In New York zijn stadsziekenhuizen 'oorlogsgebied' maar in privéklinieken is de rust bijna sereen: 'Dit systeem faalt totaal'

Stadsziekenhuizen in New York worstelen dagelijks met een overbelast systeem, maar in het ziekenhuis waar de Nederlandse arts Jan Bakker werkt is daar niets van te merken. Hier worden de rijken verpleegd. "Op mijn ic-afdeling is het zelfs rustig."

Het contrast tussen de private zorg voor de welgestelden en de primaire zorg die de overheid vergoedt, komt tijdens de coronacrisis scherper aan het licht dan ooit: terwijl in privéziekenhuizen welgestelden in alle rust worden verpleegd, kunnen de overbelaste stadsziekenhuizen de zorg nauwelijks aan. "Je ziet dat dit systeem bij een crisis als deze totaal faalt", zegt Jan Bakker, ic-arts in een privékliniek.

Serene rust

Jan Bakker is een zeer ervaren ic-arts uit Nederland. Hij werkt in het Langone Medical Center van de New York University. Het is van van de meest prestigieuze ziekenhuizen van Manhattan, een privéziekenhuis waar de rijken van New York worden verpleegd. Zelfs nu New York het epicentrum is van de corona-epidemie en in deze stad wereldwijd de meeste doden vallen, heerst er een serene rust.

"Er is voldoende materiaal en er zijn meer dan voldoende mensen. Op mijn ic-afdeling is het zelfs rustig." zegt Bakker. "Het enige wat we hier merken van de corona-epidemie, is dat ze elke week een nieuwe verdieping met intensive care-units openen, om de toename van de vraag voor te zijn. En gelukkig kan dat makkelijk, want vorig jaar is hier een nieuwe vleugel aangebouwd die nog in gebruik moest worden genomen."

Stadziekenhuizen zijn oorlogsgebied

Op hetzelfde moment worstelen stadsziekenhuizen in Harlem, Queens, Brooklyn en de Bronx met een totaal overbelast systeem. Sommige waarnemers spreken van een 'oorlogsgebied'. Verplegend personeel protesteert voor de deur tegen het gebrek aan mondkapjes en andere beschermende middelen.

Aan de achterkant staan koeltrucks om de doden te bergen waarvoor in het mortuarium geen plaats meer is. Het personeel draait overuren. Velen worden ziek anderen nemen met pijn in het hart ontslag omdat ze zich onbeschermd voelen. Hoe kunnen die twee werelden in één stad bestaan?

Bron: EenVandaag

Systeem faalt bij crisis

"Je hebt hier een rare combinatie van enerzijds een soort socialistische gezondheidszorg die primaire zorg levert. De overheid vergoedt die via Medicare of Medicaid", legt Bakker uit. "Aan de andere kant heb je een kapitalistisch systeem met een gezondheidszorg van enorm hoog niveau dat alleen beschikbaar is voor de mensen die veel geld hebben of goed verzekerd zijn."

"Je ziet dat dit systeem bij een crisis als deze totaal faalt", zegt Bakker. "Mensen die niet verzekerd zijn worden hier niet binnengelaten. De stadsziekenhuizen hebben veel te weinig capaciteit om iedereen te helpen. Veel zieke mensen worden niet behandeld en die wonen ook nog eens vaak dicht op andere mensen. Dat maakt de de epidemie alleen maar erger."

Concurrerende ziekenhuizen

Liever zou Bakker zien dat de zorg wordt gecoördineerd zoals dat in Nederland gebeurt. "De mensen daarheen sturen waar nog capaciteit is, zoals in Nederland vanuit Rotterdam gebeurt. Maar dat is hier niet denkbaar. Een ziekenhuis als Langone moet het vertrouwen houden van haar rijke klanten en hen juist ook nu optimale zorg bieden."

Het systeem is in de VS zo georganiseerd dat ziekenhuizen met elkaar concurreren. "Nu bieden ze tegen elkaar op voor schaarse middelen als mondkapjes, beschermende kleding en beademingsapparaten. Daardoor gaan de prijzen daarvan nu ook enorm omhoog en wordt het voor sommige ziekenhuizen nog moeilijker."

Overbodige zorg

Het meeste moeite heeft Bakker met het feit dat er in deze tijden van crisis in zijn ziekenhuis ook veel overbodige zorg wordt gegeven. "De klant bepaalt hier alles. Ik verbaas me erover hoe mensen soms eisen dat we -ook bij COVID-19-patiënten- alles uit de kast trekken, ook al weten we dat de patiënt geen enkele kans heeft om te overleven."

"Ik voel me soms schuldig als we hier met man en macht bezig zijn het overlijden van zo'n persoon iets uit te stellen, terwijl ze aan de overkant van de rivier zoveel capaciteit tekort komen."