Vader Lennart twijfelt over genderbehandeling voor zijn kind: 'Weet een kind van 11 wie hij of zij is?'

Vrij plotseling gaf het kind van Lennart*, geboren als meisje, aan verder als jongen door het leven te willen gaan. Hij wil zijn kind zo goed mogelijk steunen, maar twijfelt wel sterk over een medische behandeling: "Dat vind ik nu te ingrijpend."

Het is een groep die de laatste jaren sterk toeneemt: kinderen tussen de 11 en 13 jaar die ineens aangeven zich niet thuis te voelen in het lichaam waarin ze geboren zijn. Vaak zijn ze er daarvoor niet eerder over begonnen. Onderzoekers kijken nu onder andere naar de vraag wat er speelt in deze groep.

'Ik zag dat er iets dwars zat'

Lennart was verrast toen zijn geboren dochter (toen 11) aangaf als jongen te willen leven. Altijd was zijn kind vrolijk en een beetje druk, maar rond die leeftijd veranderde dat. "Toen werd ze opeens stiller en somber. Ik zag wel dat er iets dwars zat." Langzaam wordt duidelijk dat zijn kind last heeft van haar meisje-zijn.

"Ze is altijd wel stoer geweest, net als haar oudere zus trouwens, maar die is ook op en top vrouw. Het is mij soms niet helemaal duidelijk hoe het precies zit. Ze wil bijvoorbeeld niet helemaal lichamelijk een man worden en lijkt ook niet heel erg geïnteresseerd in de gesprekken bij de genderkliniek. Maar ik zie wel dat ze worstelt en wil graag dat ze zich beter voelt."

Eerst leven als jongen

Lennart noemt zijn kind bij de jongensnaam en wil dat ook wel blijven doen. Hij wil alleen niet dat het nu al begint met medische behandelingen, zoals hormoonremmers om de puberteitsontwikkeling af te remmen, of - later - mannelijke hormonen.

"Liefst wil ik dat ze nog even zo verder leeft en kan uitzoeken wat er speelt zonder hormoonbehandelingen. Over een paar jaar, als ze wat van de puberteit heeft meegemaakt en doorleeft, dan denk ik dat ze veel beter weet wat het beste is om te doen en wie ze is."

Hormoonremmers

"Er speelt zoveel in de levens van die kinderen en ze zijn nog zo jong. Ik zou zeggen: laat het eerst de puberteit doormaken, dan kun je ook zien wat er gebeurt als je verliefd wordt of seksuele ervaring opdoet. Het idee dat dat allemaal nu stilgelegd zou worden vind ik veel te ingrijpend."

Ook is volgens hem niet precies duidelijk hoe schadelijk hormoonremmers zijn. "Ziekenhuizen in Zweden en Engeland zijn daar nu toch veel voorzichtiger mee geworden of zelfs mee gestopt. Het tast de botdichtheid van de kinderen aan en over de lange termijn-effecten is nog weinig bekend."

Meer kinderen in de gemeente

In de plattelandsgemeente waar Lennart woont, zijn meer kinderen met genderdysforie: hun geboren geslacht vinden zij niet passen bij hoe ze zich voelen.

Lennart maakt zich zorgen om het medische sfeertje dat daar omheen is komen te hangen. "Heel snel wordt gezegd: 'Ben jij dit, dan passen we je lichaam erop aan.' Maar wat weet een kind van 11 of 12 nou over wat hij of zij is?"

Steun als het doorzet

"En waarom zijn de hokjes zo smal geworden van een meisje moet zus zijn en een jongen zo? Help die kinderen liever om zich goed te voelen over wie ze zijn, om te accepteren wie ze zijn en wat ze voelen."

Toch zal Lennart, als zijn kind blijft voelen dat hij een jongen is en een jongen wil zijn, hem steunen. En zal hij ook een medische behandeling ondersteunen als het kind daar uiteindelijk zelf - als het ouder is en de dingen beter kan overzien - nog steeds voor kiest.

*De echte naam van Lennart is bekend bij de redactie.