Zo gaat het nu met Ruben, de enige overlevende van de vliegtuigramp bij Tripoli in 2010

"Het is gewoon een vrolijk jong die zijn woordje klaar heeft." Dat zegt opa Toine van de Sande over zijn kleinzoon Ruben, die als 9-jarig jochie de enige overlevende was van de vliegramp bij het Libische Tripoli in 2010.

Op 12 mei 2010 stortte de Airbus die vertrokken was vanuit Johannesburg neer boven de stad Tripoli. 103 inzittenden kwamen om, onder wie veel Nederlanders. Een van de Libiërs die op de rampplek aanwezig waren kort nadat het vliegtuig was neergestort, bracht Ruben naar het ziekenhuis. Daarna volgde een lang traject van herstel. "Laat maar zo zeggen: vanaf zijn middel, zijn heupen en zijn benen. Alles was kapot. Laat ik dat woord maar gebruiken", zegt Toine.

'Mooi menneke'

Zijn familie heeft hem de afgelopen 10 jaar vrijwel altijd buiten de media gehouden. Ook nu blijft Ruben zelf liever uit de media, maar wilde zijn opa Toine bij uitzondering vertellen hoe het met hem gaat.

"Een mooi menneke. Hij is 19 jaar en kijkt al naar de meisjes, dat krijgen we ook. Het gaat gewoon goed met hem. Dus wat dat betreft: we mogen niet mopperen", vertelt Rubens opa, aan de vooravond van de 10-jarige herdenking van de vliegramp.

'Hij zal geen sportman worden'

"In de loop van de jaren is Ruben hersteld. Hij loopt wel wat moeilijker. Het zal nooit geen sportman worden, dat kunnen we vergeten." Gelukkig gaat het verder goed met Ruben. "Hij heeft geen pijn, geen fysieke problemen en hij kan gewoon normaal functioneren in deze maatschappij."

Maar het verlies was groot voor de familie. Ruben verloor zijn ouders en broertje bij de crash. "Ik moet zeggen: de eerste jaren kwamen bij Ruben de woorden papa en mama niet over zijn lippen. En daar waren wij ook niet klaar voor. Hij is veel onder medische behandeling geweest: regelmatig terugkeren in het ziekenhuis, regelmatig operaties."

Geen ouder zou een kind moeten overleven

Ruben woont nu bij een tante van zijn vaders kant, die ook kinderen van Rubens leeftijd heeft. "Dat gezin is intussen ook ons gezin geworden. Als zij jarig zijn, zijn wij er. En als wij jarig zijn dan zij zijn er", vertelt Toine.

In de afgelopen tien jaar is het gemis een onderdeel van hun leven geworden. "Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Die rugzak die we toen omgekregen hebben, leg je niet meer af. Een ouder die zijn kind overleefd, is niet goed. Dat is gewoon niet goed", zegt Toine over het verlies van zijn dochter.