Diabetespatiënten (type 2) hoeven in de toekomst mogelijk geen gebruik te maken van een insulinespuit. Dat blijkt uit een door Amsterdam UMC gecoördineerd onderzoek. Het zou een levensveranderende omslag kunnen zijn voor veel patiënten. 

Een nieuwe behandelmethode waarbij een ballonnetje in de darmen van de patiënt ervoor zorgt dat het slijmvlies wordt weggebrand, zorgt voor een verbetering van de bloedsuikerspiegel. Hierdoor hoeven patiënten geen insuline mee te spuiten. Een goed bericht voor de ruim 1 miljoen mensen die leiden aan Diabetes type 2.

'Verlichting van het leven'

Diabetespatiënt Jan van Westering is blij met het nieuws. Hij moet zich sinds tien jaar zo’n vijf keer per dag prikken wat resulteert in een buik voor blauwe plekken. "Het is heel erg vervelend. Je leven wordt anders. Als je met vakantie wil moet je altijd je spullen meenemen. Je kunt niet zeggen dat je het een keer niet doet. Deze behandeling zou een geweldige verlichting van het leven zijn."

Een verlichting van het leven. Dat zijn grote woorden voor een behandeling waarvan nu de eerste resultaten bekend zijn. Voor een groep van 70.000 patiënten kan de behandeling levens veranderend zijn.  

Verwachting temperen

Rens Vandeberg, adjunct-directeur en hoofd ‘Kennis en Innovatie’ van het Diabetes Fonds snapt dat patiënten positief zijn, maar wil de verwachtingen graag temperen. "Onderzoekers zijn altijd heel enthousiast over de uitkomst die past bij hun verwachtingen. Maar we moeten daarin wel reëel zijn richting de patiënt."

De voorzichtigheid van Vandeberg is vooral gebaseerd op het traject dat nog volgt op deze eerste resultaten. "Er moet een vervolgonderzoek gedaan worden. Want is het echt zo effectief? Is het veilig? En hoe verhoudt het zich tot andere behandelingen, bijvoorbeeld qua kosten."

Nog een lange weg te gaan

De ervaring leert dat de telefoon na het bericht over een mogelijke nieuwe behandeling roodgloeiend staat. "Patiënten gaan vaak direct bellen. Ze willen het liefst vandaag nog naar de huisarts voor zo’n behandeling." De onderzoekers van Amsterdam UMC laten zelf ook weten dat er nog een lange weg te gaan is. Er hebben vijftig patiënten meegedaan aan het succesvolle onderzoek. Na deze studie volgt een internationaal onderzoek onder het dubbele aantal deelnemers.

Het Diabetes Fonds heeft aan dit specifieke onderzoek geen geld gegeven. De organisatie heeft echter vorige maand naar buiten gebracht dat het 2 miljoen euro gedoneerd heeft aan 20 onderzoeken. De hoeveelheid van onderzoeken laat zien dat vinden van de oorzaak van Diabetes type 2 een lastige zaak is.

Gezonde leefstijl

In 50 tot 80 procent van de gevallen wordt Diabetes type 2 veroorzaakt door leefstijl. De wetenschap staat echter voor een raadsel wat de oorzaak is bij andere gevallen. "Ik ken mensen met een atletisch lichaam die toch type 2 krijgen. Dan staan we voor een raadsel", aldus Rens Vandeberg. Het Diabetes Fonds geeft geld aan onderzoeken die zich richten op de opsporing van het begin van type 2. Daarnaast richt het Fonds zich op de aanpak van leefstijl. "In een voorstadium van Diabetes is het mogelijk om de ziekte om te keren. Dat heeft alles te maken met gezonde voeding, voldoende beweging, maar ook voldoende rust."

Wetenschappers zijn al jaren bezig om Diabetes type 2 te voorkomen en te genezen. Er zijn successen, zo zegt Rens Vandeberg, maar het einde is nog lang niet in zicht. "Het zal helaas nog wel even duren. Dat zit zowel in de behandeling als in het voorkomen van de ziekte. Er ligt ook een boodschap aan de maatschappij: Maak gezonde keuzes."

Het kabinet wil bezuinigen op brandweerzorg. En dat is onverantwoordelijk, waarschuwt de vakvereniging voor brandweervrijwilligers. Door klimaatverandering is de kans op oncontroleerbare branden groot. Oud-brandweerman Peter Stals maakte zo'n brand mee.

Na de kinderen treedt er nu een nieuwe groep slachtoffers van misbruik in de Katholieke Kerk naar voren: volwassen zusters en paters die in kloosters zijn misbruikt. Zuster Anne is een van hen: "De pater zei dat dit tussen ons moest blijven."

Ze had er 'lang aan getwijfeld', maar uiteindelijk koos ze er vol overgave voor om haar leven te wijden aan het geloof. Vol verwachting trad de Vlaamse Anne - toen halverwege de 20 - toe tot een slotklooster, vlakbij de Nederlandse grens. Anne: "Het was een lange zoektocht, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf de kans moest gunnen om gelukkig te worden. Daarom heb ik het uiteindelijk gedaan."

Dictatoriaal bewind

Als jonge zuster liep ze al snel op tegen de hiërarchische structuren binnen het klooster. Dat merkte ze aan hoe de moeder overste, die aan het hoofd van het vrouwenklooster stond, zich opstelde. "Ik stond echt onderaan de ladder. De overste was zeer streng en voerde een dictatoriaal bewind. Haar wil was wet."

Wanneer het misbruik begon, weet Anne nog precies. Ze maakte een zware periode in haar persoonlijke leven door. Haar neefje moest een ingrijpende operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer zou kunnen lopen. Dit zorgde voor veel verdriet bij Anne.

'Ik zat verstijfd op zijn schoot'

Het was in deze zware tijd dat een Vlaamse pater, die wist wat Anne doormaakte, haar bij hem riep voor een 'begeleidingsgesprek'. Eenmaal binnen, ging het gesprek al snel een totaal andere kant op, vertelt Anne. "Hij stond plots op, nam me op zijn schoot en begon mijn armen en benen te strelen. Ik zat verstijfd op zijn schoot. Wist niet wat me overkwam, wist me hier totaal geen raad mee."

Totaal verbouwereerd en in shock, 'bevroor' Anne volledig. Maar dat weerhield de pater er niet van door te gaan met zijn seksuele handelingen. Anne: "Hij schakelde over naar het strelen van mijn heupen en borsten, en begon plots hevig te hijgen en te schokken met zijn lichaam. Daarna stond hij op, kuste me op de mond en zei me dat dit tussen ons moest blijven."

Gechanteerd door de pater

6 jaar lang ging het misbruik door. Al die tijd durfde ze er met niemand over te praten. Uit angst en schaamte. "Er wordt mij altijd de vraag gesteld: 'Waarom blijf je naar zo'n man toe gaan?' Maar ik was heel erg bang voor hem. Bovendien kon ik hem moeilijk ontwijken, omdat hij mij chanteerde. Er was altijd de angst dat het misbruik naar buiten zou komen. Want dan wist ik één ding zeker: ik zou als schuldige worden aangewezen."

Daarnaast speelde ook de afhankelijkheidsrelatie, die Anne met de pater had, een rol. "Hij was de enige die mij spirituele voeding gaf. Dus er was dat vreselijke misbruik, maar er waren ook gesprekken tussen ons, waaraan ik me kon optrekken. Het is de hand die slaat, maar ook voedt. Net zoals bij een hond, die gaat ook altijd terug naar zijn baasje."

Pesten en intimideren

Naast het misbruik van de pater, had Anne ook heel veel last van het schrikbewind dat de overste voerde in het klooster. Toen de overste het idee kreeg dat Anne een bedreiging vormde voor haar positie, volgde een periode van pure haat en pesterijen aan haar adres.

"Het pesten en intimideren nam toen afschuwelijke vormen aan. Ze zette anderen tegen mij op. Ik raakte volstrekt geïsoleerd. Er werd op een gegeven moment zelfs gezegd dat het jammer was, dat er geen concentratiekampen meer bestonden. Dan hadden zij mij kunnen vergassen. Zo ver ging het."

Naar de hoogste geestelijke

Pas jaren later, toen ze was uitgetreden en een leven had opgebouwd buiten het klooster, durfde Anne het misbruik en het schrikbewind in het klooster aan te kaarten. Ze deed dat uiteindelijk zelfs bij de hoogste geestelijke in België: kardinaal Daneels. Zijn reactie was een enorme teleurstelling.

"Hij liet mij weten dat hij 'het gebeuren betreurde en voor mij zou bidden'." Een typerend antwoord en volgens Anne exemplarisch voor hoe de Katholieke Kerk met slachtoffers van misbruik omgaat. "Deze reactie heb ik zo vaak gekregen, dat ze voor mij gingen bidden. Ik zeg weleens: 'Als ik voor ieder gebed een euro had gekregen, dan was ik nu heel erg rijk geweest'."

13 jaar lang procederen

In 2003 startte Anne een gerechtelijke procedure tegen de Katholieke Kerk, nadat ze jarenlang geen erkenning voor haar leed had gekregen binnen de kerkorganisatie.

Die juridische strijd zou uiteindelijk maar liefst 13 jaar duren. Uiteindelijk leidde dit tot toekenning van een bedrag aan schadevergoeding. Iets waar het Anne overigens nooit om te doen was. "Ik heb een groot bedrag aan schadevergoeding gekregen. Maar als je dit aftrekt van alle juridische kosten die ik heb moeten maken, en het bedrag dat ik aan therapie kwijt ben, blijft er weinig over."

Veel meer slachtoffers

De reden dat Anne, na al die jaren van zwijgen, nu naar buiten treedt is helder: ze wil een stem zijn. Voor al die slachtoffers die tot op de dag vandaag niet naar buiten durven met hun verhaal. En dat zijn er een hoop, weet Anne. Ze heeft sterke aanwijzingen dat zij niet het enige slachtoffer was van haar misbruiker.

"Als je op bezoek ging bij de pater, was er een soort wachtkamertje. Ik heb daar ook vrouwen naar buiten zien komen, van wie het haar en de kleding helemaal in de war was. En als ik dan bij de pater naar binnen ging, kwam hij met een schone zakdoek aan. Dat was voor mij een teken. Want als hij klaarkwam deed hij dat altijd in een zakdoek."

Nieuw leven buiten klooster

Lang is Anne op zoek geweest naar erkenning voor alles wat haar is aangedaan in het klooster. Maar uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. "Officieel heb ik nooit erkenning gekregen voor het misbruik dat mij is aangedaan. Maar door hier maar naar te blijven zoeken, hield deze man - mijn misbruiker - een soort van macht over mij. Dat wilde ik op een gegeven moment niet meer."

"Dus heb ik mijzelf erkenning gegeven. Door te zeggen dat ik niet schuldig was. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt. En heb ik uiteindelijk een heel rijk leven kunnen opbouwen. Buiten het klooster."