Er is steeds meer bewijs dat dansen mensen met de ziekte van Parkinson kan helpen. Artsen en experts pleiten voor een structurele inzet van dit soort kunstvormen in de zorg. Patiënt Tibert van Dijk: "Als ik dans, vergeet ik dat ik parkinson heb."

"Het lijkt een soort harnas waarin je zit", zo omschrijft Tibert van Dijk (68) uit het Noord-Hollandse Bergen zijn ziekte. Tien jaar geleden kreeg hij te horen dat hij parkinson heeft, een ingewikkelde hersenziekte waarbij zenuwcellen versneld afsterven.

Bevrijding

De typische symptomen zijn minder en trager bewegen, stijfheid en beven, maar bijvoorbeeld ook psychische klachten. Dat gold ook voor Van Dijk. "Ik was net verhuisd en zat een beetje ongelukkig thuis te wezen. Tot een vriend me wees op dansen bij parkinson."

Hij besloot een paar keer mee te gaan. In het begin was het wennen, maar inmiddels is hij helemaal verkocht. "Door de combinatie van muziek en de instructies ga je bewegingen maken die je normaal gesproken niet maakt", vertelt hij. "Dat geeft een gevoel van bevrijding. Opeens gaat het soepel."

Overtuigend bewijs

Tineke Abma, bijzonder hoogleraar Kunst en Zorg aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, is geïnteresseerd in de helende werking van dansen bij parkinson. "Het is fascinerend dat iemand met parkinson bijna niet kan lopen, maar wel kan dansen." Er zijn verschillende studies gedaan die aantonen dat dansen effect heeft. "Dat bewijs is heel overtuigend. Mensen gaan soepeler bewegen."

Abma ziet niet alleen verbetering op fysiek vlak. "Mensen met parkinson kunnen wat somber of zelfs depressief zijn, en door te dansen komen er allerlei gelukshormonen vrij en voelen mensen zich echt positiever in het leven staan. Het helpt natuurlijk ook bij het accepteren van de ziekte."

Voorstelling met parkinsonpatiënten

In het Oude Luxor Theater in Rotterdam was pas een hele voorstelling te zien van een dansgezelschap van chronisch zieken, waaronder mensen met parkinson, reuma en MS. Het gezelschap wordt geleid door Marc Vlemmix, die zelf al 15 jaar parkinsonpatiënt is.

Vlemmix was al werkzaam in de danswereld toen hij ziek werd en richtte de stichting Marc Vlemmix Dance op, waar dans en bewegingslessen aan parkinsonpatiënten gegeven worden. Het optreden in het Luxor was voor Vlemmix een droom die uitkwam.

Anderen inspireren

"We wilden niet alleen voor ons eigen welzijn dansen, maar ook andere mensen inspireren. De reactie van het publiek moest niet zijn: 'goh, wat knap dat ze dat kunnen', maar de voorstelling moest van zichzelf de moeite waard zijn. Want dat is waar het omgaat. We tellen gewoon mee in deze maatschappij."

Er kwamen uiteindelijk meer dan 500 mensen op het optreden af. Vlemmix hoopt hen iets te hebben meegegeven. "Dat is: omarm je lot. Het is niet wat je overkomt wat belangrijk is. Het is wat je ermee doet."

'Moet structureel onderdeel worden'

Bijzonder hoogleraar Abma vindt dat de overheid kunst in de zorg moet stimuleren en financieel moet ondersteunen. "Ik denk dat kunst echt structureel onderdeel moet worden van de zorg, gezien de effecten die we zien die ook wetenschappelijk goed zijn onderbouwd."

Het gaat wat haar betreft natuurlijk niet alleen over dansen bij parkinson, maar ook over allerlei andere kunstvormen. Zo kent ze voorbeelden van kunst in het ziekenhuis, patiënten die sneller herstellen van een operatie doordat ze naar muziek luisteren, ouderen met alzheimer die schilderen, of jongeren met mentale problemen die aan een kunstenaar worden gekoppeld.

Sneller genezen

Uiteindelijk zal het inzetten van kunst de maatschappij veel opleveren, stelt Abma. "Dit is bij uitstek preventie en gezondheidsbevordering. Mensen gaan minder vaak naar de huisarts, worden sneller uit het ziekenhuis ontslagen, hoeven niet naar die dure psychiater."

"Ik denk dat dat ons uiteindelijk gaat helpen en mensen gaat helpen om ook op een betere manier in het leven te staan, om met tegenslagen in het leven te leren omgaan. Dat is wat kunstenaars ons brengen."

Dansles als medicijn

Voor Tibert van Dijk werken de danslessen minstens zo goed als medicatie. "Zonder medicijnen kan ik niet lopen, maar de danslessen brengen me zoveel. Dansles als medicijn zeg ik wel eens. Ik heb er echt baat bij. Het is helend en het geeft heel veel positieve energie. Als ik dans, vergeet ik dat ik parkinson heb."

En hoogleraar Abma, ziet zij kunst als medicijn? "Het is natuurlijk niet een medicijn in de zin van een klassiek geneesmiddel dat een bepaald chemisch proces in werking zet. Maar kunst werkt wel helend. Het geneest niet een botbreuk, maar het is wel heel heilzaam op die verschillende vlakken: het fysieke, het mentale én het sociale."

Bij een crisis of ramp kan medisch personeel schaars zijn. Om dat op te vangen, gaat Defensie samenwerken met de Nationale Zorgreserve. Hoe versterken dit soort initiatieven de weerbaarheid van Nederland? "Overheid kan het niet meer alleen aan."

Zorgreservisten kunnen nu worden ingezet als Defensiepersoneel naar het buitenland moet, bijvoorbeeld bij een oorlogsdreiging. Het zijn gediplomeerde vrijwilligers, vaak oud-zorgmedewerkers, die zichzelf aanmelden en op momenten van crisis worden opgeroepen om bij te springen.

Coronacrisis

Bart Hilt is zo'n zorgreservist. Hilt heeft onder andere bij de brandweer, ambulance en huisartsenpost gewerkt. Hij werd voor het eerst ingezet tijdens de coronacrisis.

"Toen was er een oproep via Facebook en daar heb ik toen op gereageerd", legt hij uit. "Er werd gekeken in welke regio je woonde en welke ziekenhuizen mensen nodig hadden. En toen ben ik ondersteunend geweest aan de verpleging."

'Samenwerking goed idee'

De samenwerking tussen Defensie en de Nationale Zorgreserve is volgens Hilt dan ook een goed idee. "Als je kijkt naar alle brandhaarden die we in de wereld hebben, kan je er op deze manier echt voor elkaar zijn."

Middenin de coronacrisis wordt het Nationale Zorgreserve opgericht, als burgerinitiatief, legt directeur Charlotte de Schepper uit. "Een aantal burgers dacht toen, 'goh, steeds meer mensen worden ziek, maar ook steeds meer hulpverleners worden ziek. Hoe kunnen wij helpen?' En die hebben de handen ineengeslagen." Inmiddels wordt het gefinancierd door het Ministerie van Volksgezondheid.

Tekort opvullen

Mocht Defensie beroep doen op de zorgreservisten, zijn ze puur bedoeld als achtervang.

"Wij worden dan niet uitgezonden naar het buitenland. Maar de medisch specialisten van het leger wel, waardoor er een tekort is aan medisch personeel in de bases van Defensie. En die plaatsen gaan wij dan opvullen", legt Hilt uit.

Voordelen burgerinitiatief

Ook Jaap Donker, directeur van de veiligheidsregio Utrecht, ziet de voordelen van het initiatief.

"Als Defensie in het buitenland meer moet doen en de situatie hier schaars is, of als we bijvoorbeeld slachtoffers vanuit het buitenland moeten verzorgen, hebben we iedereen keihard nodig."

'Overheid kan het niet meer alleen'

Het is volgens Donker duidelijk waarom dit nu van belang is. Het gaat daarbij ook niet om de zorg alleen, legt hij uit.

"Op dit moment zie je dat de kans op een lange stroomuitval, of een natuurbrand heel reëel is. Dat willen we niet, maar we moeten ons voorbereiden." En dat kan de overheid niet meer alleen. "We staan voor ongekende uitdagingen, daarbij hebben we mensen nodig die initiatief nemen."

Zelfredzaam worden

De samenwerking is één stap richting het verbeteren van onze zelfredzaamheid. Maar er is werk aan de winkel op het gebied van weerbaarheid, ziet Donker.

"We zijn gewend dat als er iets misgaat, dat de overheid komt helpen. Maar we zien dat de risico's die we lopen zo groot zijn, dat kan de overheid niet aan. We moeten zelf en samen redzaam worden."

Onvoldoende voorbereid op crisis

Nederlanders voelen de urgentie nog onvoldoende, volgens Donker. "We zijn opgevoed met het idee dat het nooit meer oorlog zou worden en dat alles goed gaat, maar we moeten ons voorbereiden op andere scenario's."

Vandaag presenteerde de Europese Commissie plannen die ertoe moeten leiden dat de Europese Unie voorbereid is op verschillende soorten crises.

Krachten lokaal bundelen

Maar hoe? Volgens Donker ligt de kracht ook vooral in dit soort initiatieven. "Gelukkig zijn er veel instanties die daarbij helpen. Mochten mensen willen bijdragen, meld je dan, zodat we de initiatieven aan elkaar knopen en ons kunnen voorbereiden op iets wat hopelijk nooit voorkomt."

Donker zet zich vooral op lokaal niveau in. "Als de stroom er bijvoorbeeld lang af ligt, hebben mensen behoefte aan informatie." Dat zou in de vorm van lokale 'noodsteunpunten' gerealiseerd kunnen worden. "We willen op logische plekken in de samenleving, zoals brandweerkazernes, een stemlokaal of een buurthuis, dat mensen daar terecht kunnen in nood."

Kijk naar elkaar om

We zullen het uiteindelijk vooral met elkaar moeten doen, zegt zorgreservist Bart Hilt. "Ik zie het als een soort roeping. Elkaar ondersteunen en elkaar helpen. Daar waar het tekort is, moet je elkaar aanvullen."

Ook Jaap Donker zegt: "We moeten ook kijken hoe het met de buurman of kwetsbaren in de straat is. Hoe kunnen we samen de schouders eronder zetten? Hoe kunnen we in donkere periodes elkaar hier doorheen loodsen?"

Beter voorbereid dan achteraf problemen

Toch hoopt Hilt binnenkort nog niet ingezet te worden. "Dat zou het mooiste zijn. Hoe minder dat we nodig zijn, hoe beter het eigenlijk is. Maar ja, je kan beter zorgen dat je iets achter de hand hebt, als dat je te laat bent en je in de problemen raakt."

Tot nu toe hebben 4.000 zorgprofessionals zich gemeld bij de Nationale Zorgreserve. Ze hopen te groeien naar een bestand van zo'n 5.000 mensen.

De Amerikaanse president Trump voert de druk rondom de koop van Groenland op. Hij wil het eiland vanwege de strategische ligging en bodemschatten en stuurt daarom vicepresident JD Vance op pad voor een bezoek. "Dit is voor de meeste Denen een shock."

"Het is een grote stressfactor en je mag het niet onderschatten", zegt Clingendael-onderzoeker Karen van Loon over de huidige situatie.

Bondgenootschap onder druk

Van Loon is gespecialiseerd in geopolitiek in het Noordpoolgebied en bredere veiligheids- en defensievraagstukken en ziet hoe Donald Trump met zijn uitspraken en het bezoek van vicepresident JD Vance, het bondgenootschap tussen Amerika en Denemarken onder druk zet.

Groenland valt op dit moment, tot hun grote ongenoegen, nog onder het Deense koninkrijk.

Denen in schok door bezoek Vance

Het had een bezoek moeten zijn waarbij alleen de vrouw van JD Vance, Second Lady Usha Vance, aanwezig zou zijn. "Ze zou bezoekjes afleggen aan verschillende Groenlandse gemeenschappen, maar die bezoeken zijn nu afgelast. Het blijft nu bij een bezoek aan de Amerikaanse luchtmachtbasis", zegt Van Loon.

"Wat er nu gebeurt is voor de meeste Denen echt een schok. Je kan wel spreken van een ernstige vertrouwensbreuk", vertelt de onderzoeker.

'Groenland niet te koop'

Vicepresident Vance zal nu namelijk wel aanwezig zijn bij het bezoek en hoogstwaarschijnlijk gesprekken voeren met diplomaten.

En dat terwijl Denemarken al meerdere keren heeft aangegeven geen interesse te hebben in het verzoek van Trump. Ze zijn niet van plan om Groenland 'over te dragen' aan de Verenigde Staten.

'Hij wil niet loslaten'

Toch blijft Trump aandringen. De uitspraken die vanuit de Verenigde Staten blijven komen hebben een impact op zowel de Denen als Groenlanders. Ze zijn niet gewend dat een president blijft aandringen.

"Vroeger hebben ze het ook wel eens gevraagd, maar werd het losgelaten", zegt Van Loon. Volgens de onderzoeker werd Trump tijdens zijn eerste termijn zelfs uitgelachen toen hij het balletje opgooide. "Het leek toen absurd, maar sinds hij voor de tweede keer president is, is het duidelijk dat hij het niet wil loslaten."

Toch onderhandelen

Maar juist door die houding moeten Deense en Amerikaanse onderhandelaren nu toch met elkaar om tafel gaan zitten. "Om een consensus te vinden en niet te vergeten om Groenland bij dit proces te betrekken", legt de onderzoeker uit.

"Want", vervolgt Van Loon, "Groenland is wel een regio die in zeer grote mate zelfbestuur heeft binnen het Koninkrijk Denemarken." De twee landen kunnen dus niet zonder inspraak van het hoofd van het eiland een beslissing maken. Dit vooral omdat Groenland onafhankelijk wil zijn, ook van Denemarken.

Angst in Groenland

De angst in Groenland is op dit moment dus groot, weet Van Loon. Ze willen hun onafhankelijkheid van Denemarken niet inruilen voor afhankelijkheid van Amerika. "Het gevoel is daar heel sterk. Er is angst voor wat er komen gaat."

"Ze hebben al een heel lang proces afgelegd met Denemarken en dat dekolonisatieproces is nog steeds bezig", gaat de onderzoeker verder.

Respectloos

"Ze zijn er heel duidelijk in dat ze geen Amerikanen willen worden." En dat is vooral te zien aan alle standpunten die hun regering op dit moment inneemt.

Zo liet de Groenlandse premier Múte Bourup Egede de afgelopen maanden al publiekelijk weten dat het eiland niet te koop is, en dat hij Trump respectloos vindt.

'Rol van de EU is beperkt'

Kan de Europese Unie nog iets betekenen in deze noodgedwongen onderhandelingen, aangezien Denemarken een lidstaat is? "Dat is een lastig verhaal", antwoordt Van Loon. "Denemarken is lid van de EU maar Groenland niet. Ze hebben in de jaren 80 een opt-out gehad."

Maar aangezien de EU wel nog steeds investeert in Groenland - onder andere in onderwijs en gezondheid - én een paar jaar geleden een mineralendeal heeft gesloten, zou de EU wel een bemiddelende rol kunnen spelen, denkt de onderzoeker. "Dus er is een rol voor de EU, maar die blijft wel beperkt."