Romy (20) heeft anorexia en werd steeds zieker tijdens het wachten op een behandeling: 'Ik weet niet of ik het ga redden'

De 20-jarige Romy heeft de eetstoornis anorexia. Ze stond al ruim een jaar op de wachtlijst voordat ze hulp kreeg. In die tijd werd haar situatie steeds slechter.

Romy is 1.70 en weegt 32 kilo. "Ik ben elke keer weer bang dat ze het einde van de week niet haalt", zegt haar moeder Ann.

'Ik heb een paar keer gedacht dat ze het niet zou overleven'

Romy heeft al een aantal jaren anorexia en daarom schreef haar moeder haar ruim een jaar geleden in bij een aantal klinieken die gespecialiseerd zijn. Maar de wachtlijsten zijn lang en snel zicht op een plek is er niet.

"Ze is in die tijd nog veel meer afgevallen. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ze helemaal niks meer at en elke dag heel veel aan het lopen was. Ik heb een paar keer gedacht dat ze het niet zou overleven", vertelt Ann.

'Je raakt steeds meer jezelf kwijt'

De afgelopen maanden zijn er volgens Ann meerdere meisjes overleden als gevolg van een eetstoornis. "Dat is natuurlijk heel heftig, dat er mensen dood aan gaan."

"Het is een moordenaar die langzaam in je hoofd sluipt. Voor je het weet heb je er geen controle meer over", vertelt Romy. "Je raakt jezelf steeds meer kwijt. Je voelt je schuldig over alles wat je eet."

Stem in haar hoofd

Romy wordt gestuurd door een stem in haar hoofd die haar telkens vertelt dat ze meer moet wandelen en dat ze steeds minder mag eten.

"Het is heel eng om dan zo lang op een wachtlijst te moeten staan. Ik ging alleen maar achteruit. Het was voor mij in die wachttijd echt de vraag of ik dit wel of niet ging overleven. Ik leefde in angst."

Wachtlijst zorgt voor grotere problemen

Romy denkt dat het haar zou kunnen hebben geholpen als ze eerder bij een kliniek terecht had gekund. Dat herkent Buiske Boone van Weet, de patiëntenvereniging voor eetstoornissen. "Hoe langer iemand ziek is, hoe moeilijker het is om er vanaf te komen."

"Mensen worden op de wachtlijst steeds zieker", ziet Boone, die zelf ook is behandeld voor een eetstoornis. "Anorexia is een dodelijke ziekte. Van de psychische ziektes is het zelfs de meest dodelijke ziekte."

Niet geholpen omdat je 'te ziek' zou zijn

"Mensen moeten heel lang wachten op hulp, maar worden vervolgens omdat ze te ziek zouden zijn, niet geholpen. Bij een andere kliniek vinden mensen je dan weer niet ziek genoeg", benadrukt Boone.

Ook is er volgens Boone veel paniek en zorgen bij familieleden en naasten. "Daar wordt echt wanhoop gevoeld. Als je zelf een eetstoornis hebt, heb je soms niet door hoe erg het is. Ouders zien ondertussen hun kind steeds verder afzakken."

'Je wordt gewoon boos'

De moeder van Romy, Ann, maakt dat mee. "Op een gegeven moment word je gewoon boos. Het is onvoorstelbaar dat je in een land als Nederland niet de hulp kunt krijgen die nodig is."

Toen Romy uiteindelijk hulp kreeg in een kliniek, bleek er daar alleen maar aandacht te zijn voor het eetgedrag. "Je zit daar met z'n allen, het is fijn dat je elkaar kan motiveren. Maar het draait totaal niet om wat erachter ligt, alleen dat je je bord leeg eet."

Onderliggende wordt niet aangepakt

"Je moet aankomen om een vervolgbehandeling te kunnen krijgen. Ze pakken het aan door je eten te geven en je aan te laten komen, er wordt niks aangepakt van het onderliggende. Ik vind dat het daar misgaat", vertelt Romy.

"Ik weet nog niet of ik het ga redden. Ik denk daar de laatste weken erg over na. Het is zo sterk", vervolgt ze. "De moraal van het verhaal is dat je in Nederland blij mag zijn als je de wachtlijst overleeft", ziet moeder Ann. "Ik hoop dat ze het gaat redden. Het heeft te lang geduurd."