Honderden agenten die zich met PTSS bij het UWV melden, krijgen niet de juiste arbeidsongeschiktheidsuitkering en voelen zich niet begrepen. Ook Maarten en Karin liepen tegen onbegrip en onkunde aan bij de uitkeringsinstantie. Met grote gevolgen.

Jarenlang voerde Maarten* zijn politiewerk met veel plezier uit. "Ik wilde dit als kind al. De spanning, de sensatie. Maar ook het helpen van mensen, een meerwaarde zijn voor de maatschappij. Het is een prachtig vak." Dat geldt ook voor Karin*. "Ik wilde het stapje extra doen, het verschil maken."

'Je staat overal vooraan'

Maar een aantal jaar geleden werden de vele heftige incidenten die twee agenten meemaakten ze teveel. Maarten: "Als je 112-meldingen rijdt, sta je overal vooraan. Je maakt soms in een week meer mee dan sommige mensen in hun hele leven." Met name de geweldsincidenten laten hem niet los.

"Ik kreeg steeds meer klachten en een kort lontje. Ik werd superalert op straat en was bang voor confrontatie."

'Eentje die je raakt'

Dit had effect op zijn werk, vertelt Maarten. "Het is weleens gebeurd dat er een melding kwam die heftig klonk, en dat ik eerst een ommetje maakte. Zodat ik niet als eerste ter plekke was."

Een aantal specifieke incidenten kan ze moeilijk vergeten, vertelt Karin. "We maken allerlei zelfdodingen mee als agenten. Maar er kan er eentje zijn die je raakt. Die blijft dan in je hoofd zitten."

'Niet meer nadenken of slapen'

Uiteindelijk lukte het zowel Maarten als Karin niet meer om te werken. "Ik durfde niet meer alleen naar een winkel, had moeite met drukke locaties", vertelt Maarten. "Het kostte me zoveel energie. En ik kreeg lichamelijke klachten, zoals duizeligheid en last van spierspanning."

Bij Karin kwam er een enorme hoeveelheid aan emotie bij. "Ik kon alleen nog maar huilen. Niet meer nadenken of slapen. En toen kwamen die eerdere incidenten weer boven, alsof het net gebeurd was."

Officiële diagnose PTSS

Beiden kregen ze officieel de diagnose posttraumatische stressstoornis (PTSS). Ondanks allerlei behandelingen waren de klachten na 2 jaar niet weg. Daarom moesten Maarten en Karin naar het UWV voor een keuring voor een WIA-uitkering.

"Ik moest bij het UWV allerlei papieren inleveren van de bedrijfsarts en over mijn behandelingen", vertelt Maarten. "Die heb ik die aangetekend naar het UWV verzonden. Maar toen ik daar kwam bleek dat de verzekeringsarts niets van mij had." Waar Maartens aangetekende post was gebleven, werd niet duidelijk.

'Zal intern wel rondzwerven'

Het leek alsof dit niet de eerste keer was, dat zoiets gebeurde. "De verzekeringsarts zei nonchalant: 'Het zal hier intern wel ergens rondzwerven, dat gebeurt wel vaker. Het is hier een zooitje met de administratie.'"

Tijdens het gesprek met de verzekeringsarts kreeg Maarten niet het idee dat er naar hem geluisterd werd. "De arts voerde een beetje lacherig het gesprek, keek steeds naar mijn buddy en niet naar mij. En hij was veel voor me aan het invullen." Karin herkent dat. "Ik had niet het gevoel dat ze goed naar mijn papieren hadden gekeken."

Werken in een fabriek

Uiteindelijk kreeg Karin het oordeel: deels afgekeurd, met mogelijkheden om in een fabriek te werken of in de tuinbouw. "Hier heb ik toch niet 30 jaar voor bij de politie gewerkt? Ik begreep het niet, maar had ook de kracht niet om er iets van te vinden."

Na jaren strijd is het voor Karin goed geweest. Op nog langere processen en nieuwe keuringen zit ze niet te wachten. "Keur mij maar af en ontsla me bij de politie. Ik wil niet meer. Ik wil gewoon klaar zijn."

'Ik kom nauwelijks de dag door'

Ook Maarten kreeg van een arbeidsdeskundige het oordeel dat hij nog gedeeltelijk kon werken, net als Karin in een fabriek. "Ik kom nauwelijks de dag door. Hoe moet ik dat doen? Ik zie mezelf niet 38 of 40 uur per week in een fabriek werken."

Maarten deed nog een poging om weer aan het werk te gaan bij de politie, maar het ging echt niet. Zijn klachten verergerden. Hij vroeg daarom een herkeuring aan.

In bezwaar tegen oordeel UWV

"Toen zat ik weer bij het UWV, bij dezelfde verzekeringsarts. En die man luisterde weer totaal niet naar mijn verhaal. Hij had gewoon zitten knippen en plakken uit het vorige rapport, zag ik achteraf. Ik zat inmiddels aan de medicatie, daar heb ik helemaal niks van teruggelezen."

Hoewel het op het moment van de herkeuring veel slechter ging met Maarten dan tijdens de eerste keuring, maakte het UWV de inschatting dat dat nauwelijks scheelde in het arbeidsongeschiktheidspercentage. "Ik was ontzettend boos, maar toen zeiden ze: 'Als je het er niet mee eens bent, moet je maar in bezwaar gaan.'" Maarten overweegt nog of hij dat gaat doen.