De gehandicapte Matilda (4) krijgt in het azc niet de hulp die ze nodig heeft

De vierjarige Matilda heeft een zware handicap, maar woont ook in een asielzoekerscentrum. Het is daar lastig voor haar om de hulp te krijgen die ze nodig heeft. Het leven in een azc is dan ook niet geschikt voor kinderen als Matilda, zeggen experts.

De moeder van Matilda, Nanouche Mangenzi, komt in 2011 vanuit Congo naar Nederland. In 2014 wordt Matilda in Groningen geboren met een zware hersenbeschadiging. Daardoor kan ze niet praten, niet lopen en heeft ze constante zorg nodig.

'Boos en agressief' van nieuwe omgeving

Tijdens haar asielprocedure verhuist Nanouche veel, later samen met Matilda. Op dit moment zitten ze samen in een azc in Emmen. Daarvoor woonden ze in Goes, maar dat azc zou gaan sluiten, waardoor er verhuisd moest worden.

Al deze verhuizingen zijn voor Matilda niet goed. "Het veranderen van omgeving is voor Matilda veel zwaarder dan voor andere kinderen", vertelt Nanouche. Ze merkt dat direct aan het gedrag van Matilda. "Ze kan er erg boos en agressief van worden. Als ze begint te huilen, houdt ze niet meer op."

Steeds opnieuw beginnen

Een praktisch probleem waar ze tegenaan lopen, is het steeds opnieuw regelen van de juiste zorg voor Matilda. In Goes zou Matilda een elektrische rolstoel en een soort spraakcomputer krijgen. Nu zij en haar moeder in een andere gemeente zitten, moeten deze dingen opnieuw worden aangevraagd. Waar het voor Nederlandse kinderen met een handicap soms al lastig is speciale hulpmiddelen te krijgen, is het voor Nanouche en Matilda nog veel lastiger. Ze moeten maar afwachten welke hulp ze krijgen.

"In Goes ging Matilda ook vijf dagen per week naar school en had ze allerlei therapieën", vertelt Nanouche. "Hier is ze nog niet met school begonnen. Ze heeft alleen drie keer per week therapie. Daar ben ik niet blij mee, want ze is altijd thuis, bij mij." Het zorgen voor Matilda komt non-stop op Nanouche terecht en dat valt haar zwaar.

Geen netwerk

"Ik kan haar niet optillen, omdat ik last heb van mijn rug", geeft Nanouche als voorbeeld. Op haar knieën en vanaf een bed lukt het Nanouche nog net om Matilda omhoog te tillen. Sinds kort hebben ze wel een verhoogd bed gekregen in hun kamer, dat hierbij helpt.

Niet alleen fysiek, maar ook mentaal heeft Nanouche het niet makkelijk. Ze mist vooral een netwerk om haar heen, wat ze in Goes nog wel had. "Daar zeiden mensen uit Tsjaad: 'Kom, breng Matilda een dagje bij ons.' Dan had ik wat tijd voor mezelf. Maar hier heb ik geen vrienden en ken ik niemand."

'Niemand is gelukkig, iedereen is gestrest'

In het azc in Emmen zitten vooral uitgeprocedeerde asielzoekers, die dag in dag uit wachten op een definitief besluit over hun verblijf in Nederland. Het maakt de sfeer er volgens Nanouche niet beter op. "Niemand is gelukkig, iedereen is gestrest. Iedereen blijft in zijn eigen huis. Je wacht af wat er de volgende dag gaat gebeuren."

Deze zomer hoort Nanouche of ze op medische gronden, voor Matilda, een verblijfsvergunning krijgt. In de tussentijd probeert het COA in Emmen te doen wat ze kunnen. "De dokter hoopt dat, als we een status krijgen, we ook voorzieningen krijgen", vertelt Nanouche. "Maar in het AZC is dat nog onmogelijk." Nanouche hoopt erop. In Nederland kan ze Matilda een betere toekomst geven dan in Congo. "Ze krijgt geen speciale zorg in mijn land, maar hier wel. Als daar begrip voor is, zou dat goed zijn voor mij, maar vooral voor haar."