Veel Fransen hebben vandaag vrij, want het is de Armistice, de dag van de Wapenstilstand. Voor een wapenstilstand in de voorsteden is het nog te vroeg; vandaag wordt het einde van Eerste Wereldoorlog, La Grande Guerre’ plechtig herdacht.

De dag heeft dit jaar natuurlijk een hele andere lading, maar veel Parijzenaars lijken niet te beseffen wat er op nauwelijks tien kilometer afstand van hun wijken aan de hand is. De ring, de périphérique vormt een mentale en fysieke barrière tussen Parijs en de rest van de wereld, tussen rijkdom en armoede, tussen uitzicht en uitzichtloosheid. Dat binnendeel wordt ook wel intra muros genoemd, ‘binnen de muren’.

Na twee dagen in de roerige banlieue ben ik weer terug in veilig Parijs. Zoals zo vaak ontbijt ik in het 6e arrondissement, het domein van universiteiten, filosofen, uitgevers en politici. In het café Le Chartreux zit ex-model Inès de la Fressange bij te komen van haar gang naar de hippe lagere privéschool L’école Alsacienne, waar ze iedere dag haar kinderen naar toe brengt. Met haar vriendinnen neemt ze het programma van de dag door: “Gaan we vandaag naar Prada Saint-Germain, of toch maar die op de Avenue Montaigne? Of nee, beter nog, we gaan naar Stella McCartney bij H&M!” Acteur Jean-Pierre Bacri staat zoals elke ochtend met zonnebril zwijgend aan de zinc zijn krant te lezen. In deze veilige enclave denken de meesten bij het woord ‘Molotov Cocktail’ aan een vernissage van een Russische artiest, of wellicht de lancering van een nieuw hip Oosteuropees modemerk. De gebeurtenissen die Frankrijk al twee weken lang in zijn greep houden bestaan hier slechts op de voorpagina van Libération of Le Monde. Voor gearriveerde vijftigers roept het wat weemoedige herinneringen op aan mei ’68, die glorieuze revolutie toen op een paar honderd meter hiervandaan auto’s werden gebruikt om straten te barricaderen.Als ik vertel wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt hangt men aan mijn lippen. De huisvestingsomstandigheden in Clichy-sous-Bois zijn nauwelijks te bevatten. Kinderen die nauwelijks iets te eten hebben. Flats van 17 verdiepingen waar de lift al jaren niet meer werkt. En tot overmaat van ramp geen enkele boutique van Agnès B., van Gucci of van Colette. Hoe kan een mens daar nou overleven? Ademloos luistert men naar het verslag van een ontdekkingsreiziger.Iedereen is het er over eens dat er iets aan gedaan moet worden voor de inwoners van de banlieue. Hier in het zesde zijn de mensen redelijk en meelevend. Iedereen heeft toch recht op een beter leven? “Dit mag niet gebeuren in een rijk land als Frankrijk! We moeten de voorsteden weer leefbaar maken, en zorgen voor werk en voorspoed voor iedereen,” is de opvatting waar iedereen zich bij netjes bij aansluit. Met als bijkomend voordeel dat als het goed gaat, het racaille fijn buiten de muren zal blijven.Intussen circuleren op Internet oproepen om vanaf vandaag of morgen het slagveld te verplaatsen naar Parijs, naar de Eiffeltoren, de Hallen en de Champs-Elysées. Maar het zesde arrondissement is voorlopig veilig. Vandaag nog wel.

Stefan de Vries, correspondent in Parijs, http://www.devries.fr

Wilt u hierover verder discussieren dan kan dat in ons forum.

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.