Robin Koops werkte 15 jaar aan een medische doorbraak: de kunstalvleesklier

Als diabetespatiënt nooit meer insuline spuiten? Dankzij een uitvinding van machinebouwer Robin Koops wordt dat mogelijk. Hij werd in de jaren 90 zelf diabetespatiënt en ontwierp 10 jaar later in zijn werkplaats de kunstalvleesklier.

De kunstalvleesklier is een apparaatje zo groot als een dikke smartphone, dat insuline en glucagon toedient. Twee hormonen die onmisbaar zijn. Spuiten hoeft dan niet meer, want het apparaatje neemt het over. Diabetespatiënt Robin Koops draagt hem zelf en het werkt. Hij kan weer alles doen en is niet meer voortdurend met zijn ziekte bezig.

Het suikermachientje

In 1994 kreeg Koops diabetes type 1. Bijna 10 jaar later kreeg hij een ingeving. Hij wilde een oplossing vinden om het leven met diabetes te verlichten. Samen met drie vrienden begon hij in zijn werkplaats te knutselen. "Je moet open denken. Ik dacht: het kan toch niet zo moeilijk zijn om een elektronische alvleesklier te bouwen. Ik moest echt iets bedenken wat er nog niet was", vertelt Koops.

In het ziekenhuis kreeg Koops een diabetesverpleegkundige. Die wist niet zeker of het maken van een kunstalvleesklier zou lukken, maar vond het een mooi avontuur. "Mijn diabetesverpleegkundige vroeg: 'wat heb je nodig?' en regelde spullen zoals pompjes uit het ziekenhuis. Een halfjaar later hadden we het ding gemaakt met software erbij. We noemden het toen de Robopump. Het was een apparaat zo groot als twee laptops", legt Koops uit. De vader van Koops noemde de kunstalvleesklier 'het suikermachientje'.

Bron: EenVandaag

Testen zonder verdoving

Koops testte de alvleesklier zelf in het ziekenhuis met hulp van zijn diabetesverpleegkundige. "De eerste testen hebben we in het ziekenhuis in Almelo gedaan. Het testen was best heftig. Onderhuids ging een draadje om buikvocht te testen met een dikke naald erin en zonder verdoving." De daaropvolgende testen met kleinere versies van het apparaat, werden gedaan in de kelders van het toenmalige AMC.

"We geloofden in de kunstalvleesklier, maar de medische wereld is een lastige wereld om in te komen. Veel ego's en artsen denken in problemen en niet in oplossingen. Ik had geluk dat ik goede mensen om mij heen had. Het heeft ons wel 3 jaar gekost voordat we echt beet hadden bij artsen. We werden niet met open armen ontvangen", vertelt Koops. Met veel moeite vonden ze een internist van het AMC bereid om de kunstalvleesklier een kans te geven.

Sommige mensen willen niet laten zien dat ze diabeet zijn

Het testen gaat door en proefpersonen knappen op met het apparaat. Ze kunnen eten wanneer ze willen en voelen zich beter. De kunstalvleesklier zorgt ervoor dat spuiten niet meer hoeft. Inmiddels draagt Koops het apparaat zelf 24 uur per dag en wil hij niet meer zonder.

Maar hij is er nog niet. "Zitten mensen wel op mijn apparaat te wachten? Je hebt bijvoorbeeld jonge mensen die niet willen laten zien dat ze diabeet zijn. Zo'n kastje maakt dat zichtbaar. Ik voel me zelf er veel beter bij, maar als twintiger wil je het soms niet weten."

Bijna op de markt

Inmiddels telt zijn bedrijf Inreda (Zweeds voor instellen) Diabetics 40 werknemers. Het Europese keurmerk om de alvleesklier op de markt te brengen is deels binnen. Vóór 1 mei volgend jaar moeten alle papieren binnen zijn en dan is de weg vrij om het op de markt te brengen. "Het is nu een hectische tijd, maar we kunnen dingen laten zien en we hebben nu credits opgebouwd in het diabetesveld."