Radboudumc heeft een kankerspecialist ontslagen die geen goede zorg gaf. Het zou gaan om 'medisch-inhoudelijk, professioneel en communicatief disfunctioneren'. Volgens een betrokkene gaf de arts verkeerde diagnoses en behandelingen, zoals te veel chemo.

Het Nijmeegse ziekenhuis wil het verhaal van de betrokkene niet bevestigen. Maar Bertine Lahuis, bestuurslid van het Radboudumc zegt wel dat de zorg niet aan de kwaliteitseisen voldeed. "Dan kun je denken aan onvolkomenheden in de diagnostiek of behandelingen die niet de eerste voorkeur hebben." Uit de patiëntendossiers blijkt wat er precies gebeurd is. Dat onderzoek is in september gestart en moet in februari 2020 klaar zijn.

Specialist in borst- en darmkanker

Lahuis zegt dat er tot nu toe in één geval mogelijk sprake is van een calamiteit. Die is gemeld bij de Inspectie Gezondheidszorg. In totaal worden 300 dossiers van kankerpatiënten die de afgelopen 2 jaar door de oncoloog zijn behandeld onder de loep genomen om te kijken of de patiënten wel de juiste zorg hebben gehad.

De ontslagen oncoloog werkte ruim 7 jaar op de afdeling medische oncologie van het ziekenhuis en was gespecialiseerd in borst- en darmkanker.

Klachten van patiënten en artsen

Volgens Lahuis kwamen in april de eerste klachten binnen bij het hoofd van de afdeling. Die klachten kwamen zowel van patiënten als van artsen.

Een speciale commissie onderzocht het mogelijke disfunctioneren van de medisch specialist. Gesprekken over verbeteringen hebben niets opgeleverd. In augustus is de arts op non-actief gezet en een maand later ontslagen. De kantonrechter in Nijmegen doet binnenkort uitspraak in deze zaak.

'Slechte zorg'

Een familielid van een overleden patiënt diende kort geleden bij het ziekenhuis een klacht in tegen de ontslagen specialist. Ze kreeg van het hoofd Medische Oncologie te horen dat het ziekenhuis er rekening mee houdt dat zo'n honderd patiënten slechte zorg hebben gehad. Het Radboudumc wil dat tegenover EenVandaag niet bevestigen.

Bertine Lahuis: "Vanaf 2017 kijken we bij welke patiënten deze arts hoofdbehandelaar was en in hoeverre er sprake was van juiste of onjuiste zorg. Voor die periode is gekozen, omdat calamiteiten tot 2 jaar na datum bij de Inspectie gemeld kunnen worden." Lahuis zegt dat het ziekenhuis de zaak enorm betreurt. "Het is natuurlijk verschrikkelijk voor patiënten en soms nabestaanden dat dit aan de orde is. Wij staan hier echt voor zorgvuldige en kwalitatieve zorg. Dat moeten wij ons aantrekken en dat moet beter."

Niet alle patiënten op de hoogte gebracht

Niet alle patiënten die de afgelopen 2 jaar door de vertrokken oncoloog zijn behandeld, zijn door het Radboudumc op de hoogte gesteld. 80 patiënten die de arts nog dit jaar bezochten kregen een brief en zijn overgenomen door een andere arts van de afdeling. Ook 90 andere patiënten die eerder door de specialist werden behandeld, kregen een brief.

Nabestaanden van 130 overleden patiënten hebben nog niets over de zaak gehoord. Volgens Lahuis is daarvoor gekozen omdat het ziekenhuis niet onnodig onrust wil zaaien. Deze groep wordt ingelicht als uit het onderzoek relevante zaken blijken die betrekking hebben op hun overleden familielid.

Ontslag is 'bijzonder ernstig'

Jan Klein is hoogleraar patiëntveiligheid aan de TU in Delft. Hij vindt het ontslag van de oncoloog 'bijzonder ernstig'. "Vooral vanwege de schade die mogelijk berokkend is, klinkt het zorgwekkend. Als de problemen alleen door deze oncoloog zijn veroorzaakt, dan heeft het aan controles ontbroken in het Radboudumc. Mogelijk was er een samenwerkingsprobleem op de afdeling", zegt Klein.

Hij verbaast zich erover dat in een universitair medisch centrum een arts schijnbaar zo lang solistisch te werk kon gaan. "Het is normaal dat je regelmatig met je collega's overlegt over diagnoses en behandelplannen. En juist oncologische behandelingen zijn gebonden aan landelijke standaarden, dat gebeurt heel gecontroleerd. Voor de controle en veiligheid is het cruciaal dat artsen hun patiënten heel regelmatig met collega's bespreken."

Gebrek aan toezicht en leiderschap

Hoogleraar Klein zegt dat het solistische optreden van de ontslagen arts het gevolg kan zijn van gebrek aan toezicht op de afdeling oncologie van het Radboudumc. "Soms is er ook gebrek aan organisatie of leiderschap. Er moet iemand bereid zijn om leiderschap te tonen."

Bertine Lahuis: "Ik wil weten wat de aanleiding is geweest en zorgen dat het niet meer gebeurt. Tegelijkertijd is het ziekenhuis een groot bedrijf waar veel mensen werken. Meestal gaat het goed, maar soms gaan dingen niet goed. Het belangrijkste is dat we ingrijpen, kijken naar de oorzaak en onze patiënten goed behandelen." Ze meldt dat ook de afdeling oncologie onder de loep wordt genomen, maar dat er op dit moment geen enkele aanleiding is voor twijfel over het functioneren van andere artsen.

'Recht op openheid'

Hoogleraar Klein vindt dat ook de nabestaanden van 130 overleden patiënten moeten worden ingelicht. "Daarmee moet je niet wachten tot het onderzoek klaar is. Vroeg of laat komen ze er toch wel achter. Ik begrijp dat dit voor geen enkel ziekenhuis een aantrekkelijke zaak is, maar patiënten en hun familie hebben recht op openheid."

Terwijl Nederlandse kassen volstromen met Bulgaarse arbeidsmigranten, kampen plattelandsgebieden in Bulgarije met de gevolgen. Ouders gaan weg om te werken: "Als dit zo doorgaat is er een hele generatie kinderen die wordt achtergelaten."

Bulgarije heeft een van de sterkst krimpende bevolkingen in Europa. Veel mensen trekken weg naar West-Europa, voor een salaris dat soms wel drie keer hoger is dan in hun thuisland.

Skypekinderen

Het wegtrekken van arbeidskrachten heeft economische gevolgen, maar ook sociale, ziet onderzoeker Mariya Paskaleva. Ze deed onderzoek naar de impact van arbeidsmigratie op Bulgarije en maakt zich zorgen.

"Als deze ontwikkeling zo doorgaat, is er een hele generatie kinderen die door hun ouders wordt achtergelaten", vertelt ze. Vooral in Bulgaarse dorpen op het platteland gebeurt dat. Paskaleva noemt deze groep 'Skypekinderen', omdat ze hun ouders vooral via videobellen zien.

'Aan hun lot overgelaten'

De cijfers liegen er niet om: "25 procent van de kinderen wordt hun ouders achtergelaten. Daarvan werkt ten minste één ouder in het buitenland." In het beste scenario groeien de kinderen dan op bij hun opa en oma. Toch worden ze in sommige gevallen echt aan hun lot overgelaten, weet de onderzoeker.

Een van de dorpen die vanwege arbeidsmigratie leegloopt is Banitsa. Het dorp ligt op zo'n twee uur rijden van de drukke hoofdstad Sofia, maar tekent zich door straten met leegstaande huizen en auto's waar lange tijd niemand gebruik van heeft gemaakt.

Lege straten, vervallen huizen

Marco woont in het dorp en heeft veel mensen zien vertrekken. De huizen van zijn buren zijn vervallen. "Hier is de hele straat nauwelijks nog bewoond", vertelt hij. Zelf is hij na 8 maanden in Spanje te hebben gewerkt teruggekomen met zijn echtgenote. "We hebben bijna alles opzij kunnen zetten en konden toen een huis kopen, dat we zelf hebben opgeknapt."

De ouders van zijn 15-jarige neefje Ventislav werken ook in West-Europa. Zijn neefje is zelf, zodra hij wat ouder is, ook van plan om te vertrekken. "Ik oefen op mijn Engels en wil zodra ik 18 jaar ben net als mijn vader naar het Verenigd Koninkrijk. Dan kan je vijf keer zo veel verdienen als hier in Bulgarije."

'Iedereen wil hier weg'

Jirgina loopt met haar dochtertje Theodora terug van school naar huis. Haar echtgenoot is in Zwitserland aan het werk in de landbouw. Ze gaat zelf waarschijnlijk ook, richting de zomer, om wat extra geld te verdienen.

"Iedereen wil hier weg", vertelt ze. "In de zomer is hier bijna niemand. Dan is iedereen in andere landen aan het werk om geld te verdienen."

Grootouders hebben geen controle

De schooldirectrice van de plaatselijke school in Banitsa, Temenuzhka Tomchovksa, maakt zich grote zorgen. Ze merkt de effecten van het feit dat veel ouders het grootste deel van het jaar ver van hun kinderen zijn.

"De grootouders hebben minder controle over de kinderen en dat merk je. Een kind hoort bij de ouders op te groeien. Soms zijn er geen grootouders, en worden ze voor lange tijd alleen gelaten."

'Overheid moet ingrijpen'

"Het is een paradox, want hun ouders werken in het buitenland om geld te verdienen. Het is óf economische steun óf negatieve sociale impact op hun kinderen. Denk aan depressie, het gebruik van drugs of eerder school verlaten om te gaan werken", zegt econoom Paskaleva.

Ze maakt zich zorgen om haar land: "Als de overheid niet ingrijpt, heeft dit vergaande gevolgen voor onze economie en het leven van de kinderen die hier opgroeien"

Lithium, uranium en kobalt zijn onmisbaar voor batterijen, elektrische auto's en medisch apparatuur. Wereldwijd groeit de vraag naar kritieke grondstoffen en dus zoeken meer landen naar manieren om toegang ertoe te krijgen.

Voor veel producten die we dagelijks gebruiken, zijn kritieke grondstoffen nodig. En omdat ze nog meer nodig zullen zijn voor de energietransitie en defensie, groeit de vraag naar deze mineralen en metalen die verstopt zitten in de aardbodem hard.

'Van economisch of militair belang'

"Deze grondstoffen worden kritiek genoemd, omdat ze essentieel zijn voor het maken van producten die van economisch- of militaire belang zijn", vertelt strategisch adviseur bij het Den Haag Centrum voor Strategische Studies (HCSS), Jeff Amrish Ritoe.

"Dat is waarom Amerika, Europa en China de toegang tot deze grondstoffen willen veiligstellen. Ze weten dat kritieke grondstoffen heel belangrijk zijn voor hun industrieën en eindconsumenten", legt hij uit. Ritoe is een expert op het gebied van dit soort stoffen.

Lijsten van kritieke grondstoffen

De Europese Unie en Verenigde Staten hebben allebei apart een lijst opgesteld waarop 30 tot 40 grondstoffen staan die zij beschouwen als kritiek. Op de lijst van de Europese Unie staan bijvoorbeeld kobalt en nikkel.

Als er een risico is voor de toelevering van bepaalde grondstoffen, komen die op deze lijsten te staan, weet René Kleijn, hoogleraar industriële ecologie aan de Universiteit Leiden. "Als er bijvoorbeeld maar één land is wat ze produceert, of als er maar één raffinaderij in de wereld is, dan is een grondstof al snel kritiek."

Steeds meer belangrijke materialen

Kleijn merkt op dat de laatste tijd steeds meer materialen worden toegevoegd aan de lijst van kritieke grondstoffen. "Iedere paar jaar worden deze lijsten aangepast. Als je er langer over nadenkt, dan blijken best wel veel materialen dan toch ergens belangrijk te zijn in de economie."

En dat heeft bijvoorbeeld te maken met de energietransitie, weet de hoogleraar. "We gaan toe naar een systeem waarin we heel veel investeren in windmolens, elektrische auto's, etcetera."

Geopolitieke spanningen

"En kijk je naar hoe de wereld zich op geopolitiek vlak ontwikkelt, dan zie je ook dat er steeds meer zorgen zijn over de continue levering van die grondstoffen", gaat Kleijn verder.

"Door geopolitieke spanningen en handelsbarrières kan een partij besluiten om de handel in grondstoffen tijdelijk tegen te houden. Het wordt daarom steeds minder vanzelfsprekend dat je altijd maar kan beschikken over grondstoffen."

Wanneer raken kritieke grondstoffen op?

Recyclen niet aantrekkelijk

Daarbij is het ook belangrijk om te beseffen dat er niet een oneindige voorraad aan kritieke grondstoffen is. "In principe kun je kritieke grondstoffen niet kwijtraken, zoals je olie en gas kwijtraakt nadat je het verbrandt. Een metaal kun je telkens opnieuw voor een andere toepassing gebruiken. Maar de geconcentreerde voorraden in de grond, die raken op de lange termijn wel op", legt Kleijn uit.

De kritieke grondstoffen kunnen wel gerecycled worden en bij waardevolle materialen zoals koper gebeurt dat ook. "Maar bijvoorbeeld in je telefoon zitten veel verschillende stoffen, in kleine hoeveelheden. Economisch is het dan niet zo aantrekkelijk om die te recyclen."

Vervuilend en gevaarlijk

"Ook is het economisch niet aantrekkelijk, omdat grondstoffen op grote schaal worden gewonnen op plekken waar de neveneffecten op mens en milieu niet worden meegenomen", gaat Kleijn verder.

"Het is vervuilend en gevaarlijk om ze eruit te halen. Dat verklaart ook waarom we in Europa weinig mijnbouw hebben. Mijnen is een business, dus je doet het in principe op de plek waar het het goedkoopst is."

Zijn kritieke grondstoffen helemaal niet in Europese bodem aanwezig?

Vrije wereldmarkt en contracten

"Voor sommige materialen sluiten leveranciers en afnemers langetermijncontracten af. Voor ijzer bijvoorbeeld", legt Kleijn uit. "Maar andere, kleinere materialen, worden gewoon beschikbaar op de spotmarket. Als een afnemer bijvoorbeeld 100 kilo kobalt wil kopen, dan hangt daar gewoon een prijskaartje aan vast dat afhankelijk is van vraag en aanbod."

De contracten garanderen overigens ook niet met 100 procent zekerheid de toevoer van grondstoffen, zegt Kleijn. "Die contracten zijn geldig tot de kogels in het rondvliegen, laten we maar zeggen. Als er echt iets gebeurt, kan de situatie weer veranderen. Net zoals de EU een strategisch partnerschap over grondstoffen heeft met Oekraïne, maar de VS daar nu toch ook dwars doorheen lijkt te komen."

Conflicten over grondstoffen is niets nieuws

Conflicten waarin grondstoffen een rol spelen, zijn "zo oud als de weg naar Rome", zegt Ritoe. Hij noemt Operatie Barbarossa, de aanval van nazi-Duitsland op de Sovjet-Unie in 1941, die mede bedoeld was om genoeg grondstoffen veilig te stellen voor de verdere oorlogsvoering. "Een treffend voorbeeld, omdat de grondstoffen in Oekraïense bodem waar nu over wordt onderhandeld toen dus ook al onderdeel uitmaakten van een oorlog."

Ondanks dat er altijd conflicten zijn geweest rondom grondstoffen, bestond er de afgelopen decennia een zekere stabiliteit, legt Kleijn uit. "Lange tijd hadden de machtsblokken waarin de wereld is verdeeld er vrede mee dat er vrije handel in grondstoffen was. Er waren geschreven en ongeschreven afspraken dat iedereen grondstoffen kon kopen als ze dat wilden."

Klopt het dat de strijd om grondstoffen leidt tot 3 machtsblokken: Amerika, Rusland en China?

Geopolitieke ontwikkelingen wakkeren gevecht aan

"De stabiliteit die er lange tijd was, verdwijnt nu steeds meer," vervolgt Kleijn. "Dat besef drong door tijdens de coronapandemie, toen grondstoffen niet meer vanzelfsprekend geleverd konden worden. Daarna kwam de oorlog in Oekraïne, waardoor Europa zich realiseerde hoe afhankelijk het was van Russisch gas. En nu, met Trump aan de macht, wordt duidelijk dat het ieder voor zich is."

"Alle grote machtsblokken proberen grondstoffen veilig te stellen. De geopolitieke ontwikkelingen wakkert het gevecht over de grondstoffen aan", denkt hij. "Wat er op dit moment gebeurt, is dat de drie machtsblokken Europa, Amerika en China allemaal zoveel mogelijk hun vlag proberen te planten om kritieke grondstoffen voor zichzelf veilig te stellen", vult Ritoe aan. "Of dat nu is voor de eigen industrie, eigen consumenten, veiligheid of duurzaamheid."

Europa en Rusland

Europa is hierin geen uitzondering. In de zogenoemde Critical Raw Materials Act heeft de EU vastgelegd dat 15 procent van de kritieke grondstoffen uit Europese bodem zou moeten komen. De rest probeert ze te krijgen uit andere landen. Zo heeft het deals gesloten met Chili, Namibië en Australië. "En voordat Rusland Oekraïne binnenviel, sloot de EU ook een partnerschap met Oekraïne over grondstoffen", weet Kleijn. "Die overeenkomst is vergelijkbaar met de deal die de VS nu maken: wij steunen jullie, en in ruil daarvoor zijn wij jullie preferred customer voor de levering van grondstoffen."

Rusland speelt een iets andere rol in de strijd om grondstoffen, zegt Ritoe. "Net als Europa, Amerika en China wil het toegang tot grondstoffen, maar het is vooral een producent in plaats van afnemer. Rusland heeft namelijk een kleinere interne markt, dus het aantal consumenten is kleiner."

China als leider

China is op dit moment de grootste leverancier wat betreft kritieke grondstoffen. "Het is niet zo dat China extreem veel grondstoffen in de eigen grond heeft", vervolgt Kleijn. "Een deel van de grondstoffen komt bijvoorbeeld uit Myanmar, maar het is China die het mijnen daar coördineert."

"En ook Amerikanen verschepen grondstoffen die gewonnen zijn naar China", gaat hij verder. "Dit doen ze omdat ze daar de industrie hebben om grondstoffen te verwerken tot materialen waar je wat mee kan. China heeft dus bedacht dat ze leidend wil zijn in de grondstoffenketen, en heeft hier veel in geïnvesteerd."

'Ze hebben bijna niemand nodig'

"Zij zitten eigenlijk in de hele keten", vult Ritoe aan over de rol van China. "Ze hebben belangen in de mijnbouw, zijn de grootste verwerker van de grondstoffen die daar gewonnen worden, en hebben fabrieken waar de verwerkte grondstoffen worden gebruikt om componenten en onderdelen te maken voor eindproducten."

Neem als voorbeeld batterijen: "China houdt zich bezig met het mijnen van lithium en kobalt, verwerkt die grondstoffen tot bruikbare chemische materialen, maakt daar vervolgens in eigen fabrieken componenten voor batterijen van, en uiteindelijk ook batterijcellen, baterrijpacks en elektrische auto's. Op de grondstofproducerende landen na, hebben ze daar eigenlijk niemand bij nodig", vertelt Ritoe.

'Iedereen haalt alles uit de kast'

"Tot nu toe is de strijd om grondstoffen gelukkig nog niet uitgelopen op een gewapend conflict", zegt Ritoe, "maar het gaat wel drukker worden. Iedereen haalt alles uit de kast om partijen aan zich te binden. Waarbij de Chinezen het snelst en efficiënt opereren, omdat ze duidelijk zijn in wat ze te bieden hebben."

"China biedt goedkope leningen aan en grote afnamecontracten. Daarbovenop brengt het land technologie en expertise met zich mee en bouwt het fabrieken in landen die rijk zijn aan grondstoffen. Hiermee krijgen die landen de kans om meer waarde in eigen land toe te voegen. Dat is natuurlijk veel aantrekkelijker dan zaken doen met 27 lidstaten, waar iedere lidstaat iets anders aanbiedt."

Achterstand inhalen

Europa kan de achterstand op China nog wel inhalen, denkt hij. "Maar dan moet er wel snel een duidelijk verhaal zijn. De Europese Commissie heeft net een Clean Industrial Deal - de opvolger van de Green Deal - gepubliceerd, een plan om de Europese industrie te verduurzamen en minder afhankelijk te maken van fossiele brandstoffen.

"Maar ik zou daaraan willen toevoegen dat de focus niet alleen moet liggen op de toegang tot grondstoffen, maar ook tegelijkertijd op het snel opzetten van een eigen verwerkingsindustrie, zodat grondstoffen niet altijd eerst langs China hoeven", zegt Ritoe tot slot.