Ik heb met anderhalf oog de koers gevolgd, ik heb Karl Vannieuwkerke aan het werk gehoord en ik heb naar een uur nabeschouwing kunnen kijken/luisteren waarin vrijwel het gehele peloton kon aanschuiven. Werkelijk iedereen die in Gent aan de streep was gekomen, mocht vertellen hoe hij dat gedaan had.

Ja, ook de vrouwenkoers werd in een apart deel behandeld, iets wat ze bij de VRT vroeger altijd vergaten.

Nu niet. Drie Hollandse vrouwen op het podium. Oranje boven. Maar niet op de Hollandse buis.

Toen schakelde ik even over naar Nederland 1. En ik zag schaatsen uit Zweden. Een keurig gemonteerde bijdrage met prachtige beelden. Een strakblauwe lucht, keurige sportvrouwen die verklaarden waarom ze net niet gewonnen hadden en ik schakelde terug naar de VRT. De vierde (of zevende) reeks van interviews was begonnen; renners schoven aan, klapten over de koers en togen naar de stortbaden.

Het wel en wee van de gevallen Heilige Boonen werd natuurlijk ook nauwkeurig belicht. Hij werd gebalsemd…ai, ai, die valpartijen. Wij zullen die aanpak nooit benaderen. Wij hebben die vorm van wielervirus nooit gevoeld. En ieder jaar weer voel ik dat we dat nooit gevoeld hebben.

Wij hadden ’s avonds het WK sprint vanuit Calgary; Hollands glorie op smalle ijzers. Op een of andere manier detoneerde dat op deze dag.