De Oranjes zouden weigeren hun eigen tandartsrekening te betalen, zo kopt de Quote. In het artikel wordt verwezen naar een audiofragment op de website van de Volkskrant, waarin de tandarts van Jan Mulder deze opmerkelijke uitspraak doet. Maar klopt het?

In het fragment bij het interview met Jan Mulder in de Volkskrant zegt de tandarts van Mulder dat het Koninklijk Huis in Laren naar de tandarts gaat. Bij de praktijk van meneer Hans Beekmans, welteverstaan. "Het Koningshuis wil ook niet graag betalen. Je moet als tandarts blij zijn dat je hun mag behandelen," zegt de tandarts van Mulder.

'Geen informatie over de cliënt'

Bij Tandartspraktijk Beekmans kunnen ze niet bevestigen of het gerucht klopt. "Wij houden ons keurig aan de wet en wij geven geen informatie over onze cliënten," zegt een woordvoerster.

'De Oranjes betalen niet veel zelf'

Schrijver en journalist Philip Dröge schreef meerdere boeken over de Oranjes, onder meer het boek 'Oranjekapitaal'. Hij legt uit hoe het precies zit met de rekeningen van het Koningshuis. "De Koning en andere leden hebben gewoon een bankrekening. Ze pinnen zelfs, daar zijn foto's van. Het is niet alsof ze nooit geld aanraken, zoals het Britse Koningshuis."

Maar het klopt volgens Dröge wel dat ze niet veel rekeningen hebben, omdat er erg veel voor hun wordt betaald. "Zo betaalt de staat hun personeel, vervoer, huisvesting, onderhoud, et cetera. Historisch gaat dat al heel erg lang zo en dat zal voorlopig ook niet veranderen," zegt de journalist.

Claes Iversen

Hoewel het Koningshuis erom bekend staat niet graag geld uit te willen geven, heeft royaltywatcher Harmen van Dijk zijn twijfels bij de bewering over de tandartsrekening. "Ik neem ook aan dat ze gewoon verzekerd zijn. Maar goed, het kan."

Van Dijk heeft ooit gesproken met Claes Iversen, een ontwerper die veel ontwerpt voor Koningin Maxima. "Hij mocht daar natuurlijk niets over zeggen, want al je iets zegt over je contacten met het Koningshuis dan ben je die klant onmiddellijk kwijt. Maar ik kreeg van hem niet de indruk dat hij niet betaald kreeg. Hij ontwerpt soms hele garderobes voor een staatsbezoek."

'Rekening naar Koning niet chique'

Philip Dröge denkt niet dat Oranjes weigeren te betalen of een gratis behandeling eisen. "De Oranjes betalen, zeker wat betreft medische handelingen, de rekeningen over het algemeen niet. En dat is niet omdat ze het niet willen, maar omdat er heel vaak geen rekeningen worden gestuurd door ziekenhuizen en tandartsen. Het wordt over het algemeen niet chique gevonden."

Bovendien, zegt de journalist, is het geweldige PR voor een bedrijf als je een lid van het Koningshuis hebt als klant. "In ruil voor die PR-waarde krijgen de Oranjes dan ook wat."

Het kabinet wil bezuinigen op brandweerzorg. En dat is onverantwoordelijk, waarschuwt de vakvereniging voor brandweervrijwilligers. Door klimaatverandering is de kans op oncontroleerbare branden groot. Oud-brandweerman Peter Stals maakte zo'n brand mee.

Na de kinderen treedt er nu een nieuwe groep slachtoffers van misbruik in de Katholieke Kerk naar voren: volwassen zusters en paters die in kloosters zijn misbruikt. Zuster Anne is een van hen: "De pater zei dat dit tussen ons moest blijven."

Ze had er 'lang aan getwijfeld', maar uiteindelijk koos ze er vol overgave voor om haar leven te wijden aan het geloof. Vol verwachting trad de Vlaamse Anne - toen halverwege de 20 - toe tot een slotklooster, vlakbij de Nederlandse grens. Anne: "Het was een lange zoektocht, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf de kans moest gunnen om gelukkig te worden. Daarom heb ik het uiteindelijk gedaan."

Dictatoriaal bewind

Als jonge zuster liep ze al snel op tegen de hiërarchische structuren binnen het klooster. Dat merkte ze aan hoe de moeder overste, die aan het hoofd van het vrouwenklooster stond, zich opstelde. "Ik stond echt onderaan de ladder. De overste was zeer streng en voerde een dictatoriaal bewind. Haar wil was wet."

Wanneer het misbruik begon, weet Anne nog precies. Ze maakte een zware periode in haar persoonlijke leven door. Haar neefje moest een ingrijpende operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer zou kunnen lopen. Dit zorgde voor veel verdriet bij Anne.

'Ik zat verstijfd op zijn schoot'

Het was in deze zware tijd dat een Vlaamse pater, die wist wat Anne doormaakte, haar bij hem riep voor een 'begeleidingsgesprek'. Eenmaal binnen, ging het gesprek al snel een totaal andere kant op, vertelt Anne. "Hij stond plots op, nam me op zijn schoot en begon mijn armen en benen te strelen. Ik zat verstijfd op zijn schoot. Wist niet wat me overkwam, wist me hier totaal geen raad mee."

Totaal verbouwereerd en in shock, 'bevroor' Anne volledig. Maar dat weerhield de pater er niet van door te gaan met zijn seksuele handelingen. Anne: "Hij schakelde over naar het strelen van mijn heupen en borsten, en begon plots hevig te hijgen en te schokken met zijn lichaam. Daarna stond hij op, kuste me op de mond en zei me dat dit tussen ons moest blijven."

Gechanteerd door de pater

6 jaar lang ging het misbruik door. Al die tijd durfde ze er met niemand over te praten. Uit angst en schaamte. "Er wordt mij altijd de vraag gesteld: 'Waarom blijf je naar zo'n man toe gaan?' Maar ik was heel erg bang voor hem. Bovendien kon ik hem moeilijk ontwijken, omdat hij mij chanteerde. Er was altijd de angst dat het misbruik naar buiten zou komen. Want dan wist ik één ding zeker: ik zou als schuldige worden aangewezen."

Daarnaast speelde ook de afhankelijkheidsrelatie, die Anne met de pater had, een rol. "Hij was de enige die mij spirituele voeding gaf. Dus er was dat vreselijke misbruik, maar er waren ook gesprekken tussen ons, waaraan ik me kon optrekken. Het is de hand die slaat, maar ook voedt. Net zoals bij een hond, die gaat ook altijd terug naar zijn baasje."

Pesten en intimideren

Naast het misbruik van de pater, had Anne ook heel veel last van het schrikbewind dat de overste voerde in het klooster. Toen de overste het idee kreeg dat Anne een bedreiging vormde voor haar positie, volgde een periode van pure haat en pesterijen aan haar adres.

"Het pesten en intimideren nam toen afschuwelijke vormen aan. Ze zette anderen tegen mij op. Ik raakte volstrekt geïsoleerd. Er werd op een gegeven moment zelfs gezegd dat het jammer was, dat er geen concentratiekampen meer bestonden. Dan hadden zij mij kunnen vergassen. Zo ver ging het."

Naar de hoogste geestelijke

Pas jaren later, toen ze was uitgetreden en een leven had opgebouwd buiten het klooster, durfde Anne het misbruik en het schrikbewind in het klooster aan te kaarten. Ze deed dat uiteindelijk zelfs bij de hoogste geestelijke in België: kardinaal Daneels. Zijn reactie was een enorme teleurstelling.

"Hij liet mij weten dat hij 'het gebeuren betreurde en voor mij zou bidden'." Een typerend antwoord en volgens Anne exemplarisch voor hoe de Katholieke Kerk met slachtoffers van misbruik omgaat. "Deze reactie heb ik zo vaak gekregen, dat ze voor mij gingen bidden. Ik zeg weleens: 'Als ik voor ieder gebed een euro had gekregen, dan was ik nu heel erg rijk geweest'."

13 jaar lang procederen

In 2003 startte Anne een gerechtelijke procedure tegen de Katholieke Kerk, nadat ze jarenlang geen erkenning voor haar leed had gekregen binnen de kerkorganisatie.

Die juridische strijd zou uiteindelijk maar liefst 13 jaar duren. Uiteindelijk leidde dit tot toekenning van een bedrag aan schadevergoeding. Iets waar het Anne overigens nooit om te doen was. "Ik heb een groot bedrag aan schadevergoeding gekregen. Maar als je dit aftrekt van alle juridische kosten die ik heb moeten maken, en het bedrag dat ik aan therapie kwijt ben, blijft er weinig over."

Veel meer slachtoffers

De reden dat Anne, na al die jaren van zwijgen, nu naar buiten treedt is helder: ze wil een stem zijn. Voor al die slachtoffers die tot op de dag vandaag niet naar buiten durven met hun verhaal. En dat zijn er een hoop, weet Anne. Ze heeft sterke aanwijzingen dat zij niet het enige slachtoffer was van haar misbruiker.

"Als je op bezoek ging bij de pater, was er een soort wachtkamertje. Ik heb daar ook vrouwen naar buiten zien komen, van wie het haar en de kleding helemaal in de war was. En als ik dan bij de pater naar binnen ging, kwam hij met een schone zakdoek aan. Dat was voor mij een teken. Want als hij klaarkwam deed hij dat altijd in een zakdoek."

Nieuw leven buiten klooster

Lang is Anne op zoek geweest naar erkenning voor alles wat haar is aangedaan in het klooster. Maar uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. "Officieel heb ik nooit erkenning gekregen voor het misbruik dat mij is aangedaan. Maar door hier maar naar te blijven zoeken, hield deze man - mijn misbruiker - een soort van macht over mij. Dat wilde ik op een gegeven moment niet meer."

"Dus heb ik mijzelf erkenning gegeven. Door te zeggen dat ik niet schuldig was. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt. En heb ik uiteindelijk een heel rijk leven kunnen opbouwen. Buiten het klooster."