Volgend jaar augustus is het zover: de Paralympische Spelen in Tokyo. De atleten hebben nog een jaar om in topvorm te komen en zich te kwalificeren.

Voor Margriet, Reda, Joep en Elke zou dat een droom zijn die uitkomt.

'Het wheelen hielp me er weer bovenop te komen'

Bron: EenVandaag

Naam: Margriet van de Broek
Sport: wheelen (rolstoelracen)
Leeftijd: 45 jaar
Wanneer kwalificeren: kan alleen op het allerlaatste moment. Na het behalen van tijdslimiet, bepaalt de coach welke atleten hij meest kansrijk vindt

"Ik was ook op de Spelen in Rio, maar de Paralympics in Tokyo zijn denk ik nog belangrijker voor me. Ik weet nu pas echt welke afstand het beste bij me past, dat is de marathon. Daar kwam ik eigenlijk te laat achter en ik heb die in Rio niet kunnen doen. Nu wil ik daar wel voor gaan."

"In mijn weg naar Tokyo ben ik ook een tijd ziek geweest. Er werd borstkanker bij me geconstateerd. Ik ben geopereerd, heb chemotherapie gehad. Dat viel tegen. Mijn conditie en kracht waren helemaal weg. Het wheelen heeft me geholpen er weer bovenop te komen. Ondanks mijn misselijkheid ben ik toch blijven sporten. Dat heeft me goed gedaan. Ik ben nu weer sterk aan het worden. Het zou niet goed voelen als ik nu zou stoppen met mijn droom. Ik wil naar Tokyo, dan voelt het alsof ik het kan afsluiten."

'We kunnen geschiedenis schrijven'

Bron: EenVandaag

Naam: Reda Haouam
Sport: rolstoelrugby
Leeftijd: 33 jaar
Wanneer kwalificeren: tijdens EK van 7 tot en met 14 augustus in Denemarken. De finalisten plaatsen zich direct voor de Spelen

"Plaatsen voor Tokyo is mijn allergrootste droom. Daar leef ik voor. Ik leef rugby. Ik doe er alles voor. Train zes dagen in de week, analyseer op mijn vrije dag wedstrijden. Nederland heeft zich nooit eerder met rolstoelrugby geplaatst. We kunnen geschiedenis schrijven als we dit voor elkaar boksen. Dat zou echt een stunt zijn."

'Ik kan op het hoogste niveau deelnemen. Dat is toch uniek!'

Bron: EenVandaag

Naam: Joep van Lankveld
Sport: luchtgeweerschieten
Leeftijd: 29 jaar
Wanneer kwalificeren: tijdens WK in oktober in Sydney

"Ik ben de enige paralympische schutter van Nederland. Dat is wel uniek. Schieten heeft mijn leven nu al veel gebracht. Ik heb meer sociale contacten gekregen door de sport, ik ben fysiek sterker geworden. En ik kan op het hoogste niveau deelnemen. Ik haal veel voldoening uit het schieten. Ik schat mijn kansen op Tokyo te halen redelijk hoog in. Als dat lukt, ben ik niet al tevreden. Ik wil daar echt presteren. Ik doe het niet alleen om deel te nemen."

'Ik werk er iedere seconde van de dag aan'

Bron: EenVandaag

Naam: Elke Lale van Achterberg
Sport: rolstoelschermen
Leeftijd: 19 jaar
Wanneer kwalificeren: mei 2020, na de laatste officiële wedstrijd

"Schermen is het allerbelangrijkste in mijn leven. Schermen heeft me uit mijn depressie gehaald nadat ik gehandicapt raakte. Ik was er meteen verliefd op. Inmiddels doe ik alles voor schermen. Mijn doel is om naar de Spelen volgend jaar te gaan. Ik werk er iedere seconde van de dag aan. Ik ben met mijn studie gestopt, train 30 uur in de week, vlieg voor wedstrijden de hele wereld rond. Het hoogste doel voor een topsporter is presteren op de Spelen. Dat is ook voor mij het eindstation."

Het kabinet wil bezuinigen op brandweerzorg. En dat is onverantwoordelijk, waarschuwt de vakvereniging voor brandweervrijwilligers. Door klimaatverandering is de kans op oncontroleerbare branden groot. Oud-brandweerman Peter Stals maakte zo'n brand mee.

Na de kinderen treedt er nu een nieuwe groep slachtoffers van misbruik in de Katholieke Kerk naar voren: volwassen zusters en paters die in kloosters zijn misbruikt. Zuster Anne is een van hen: "De pater zei dat dit tussen ons moest blijven."

Ze had er 'lang aan getwijfeld', maar uiteindelijk koos ze er vol overgave voor om haar leven te wijden aan het geloof. Vol verwachting trad de Vlaamse Anne - toen halverwege de 20 - toe tot een slotklooster, vlakbij de Nederlandse grens. Anne: "Het was een lange zoektocht, maar uiteindelijk vond ik dat ik mezelf de kans moest gunnen om gelukkig te worden. Daarom heb ik het uiteindelijk gedaan."

Dictatoriaal bewind

Als jonge zuster liep ze al snel op tegen de hiërarchische structuren binnen het klooster. Dat merkte ze aan hoe de moeder overste, die aan het hoofd van het vrouwenklooster stond, zich opstelde. "Ik stond echt onderaan de ladder. De overste was zeer streng en voerde een dictatoriaal bewind. Haar wil was wet."

Wanneer het misbruik begon, weet Anne nog precies. Ze maakte een zware periode in haar persoonlijke leven door. Haar neefje moest een ingrijpende operatie ondergaan, waardoor hij nooit meer zou kunnen lopen. Dit zorgde voor veel verdriet bij Anne.

'Ik zat verstijfd op zijn schoot'

Het was in deze zware tijd dat een Vlaamse pater, die wist wat Anne doormaakte, haar bij hem riep voor een 'begeleidingsgesprek'. Eenmaal binnen, ging het gesprek al snel een totaal andere kant op, vertelt Anne. "Hij stond plots op, nam me op zijn schoot en begon mijn armen en benen te strelen. Ik zat verstijfd op zijn schoot. Wist niet wat me overkwam, wist me hier totaal geen raad mee."

Totaal verbouwereerd en in shock, 'bevroor' Anne volledig. Maar dat weerhield de pater er niet van door te gaan met zijn seksuele handelingen. Anne: "Hij schakelde over naar het strelen van mijn heupen en borsten, en begon plots hevig te hijgen en te schokken met zijn lichaam. Daarna stond hij op, kuste me op de mond en zei me dat dit tussen ons moest blijven."

Gechanteerd door de pater

6 jaar lang ging het misbruik door. Al die tijd durfde ze er met niemand over te praten. Uit angst en schaamte. "Er wordt mij altijd de vraag gesteld: 'Waarom blijf je naar zo'n man toe gaan?' Maar ik was heel erg bang voor hem. Bovendien kon ik hem moeilijk ontwijken, omdat hij mij chanteerde. Er was altijd de angst dat het misbruik naar buiten zou komen. Want dan wist ik één ding zeker: ik zou als schuldige worden aangewezen."

Daarnaast speelde ook de afhankelijkheidsrelatie, die Anne met de pater had, een rol. "Hij was de enige die mij spirituele voeding gaf. Dus er was dat vreselijke misbruik, maar er waren ook gesprekken tussen ons, waaraan ik me kon optrekken. Het is de hand die slaat, maar ook voedt. Net zoals bij een hond, die gaat ook altijd terug naar zijn baasje."

Pesten en intimideren

Naast het misbruik van de pater, had Anne ook heel veel last van het schrikbewind dat de overste voerde in het klooster. Toen de overste het idee kreeg dat Anne een bedreiging vormde voor haar positie, volgde een periode van pure haat en pesterijen aan haar adres.

"Het pesten en intimideren nam toen afschuwelijke vormen aan. Ze zette anderen tegen mij op. Ik raakte volstrekt geïsoleerd. Er werd op een gegeven moment zelfs gezegd dat het jammer was, dat er geen concentratiekampen meer bestonden. Dan hadden zij mij kunnen vergassen. Zo ver ging het."

Naar de hoogste geestelijke

Pas jaren later, toen ze was uitgetreden en een leven had opgebouwd buiten het klooster, durfde Anne het misbruik en het schrikbewind in het klooster aan te kaarten. Ze deed dat uiteindelijk zelfs bij de hoogste geestelijke in België: kardinaal Daneels. Zijn reactie was een enorme teleurstelling.

"Hij liet mij weten dat hij 'het gebeuren betreurde en voor mij zou bidden'." Een typerend antwoord en volgens Anne exemplarisch voor hoe de Katholieke Kerk met slachtoffers van misbruik omgaat. "Deze reactie heb ik zo vaak gekregen, dat ze voor mij gingen bidden. Ik zeg weleens: 'Als ik voor ieder gebed een euro had gekregen, dan was ik nu heel erg rijk geweest'."

13 jaar lang procederen

In 2003 startte Anne een gerechtelijke procedure tegen de Katholieke Kerk, nadat ze jarenlang geen erkenning voor haar leed had gekregen binnen de kerkorganisatie.

Die juridische strijd zou uiteindelijk maar liefst 13 jaar duren. Uiteindelijk leidde dit tot toekenning van een bedrag aan schadevergoeding. Iets waar het Anne overigens nooit om te doen was. "Ik heb een groot bedrag aan schadevergoeding gekregen. Maar als je dit aftrekt van alle juridische kosten die ik heb moeten maken, en het bedrag dat ik aan therapie kwijt ben, blijft er weinig over."

Veel meer slachtoffers

De reden dat Anne, na al die jaren van zwijgen, nu naar buiten treedt is helder: ze wil een stem zijn. Voor al die slachtoffers die tot op de dag vandaag niet naar buiten durven met hun verhaal. En dat zijn er een hoop, weet Anne. Ze heeft sterke aanwijzingen dat zij niet het enige slachtoffer was van haar misbruiker.

"Als je op bezoek ging bij de pater, was er een soort wachtkamertje. Ik heb daar ook vrouwen naar buiten zien komen, van wie het haar en de kleding helemaal in de war was. En als ik dan bij de pater naar binnen ging, kwam hij met een schone zakdoek aan. Dat was voor mij een teken. Want als hij klaarkwam deed hij dat altijd in een zakdoek."

Nieuw leven buiten klooster

Lang is Anne op zoek geweest naar erkenning voor alles wat haar is aangedaan in het klooster. Maar uiteindelijk heeft ze zich erbij neergelegd. "Officieel heb ik nooit erkenning gekregen voor het misbruik dat mij is aangedaan. Maar door hier maar naar te blijven zoeken, hield deze man - mijn misbruiker - een soort van macht over mij. Dat wilde ik op een gegeven moment niet meer."

"Dus heb ik mijzelf erkenning gegeven. Door te zeggen dat ik niet schuldig was. Ik ben uit de slachtofferrol gestapt. En heb ik uiteindelijk een heel rijk leven kunnen opbouwen. Buiten het klooster."

*Anne is een verzonnen naam, haar echte naam is bekend bij de redactie.