Noa (24) deed een euthanasieverzoek en trok dat weer in: 'Ik wil leven'

Op haar 21ste zag Noa van Hagen euthanasie als de uitweg. Ze had al jaren van jeugdhulpverlening en ggz-behandelingen achter de rug en nog steeds nachtmerries en suïcidale gedachten. Toch trok ze haar euthanasieverzoek na een tijdje weer in.

Het is inmiddels 3 jaar geleden dat Noa van Hagen een euthanasieverzoek deed bij het Expertisecentrum Euthanasie. "Ik geloofde op een bepaald moment echt dat mensen beter af waren zonder mij."

Buitengesloten en gepest

Op dit punt belandde ze na jaren van psychische problemen en crisisopnames. Al op de basisschool had Noa het moeilijk. Ze werd buitengesloten en gepest en dacht veel na over zware thema's als de dood en rampen.

Op haar 15de ontwikkelde ze onder de ogen van haar ouders een alcoholverslaving waardoor alles nog veel moeilijker werd.

'Alle remmen gingen los'

"Alcohol en drugs maken je niet een socialer persoon. Niemand begreep mij in die tijd", blikt Noa terug. "Mijn ouders hadden bij verslaving het beeld van een rondzwervende man met een Albert Heijn-tasje en een blik bier in zijn hand. Maar het gebeurde gewoon in hun eigen huis, met hun eigen kind."

"Ik dronk thuis, ook als ik op school hoorde te zijn. En was dan grenzeloos. Ik ben een paar keer in het ziekenhuis beland, want ik stopte gewoon niet. Alle remmen gingen los."

Van crisisplek naar crisisplek

De relatie met haar ouders kwam steeds meer onder druk te staan en Noa belandde in de jeugdzorg waar ze van crisisplek naar crisisplek ging.

"Ik ben veertien keer overgeplaatst in de jeugdhulpverlening in nog geen 2 jaar tijd. Soms was ik ergens een nacht of een week of hooguit 3 maanden. Dus je kunt je niet hechten, je kunt niet verbinden. Je kunt niet vertrouwen op de hulpverleners, de nieuwe mensen die je leven binnenkomen."

'Zag geen andere uitweg'

Het ging slechter en slechter met Noa en ze belandde regelmatig in het ziekenhuis. "Ik denk wel een keer of tien. Door een overdosis en op een gegeven moment ging ik ook zelfmoordpogingen doen, omdat ik niet echt meer een andere uitweg zag dan de dood."

Op haar 21ste, opvallend genoeg juist in een tijd dat het beter met haar ging, besloot ze dat ze euthanasie wilde.

'Het leven overviel me'

Noa: "Ik heb me twee keer laten opnemen voor een trauma-behandeling. Ik heb me in twee klinieken laten behandelen voor mijn verslaving en het lijden bleef. En toen dacht ik: wat is er dan nog hierna? Als ik me nog steeds zo slecht voel en zoveel nachtmerries heb en klachten en suïcidale gedachten?"

"Het leven overviel me gewoon heel vaak op een heel intense manier. Ik dacht: geef mij dan maar een vriendelijke dood. Dat leek me beter dan dat ze mij in stukjes bij elkaar moesten rapen. Dat vond ik geen fijn vooruitzicht. Plus iedere keer dat ik een zelfmoordpoging deed, was de hele omgeving en de hele familie in rep en roer."

'Ik wil leven'

Noa meldde zich aan bij het Expertisecentrum Euthanasie, maar trok na een tijdje haar verzoek toch weer in. Er gebeurden een aantal positieve dingen en tijdens een vakantie voelde ze dat ze wilde leven. "Ik had een hele zware wandeling gemaakt door de bergen en ik begon plezier te ervaren in mijn eentje. Ik genoot van de omgeving, van de rust. Ik weet nog dat ik boven aan die bergtop stond en dacht: 'Ik wil leven.'"

Ik weet ook nog dat ik toen meteen mijn ouders had gebeld en heel erg moest huilen. Ik voelde me ook heel schuldig. Ik excuseerde me voor alle moeilijkheden die ik hun had bezorgd."

Serieuze wens

Noa realiseert zich dat haar verhaal 'romantisch' klinkt. Iets wat ze iedereen gunt. Maar ze weet ook nog heel goed hoe serieus haar euthanasiewens destijds was.

"Ik denk wel dat het een serieus euthanasieverzoek was, want heel soms voel ik het nog. Als ik heel moe ben in combinatie met een ingrijpende gebeurtenis, dan voel ik even hoe groot dat was. Ik kan niet precies uitleggen hoe dat is weggegaan, maar ik ben wel heel blij dat dat zo is."

Jeugdhulpverlening verbeteren

Inmiddels is Noa 24 jaar en zet ze haar ervaringen in om de jeugdhulpverlening te verbeteren. Zo is ze de drijvende kracht achter Steunpunt Avalon, een organisatie voor jongeren tussen de 15 en 23 jaar die 'worstelen met zichzelf en hun bestaan'.

Ze probeert jongeren concrete hulp te bieden in acute situaties en wil met haar inzichten de hulpverlening verbeteren. "Ik weet nu ook - en dit is wat mensen altijd tegen me zeiden en dat ik daar toen niks mee kon - dat als je er zo middenin zit: hou vol, het wordt weer minder, daar kon ik toen niks mee maar nu voel ik het wel zo."