Demonstreren tegen oorlog, terwijl je weet dat jij Poetin niet kunt stoppen: 'Je laat tenminste zien waar je voor staat'

Op social media en televisie zien we vaak mensen demonstreren. Voor het klimaat, tegen de wooncrisis en nu ook om steun te betuigen aan Oekraïne. Maar denken ze er echt iets mee te kunnen bereiken? "Als het balletje maar gaat rollen."

De 33-jarige Martine de Ridder ging onlangs voor het eerst met een protestbord de straat op, om op de Dam in Amsterdam solidariteit te tonen met de mensen in Oekraïne.

'Hoe ouder, hoe bozer'

"Tot een paar jaar geleden vond ik activisme een beetje een vies woord, eerlijk gezegd", zegt Martine. "Maar als ik dan langs een protest fietste, merkte ik wel dat ik me in bepaalde kwesties waar mensen voor demonstreren herkende: mensenrechten, discriminatie, ongelijkheid. Hoe ouder ik word, hoe bozer deze kwesties me maken, merk ik."

Michael Reintjens (23) en Anne Kamsteeg (23) gaan wel vaker demonstreren. Tijdens de Klimaatmars, het Woonprotest of tegen de hoge studieschuld die ontstond vanwege het leenstelsel. "Hoe meer aandacht voor een onderwerp, hoe beter."

Bron: eigen foto

Bekijk ook

• 

  Demonstreren: jongeren doen het meer dan ooit, maar wel anders dan hun ouders

  • 06-06-2020

'Hopelijk wordt het probleem duidelijk'

Afgelopen september deed Anne mee aan het Woonprotest. "De huurprijzen zijn op dit moment niet normaal", legt ze uit. "Het is onmogelijk voor starters of voor mensen met een lager inkomen om aan een woning te komen. Door te demonstreren wordt dat hopelijk duidelijk voor mensen die niet merken dat het een probleem is."

Michael ging in november voor de tweede keer naar de Klimaatmars. De eerste keer was in 2018, toen hij meeging met wat vrienden. "Ik wilde graag een keertje mee, omdat ik het een interessant onderwerp vind. Ik vond het ook belangrijk dat ik later aan mijn kinderen kan vertellen dat ik aan zo'n mars heb meegedaan, dat ik daarachter sta."

Bron: eigen foto

'Laten zien dat je meeleeft'

Door zich uit te spreken op social media, erover te praten met vrienden en familie en geld te doneren, is Martine op haar manier bezig met de oorlog in Oekraïne. "Ik heb niet de illusie dat mijn aanwezigheid op de Dam voorkomt dat Poetin chemische wapens gebruikt. Ik sta daar omdat ik anderen, Oekraïners in Nederland, Oekraïners daar, mensen die door het geweld worden getroffen, wil laten zien dat ik met ze meeleef."

Daarnaast geef je met z'n allen ook een signaal af richting de politiek, denkt ze. "Een half miljoen mensen in Duitsland, verspreid over verschillende locaties, 15.000 Nederlanders alleen al in Amsterdam op de been. Dat kun je niet negeren."

Bekijk ook

• 

  Met TikTok-video's maken komt Dzvenyslava de oorlog in Oekraïne door: 'Humor helpt me ermee omgaan'

  • 11-03-2022

Niet altijd evenveel nut

"Ik hoop altijd dat het voor een oplossing zorgt, maar over het algemeen heb ik het idee dat het niet altijd evenveel nut heeft", vertelt Anne. "Grote aantallen zorgen dat mensen erover gaan praten. Dan gaat het balletje wel rollen. Ook leidt het niet meteen tot een oplossing, je hebt tenminste laten zien waar je voor staat."

"Het maakt niet uit of ík er wel of niet ben", vindt Michael. "In mijn eentje verander ik niets. Ik ben er vooral om mijn steun te betuigen, en voor mezelf."

Bron: eigen foto

Egoïstisch?

Natuurlijk doe je het demonstreren ook een beetje voor jezelf, zegt Martine. "Ergens voelt dat egoïstisch, maar wat moet je anders? Je kunt honderden artikelen met politieke analyses lezen, maar als je naast de mensen staat, hun tranen ziet, is dat echt anders. Dan kom je toch dichterbij."

Anne en Michael vinden demonstraties allebei ook een fijne plek met gelijkgestemden. "Er is echt een gevoel van solidariteit en verbroedering", legt Michael uit. "Je gaat met vrienden of je komt ze tegen", vertelt Anne. "Je bent er voor het grote goed, maar het is ook altijd erg gezellig en een beetje een feestje."

Voorbeeld voor de kinderen

Martine wil het niet houden bij alleen demonstreren: samen met haar vriend probeert ze nu zoveel mogelijk geld, medicijnen en andere benodigdheden bij elkaar te krijgen om daar op een gegeven moment mee naar Roemenië te reizen, waar ook veel Oekraïense vluchtelingen verblijven. "Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen, dat je je huis moet verlaten en niet eens tijd hebt om een koffer in te pakken. We zijn allemaal mensen, laten we elkaar dan alsjeblieft helpen."

Wat het voor Martine extra belangrijk maakt om iets te doen, is dat ze een voorbeeld wil zijn voor haar jonge dochter en de kinderen van haar vriend. "Je kunt niet onverschillig zijn in dit soort situaties, dat wil ik hen meegeven."