Het tekort aan leraren op basisscholen en middelbare scholen is afgelopen jaar afgenomen. Goed nieuws, maar het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap verwacht dat het slechts tijdelijk is. "Je moet ongelijk investeren voor gelijke kansen."

Het tekort is ruim 2.000 minder dan vorig jaar, dat blijkt uit cijfers van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW). In het voortgezet onderwijs is het tekort met 5,1 procent (3.800 fulltime medewerkers) licht gedaald. In Amsterdamse achterstandswijken daalde het lerarentekort fors, hier werd bijna een kwart van de vacatures ingevuld dankzij maatregelen als woningvoorrang voor leraren en hogere salarissen, ook voor zij-instromers.

Tijdelijk effect

"Mooi dat daar resultaten worden geboekt, maar al die inzet blijft wel bikkelhard nodig", zegt staatssecretaris Mariëtte Paul van Onderwijs. "Want net als op de hele arbeidsmarkt zijn de tekorten groot. Dat zal de komende jaren helaas niet anders zijn."

Het kabinet staat nog niet te juichen om deze cijfers, omdat het zou gaan om een 'tijdelijk effect', er is nog altijd vraag naar 7.700 fulltime leraren in het primair onderwijs. En voor de komende jaren wordt een stijging van de tekorten in het basisonderwijs verwacht, onder andere door een toenemend aantal leerlingen en doordat veel schoolleiders en leraren met pensioen gaan. In de grote steden is het tekort het grootst.

Honderden leraren met een woning

Als een van die grote steden heeft de gemeenteraad in Amsterdam al in 2022 de zogenaamde Lerarenagenda aangenomen, met als doel om het lerarentekort te bestrijden en te zorgen voor een eerlijke verdeling van de tekorten over scholen in de hele stad. Een aanpak waar Amsterdam 24 miljoen euro voor 4 jaar voor heeft gereserveerd.

Dat geld is bedoeld om het aantal zij-instromers in het onderwijs te verhogen en om de uitstroom tegen te gaan. Bijvoorbeeld door leraren voorrang te verlenen op woningen, in samenspraak met woningbouwverenigingen en verhuurders in het middensegment. Zo konden al honderd leraren aan een woning worden geholpen.

'Verdeling gaat beter'

Daarnaast worden parkeervergunningen en reiskostenvergoedingen verstrekt aan leraren die ver buiten de stad wonen, allemaal om leraren te behouden en te werven. Mede hierdoor zijn bijna 700 zij-instromers gestart in Amsterdam.

De lerarentekorten blijken niet gelijk verdeeld over de stad. In wijken die kampen met armoede zijn de korten vaak het ergste. "Daarom investeren we daar extra", zegt Marjolein Moorman, onderwijswethouder in Amsterdam. "Leraren krijgen daar extra bonussen en dat blijkt te werken. We zien dat de verdeling over de stad beter gaat."

Opleiding van 2 jaar

Sandra Dannenburg, directeur van de Burgemeester de Vlugtschool, in Amsterdam Nieuw-West ontvangt zij-instromers met open armen. "Dat zijn in mijn ogen mensen die alsnog voor het mooiste beroep ter wereld kiezen. Ze krijgen eerst een soort korte stoomcursus om te kijken of het echt wat voor ze is. En als ze daar goed doorheen komen, dan mogen ze op onze school in een klas werken en dat combineren met leren."

"Het is best een pittig traject, je moet echt aan de bak als startende leerkracht." Het hele traject bestaat uit een zogenaamde crashcourse van twee weken, een aantal maanden assessment en uiteindelijk twee jaar opleiding.

Blij met hulp van de gemeente

Dannenburg is blij met het beleid va de gemeente die het lerarentekort probeert terug te dringen. "We hebben hier bijvoorbeeld een leraar die een huis heeft kunnen krijgen door de voorrangsregeling voor leraren. Dat is heel fijn voor haar, want ze kwam van ver weg."

"Ze kon niet meer in haar kamer blijven, moest terug naar haar ouders en we dreigde haar daardoor kwijt te raken. Nu heeft ze een nieuwbouwstudio voor een paar jaar en kunnen wij hier een leerkracht aan boord houden."

Van hypotheekadviseur naar juf

"Ik was hiervoor hypotheekadviseur", zegt Juf Cora Kostwinder. "Ik dacht, laat ik iets heel anders gaan doen. En dat bevalt heel goed. Mijn hart lag hier eigenlijk altijd al. Ik woon zelf net buiten Amsterdam, maar uiteindelijk schreeuwde Amsterdam naar mij vanwege die tekorten."

Het was voor Cora al lang een droom om de switch naar het onderwijs te maken en nu staat ze voor de klas in de Burgemeester de Vlugtschool. Al in de eerste week stond ze meteen twee maal voor de klas. "Dat was best een beetje spannend, dan weet je wel gelijk of het iets voor je is."

'Hoefde er niet zwaar op achteruit'

Daarna volgde een intensief zij-instroomtraject. "Het was ook echt vallen en opstaan, huilen, alles erop en eraan, maar door de goede begeleiding vanuit de school, is het allemaal goed gekomen. Vanaf de eerste keer dat ik voor de klas stond, wist ik het: dit is te leuk."

Voor Cora bleken sommige regelingen haar ook over de streep te hebben geholpen: een paar jaar geleden moest je nog zelf betalen voor de instapcursus, nu kun je gewoon deelnemen als je een HBO-diploma hebt. Vroeger keken ze ook niet naar wat je in je oude baan verdiende, nu wel. Dat maakt het makkelijker om de overstap vanuit het bedrijfsleven te maken. Ik kan mijn hypotheek nog gewoon betalen, hoefde er niet zwaar op achteruit."

'We moesten wat doen'

Wethouder Moorman heeft al ruim 6 jaar de portefeuille Onderwijs. "Het is een zaak van lange adem. Het vergt ongelijk investeren om te zorgen dat kinderen in het onderwijs gelijke kansen hebben. We verloren al jaren leraren die de stad uittrokken en naar randgemeenten verhuisden, vaak vanwege gezinsuitbreiding en dure woonruimte in de stad", vertelt ze. "We moesten wat doen. Als we niks hadden gedaan, was het tekort alleen maar verder opgelopen."

Ze benadrukt dat zij-instromers erg belangrijk zijn in het oplossen van het tekort. "Laten we het makkelijk maken voor mensen die de overstap willen maken." Moorman vindt dat daarbij ook wat aan de opleidingen voor leraren moet gebeuren. "Ik vind het best gek dat we de politieagenten en militairen die ons land beschermen een gratis opleiding geven, waarom doen we dat ook niet voor onze leraren?"

Bezuinigingen

Het kabinet schrijft in een brief aan de Tweede Kamer dat het vergroten van de zij-instroom een belangrijk wapen is om de tekorten aan te pakken. Vorig jaar kwam een recordaantal zij-instromers erbij in het onderwijs. Dat record wordt in 2024 benaderd: het onderwijs telt nu 2.244 zij-instromers, die met name in het voortgezet onderwijs zijn gaan werken.

Toch is Moorman er niet gerust op. "Ik zie dat er 1,2 miljard euro op onderwijs wordt bezuinigd, terwijl we nog steeds grote problemen hebben. We hebben nog steeds een groot lerarentekort, we zien dat de basisvaardigheden van leerlingen niet op orde zijn, dat de leesvaardigheid achteruit holt en de kansenongelijkheid toeneemt", somt ze op. "Het domste wat je kunt doen, is bezuinigen op onderwijs want daarmee heb je echt een probleem in de toekomst."

Soms laat je een product in de winkel liggen. Niet om de prijs, maar uit protest tegen het bedrijf of land erachter. Nu Trump importheffingen oplegt, merken we in de chat discussie over Amerikaanse producten. We beantwoorden jullie vragen over boycots.

Jullie vragen worden beantwoord door hoogleraar Internationale Economie Harry Garretsen (Rijksuniversiteit Groningen) en historicus Maartje Janse (Universiteit Leiden).

1. Heeft het nut als ik als consument producten niet meer koop?

"Ja, een spontane consumentenboycot kan bedrijven of landen wel degelijk raken: in reputatie en in de portemonnee", begint hoogleraar Garretsen. "Je ziet dat nu bijvoorbeeld gebeuren met Tesla. Omdat sommige consumenten het niet eens zijn met het gedachtegoed van Elon Musk, keldert de verkoop van Tesla-auto's in Europa."

"Consumenten hebben een bijzonder soort macht", antwoordt historicus Janse. "Als individuele consument heb je niet zoveel invloed, maar als collectief wel. Zeker wanneer een overtuiging om producten niet te kopen breed gedeeld wordt, in Europa of zelfs wereldwijd."

Het idee achter een boycot is simpel, vervolgt ze: "Als wij samen onze krachten bundelen door dit product niet meer kopen, dan kan het bedrijf of land daar zoveel last van hebben dat ze hun strategie wijzigen. Het is een manier om invloed proberen te krijgen op beleid. En de geschiedenis laat zien dat dit kan slagen."

Janse doet als historicus onderzoek naar protesten, waaronder boycots. Ze wijst op het oudste voorbeeld dat bekend is van een grootschalige boycot. "In 1791 besloten een half miljoen Britten geen suiker meer te kopen die afkomstig was van plantages waar tot slaaf gemaakten onder dwang werkten. Mensen realiseerden zich: 'Als ik suiker koop die in zulke omstandigheden is geproduceerd, ben ik medeverantwoordelijk.' Het parlement wilde niet luisteren, dus namen burgers zelf het initiatief," vertelt ze. "Het was best een succesvolle actie: de verkoop van deze suiker daalde met een derde."

2. Hoeveel consumenten moeten een product boycotten voordat die zinvol is?

"In hoeverre een bedrijf of land precies geraakt wordt, hangt af van het type boycot", zegt econoom Garretsen. "In principe is een boycot een actie vanuit consumenten die het niet eens zijn met beleid, en daarover zeggen: 'Dit willen we niet meer.' Als zij besluiten producten niet meer te kopen, kan dit bedrijven of landen zeker raken."

"Daarvoor is het niet per se nodig dat miljoenen mensen stoppen met het kopen van een bepaald product", zegt hij. "Vaak blijken lagere percentages al genoeg. Net als bij protesten en demonstraties, kunnen kleinere groepen al iets in beweging zetten."

"Een kleinere groep kan de reputatie van een bedrijf of land al beïnvloeden", verklaart de hoogleraar. "Social media spelen hierin natuurlijk een rol. Daar verspreiden acties zich snel. Zelfs wanneer de omzet van een bedrijf nog niet gekelderd is, kan een bedrijf dan toch al angst voelen voor imagoschade. Het voelt zich aangesproken of genoodzaakt om beleid te veranderen, zeker wanneer het bedrijf veel concurrentie heeft."

Toch is een boycot nog effectiever als die niet alleen gebaseerd is op de vrijwilligheid van consumenten, maar ook formeel via politiek en wetgeving wordt afgedwongen, legt Garretsen uit. "Wanneer een overheid zegt: dit product mag het hele land niet meer in. Dat gebeurt bijvoorbeeld met Russische producten. Daar trekt de overheid een grens in hoe we met die producten omgaan. En is er in feite een formele boycot."

3. Is een boycot niet gewoon om jezelf beter te voelen?

"Consumenten boycotten inderdaad omdat ze zich daar beter bij voelen. Als je iets doet waarvan jij denkt dat het zin heeft, dan voel je je daar goed over", zegt Janse. Maar dit vindt ze geen reden om boycots af te schrijven. Integendeel.

"Het is wat simplistisch enkel te kijken naar het directe effect van een boycot op beleid. Want het heeft ook een grote waarde voor individuen en groepen, en die is ook belangrijk. In plaats van je machteloos te voelen, heb je het idee dat je gedrag ertoe doet."

"Een boycot gaat ook over ergens voor staan, laten zien wat je waarden zijn. Het is een expressie van wie jij als consument wil zijn", licht ze toe. "Ook kan het het groepsgevoel versterken. Een beweging om meer Europees te kopen, versterkt bijvoorbeeld niet alleen de economie, maar versterkt ook het Europese wij-gevoel."

4. Hoe moeilijk of makkelijk is het om een volledige boycot van de Verenigde Staten te realiseren?

Een volledige boycot lijkt Garretsen moeilijk te realiseren. "Oproepen om te boycotten richten zich vaak op de typisch Amerikaanse producten, zoals whiskey. Maar er zijn natuurlijk heel veel dingen die we uit de Verenigde Staten halen. Bijvoorbeeld halffabrikaten die in producten verwerkt zijn, of diensten van Google of Apple. Een volledige boycot zou ook daarover moeten gaan, maar dat wordt al snel ingewikkelder. En dan rijst de vraag of we dat wel willen."

"Een volledige boycot is bovendien niet alleen economisch, maar gaat ook over sport en cultuur", zegt Janse. Ze geeft het voorbeeld van de anti-apartheidboycots van Zuid-Afrika in de jaren 70 en 80. "Dat waren niet alleen economische acties om bijvoorbeeld geen Zuid-Afrikaanse sinaasappelen meer te consumeren."

Al vanaf 1964 mocht Zuid-Afrika niet meer meedoen aan de Olympische Spelen. "Later drongen de Verenigde Naties erop aan om alle culturele en sportieve banden met het land te verbreken. Artiesten traden er niet meer op."

"Je ziet dat er nu ook zo'n oproep tot culturele boycot is tegen Israël. Mensen zeggen: ook daar is een apartheidsregime aan het ontstaan. Universiteiten moeten niet meer met het land samenwerken. Het land moet niet meer mee mogen doen aan het Songfestival. Dit gaat dus ook verder dan het niet meer kopen van Israëlische producten."

"Ik zie Amerika nog niet zo snel in die hoek van Zuid-Afrika en Israël belanden", vervolgt ze. "Maar Amerika is zichzelf wel aan het isoleren. En de vraag is of dit ook invloed gaat hebben op culturele uitwisseling. Je hoort bijvoorbeeld al wel van mensen dat ze niet meer naar Amerika op vakantie willen gaan. Dat is ook een vorm van boycot."

5. Gaan winkels aangeven uit welke landen producten komen, bijvoorbeeld met stickers?

"Traditioneel is een boycot gericht op een product of bedrijf. Maar je ziet ook dat een boycot breder gericht kan zijn op een land: er wordt dan wel een product gekozen, maar het is eigenlijk niet om dat specifieke product te doen. Dat product staat symbool voor iets groters." Dit zie je nu met Amerikaanse producten gebeuren, volgens Garretsen.

"Het is consumenten niet per se te doen om bijvoorbeeld Amerikaanse whiskey, of McDonalds, maar dit soort producten of bedrijven symboliseren hun opvatting over waar Amerika onder Trump mee bezig is", zegt hij. "Consumenten willen een signaal afgeven tégen Trump: 'Er zijn grenzen, we pikken niet alles.'", zegt Janse hierover.

Er zijn landen waar labels op producten worden geplakt om hun herkomst aan te geven. Zo heeft Denemarken stickers die wijzen op Europese herkomst, en wordt in Canada opgeroepen om Canadian First - producten gemaakt in Canada - te kopen. "Dit zijn eigenlijk voorbeelden van een soort omgekeerde boycots, om producten uit eigen regio te kopen."

Een meerderheid van de deelnemers aan het Opiniepanel-onderzoek wil dat Nederlandse supermarkten labels plakken op Europese producten. Twee derde van de deelnemers (68 procent) lijkt dat een goed idee.

Supermarktbranche: 'Consument moet weloverwogen kunnen kiezen'

Vermelding van het land van herkomst is niet op elk product verplicht. Volgens Europese en Nederlandse regels moet de herkomst op het etiket staan in een paar situaties, bijvoorbeeld bij onbewerkt vlees, eieren, vis en zeevruchten, groente en fruit, olijfolie en honing. Ook geldt deze verplichting wanneer het ontbreken van herkomstinformatie de consument kan misleiden, bijvoorbeeld bij producten met geografische aanduidingen zoals vlaggen.

Volgens supermarktbranchevereniging Centraal Bureau Levensmiddelenhandel (CBL) moeten consumenten 'weloverwogen kunnen kiezen welk product met welke herkomst zij kopen. Het juist en volledig etiketteren van producten is daarom van belang'.

Het CBL laat weten dat supermarkten zelf verantwoordelijk zijn voor de juiste etikettering van huismerkproducten. Bij A-merken ligt die verantwoordelijkheid bij de fabrikant. Het CBL heeft verder geen informatie over individuele assortimentskeuzes en voorkeuren van consumenten in het koopgedrag wat betreft herkomst van producten.

6. Hoe raakt een boycot een land anders dan tegenheffingen?

"Importheffingen zijn minder moreel geladen dan een boycot", zegt Garretsen. "Die hoeven niet per se iets goeds of fouts te betekenen. Landen kunnen gewoon blijven handelen. Alleen maakt een van de twee, of beide, het duurder. Het is van een andere orde wanneer een land zegt: 'Ik wil jouw producten helemaal niet meer.'"

"De laatste stand van zaken is dat het voor Europa misschien toch lijkt mee te vallen met de Amerikaanse importheffingen. Maar wat Amerika en China nu onderling doen - steeds hogere en hogere importheffingen - gaat op den duur in de praktijk over in een boycot. Dan kunnen Chinese producten niet meer naar Amerika geëxporteerd worden, en Amerikaanse producten niet meer naar China. Als dat doorgaat, escaleert een handelsoorlog in een handelsboycot."

"De impact van boycotacties tegen Amerika lijkt op de korte termijn misschien gering", zegt Janse. "Maar als je het bredere plaatje bekijkt, dan besef je dat een boycot onderdeel is van het grotere fenomeen dat een land z'n status verliest. Amerika verliest een deel van de invloedsfeer die het na de Tweede Wereldoorlog heeft gekregen. En mensen zien Amerika niet langer vanzelfsprekend als een betrouwbaar land."

Een gesprek starten met een onbekende in de trein of bij de bushalte? Dat gebeurt steeds minder. Velen doden hun tijd liever door te scrollen op hun telefoon of met een koptelefoon op. Niet Merijn, hij praat juist graag met mensen die hij niet kent.

"Ik denk dat ik er 7 jaar geleden mee begon", vertelt de 32-jarige Merijn Ruis over de gesprekken die hij aangaat met zijn medereizigers. Af en toe deelt hij hier verhalen over op zijn LinkedIn-pagina. "Dat doe ik nu ongeveer 1 jaar, en de reacties zijn heel erg warm. Het raakt heel veel mensen."

'Het geeft hoop'

Merijns reisverhalen worden door duizenden mensen gelezen. "Ze zeggen dat het ze een beetje hoop geeft en geven aan hoe belangrijk ze het vinden om met onbekenden in gesprek te blijven gaan."

Want tegenwoordig is het aanknopen van een gesprek met iemand die je niet kent niet meer zo vanzelfsprekend. Uit verschillende studies blijkt dat mensen steeds minder met elkaar praten vanwege de onzekere en ongemakkelijke gevoelens die hierbij komen kijken: we zijn bang voor afwijzingen en willen anderen niet storen.

Niemand durft

Een zo'n onderzoek werd afgenomen door de Universiteit van Chicago en belandde 7 jaar geleden in Merijns schoot. "Het heet 'Mistakenly Seeking Solitude' en gaat over het voeren van gesprekken in het openbaar vervoer", vertelt hij. "Daaruit bleek dat mensen vaak denken dat ze er niet blij van worden. De meest gehoorde reden dat we het niet doen, is dat we denken dat anderen er niet op zitten te wachten. Het voelt misschien een beetje ongemakkelijk."

"Maar het blijkt ook dat, als ze het eenmaal wél doen, iedereen er eigenlijk blij van wordt." Toen Merijn dat las, ging hij daar zelf mee experimenteren. "Ik sprak allemaal mensen aan die mij aardig leken, maar ook mensen die me niet aardig leken. Veruit de meerderheid is superleuk en vriendelijk."

Verbinding maakt gelukkig

Als spreker over de wetenschap van geluk ziet hij ook de 'noodzaak' van dit soort gesprekken in, vertelt Merijn. "Het in contact blijven met elkaar is belangrijk, want de gelukkigste mensen investeren in relaties, in het contact", weet hij. "Verbinding is een grote voorspeller van geluk."

Volgens de meest recente cijfers van de Rijksoverheid voelt zo'n 48 procent van de volwassenen in Nederland zich eenzaam. Dat heeft invloed op de kwaliteit van leven. "Als ik dat lees, vind ik dat gewoon heel verdrietig. En daarom is het belangrijk om dit te doen", vertelt Merijn over zijn gesprekken.

'Dit is mijn tegengif'

Hij ziet het aanknopen en voeren van deze gesprekken als een oplossing voor de toenemende eenzaamheid in de maatschappij. "Dit is voor mij een beetje het tegengif voor polarisatie en voor eenzaamheid. Ik geloof echt dat dit heel veel kan veranderen."

"Want echt, mensen van wie je denkt dat ze heel anders zijn dan jij, die zijn dan zoveel aardiger en leuker. En dat is echt heel tof om te merken."

Mensen zijn aardiger dan gedacht

Door de gesprekken ontdekt Merijn ook welke vooroordelen hij als mens met zich meedraagt. Vaak zijn die, naar eigen zeggen, niet terecht. "Als ik dan met iemand een gesprek voer, dan blijkt die persoon heel anders te zijn dan ik dacht."

"Dan zie je eigenlijk dat heel veel mensen heel aardig zijn, en het beste met je voor hebben", vertelt hij. Dat geeft hem een vertrouwd gevoel. "Je voelt dan dat er overal gewoon vriendelijke mensen rondlopen. En daar mag je dus ook op vertrouwen."

'Spanning gaat nooit helemaal weg'

Maar toch blijft het spannend, afstappen op een onbekende. Ook voor Merijn. "In het begin zei ik vaak iets als er dan iets opviel of zo. Bijvoorbeeld een vertraging met de trein, want dan kun je makkelijk een gesprek beginnen. Maar ik vond het wel heel spannend om uit het niets te beginnen", vertelt hij.

Ondertussen is hij daar overheen gestapt. Nu vraagt hij anderen hoe hun dag beviel. "En dat vind ik nog steeds wel spannend hoor. Dat gevoel gaat niet helemaal weg. Alleen, soms zit ik dan naast iemand en denk ik: 'Ik probeer het maar gewoon'."

Liever kletsen dan scrollen

"Ik heb zelf soms de overtuiging dat mensen er niet op zitten te wachten, maar ik merk toch ook vaak dat mensen juist leuk reageren", gaat Merijn verder. "Zelfs mensen die een koptelefoon op hebben."

En het loopt vaak uit tot een gezellig gesprek. "Voor je het weet ben je een uur met iemand aan het kletsen in de trein. De tijd gaat dan zo snel. Terwijl in het andere geval zou ik gewoon op mijn telefoon hebben zitten scrollen. En die andere persoon trouwens ook, dus dat is ook grappig."

Bron: Eigen foto

1/5

Het lukt niet altijd

Maar het gaat niet altijd goed. Soms hebben andere reizigers geen behoefte aan een gesprek, vertelt Merijn. "Zo zat ik laatst tegenover een jongen en die zat echt in zijn eigen wereld. Ik vond hem er een beetje verdrietig uitzien, dus ik probeer dan toch een gesprekje."

Helaas gaf zijn gesprekspartner mondjesmaat antwoord. "Het gesprek slaat dan helemaal dood. Ik had vier vragen gesteld, had heel even een klein lachje gezien, maar ik merkte gewoon: als ik nu ga doorvragen, wordt het een soort interview. Dus dan laat ik het ook maar."

'Het is ook weer niet zo erg'

De twee zaten daarna nog een tijdje in stilte naast elkaar. "Dat is dan wel echt een beetje ongemakkelijk. Maar uiteindelijk staat die persoon op en dan is het weer klaar. Dan is dat gevoel ook weer weg."

"In je hoofd is dat eigenlijk het ergste wat er kan gebeuren, maar als je het dan ervaart, merkt je eigenlijk dat het ook weer niet zo erg is", heeft Merijn geleerd van die ervaring. "En het gebeurt niet vaak. Ik schat dat dat maar in 5 procent van de gevallen voorkomt."

Levenslessen

Hij leert ook van de positieve ervaringen, vertelt hij. Het zijn dan vaak levenslessen, die hij wel kent maar die hij toch vaak weer vergeet. "Bijvoorbeeld een buschauffeur die het dan heeft over dat hij veel stress ervaart en dan vertelt dat hij de tijden op zijn scherm afplakt."

"Hij zei: 'Want ik heb er uiteindelijk geen controle over en ga slechter rijden door de stress. En zo ga ik gewoon lekker relaxed door de dag heen. Als ik ergens te laat aankom, dan is dat dan maar zo. Je kunt niet veel aan omstandigheden doen. Maar je reactie, daar kan je wel iets aan doen'. En daar denk ik nog wel eens aan."