Praten over je doodgeboren baby is nog altijd taboe, merkte Sonja: 'Mensen deden alsof ze me niet zagen'

Vorig jaar werden er 500 kinderen doodgeboren in Nederland. Het aantal is in 20 jaar meer dan gehalveerd, maar het taboe rond het onderwerp is gebleven. Familie en vrienden gaan het gesprek vaak uit de weg, merkte ook Sonja, die zelf een kindje verloor.

In het ziekenhuis had niemand het zien aankomen. Na een geslaagd IVF-traject en een goed verlopen zwangerschap bleek Sonja's baby aan het begin van de bevalling overleden. "3 dagen van tevoren werd ik nog onderzocht en was alles nog perfect", vertelt ze.

Gedeeld verdriet

Toch ging het bij de bevalling mis. Het ziekenhuispersoneel was met stomheid geslagen, herinnert Sonja zich. "Het hele team zei: we weten niet wat er gebeurd is." Het gebeurt slechts eens in honderden gevallen, had het personeel uitgelegd, maar er was niet te verklaren wat er precies was misgegaan.

Het ziekenhuispersoneel leefde en rouwde volop met Sonja mee. "Ik heb huilende gynaecologen aan mijn bed gehad. Ik heb me heel erg gesteund gevoeld, door de gynaecoloog, door het hele team. Dat het verdriet gedeeld was, was fijn."

Rouwverwerking

Niet lang na de bevalling werd rouwverwerking aangeboden aan Sonja en haar man. Daar merkte ze dat openlijk praten over wat ze hadden meegemaakt, lastig was. "We hebben heel veel verdriet weggestopt. Je wil de ander niet in paniek laten raken, dus zeg je dingen maar niet."

De therapeut had daar meer doorheen kunnen prikken, denkt ze achteraf. Uiteindelijk heeft hun huwelijk het niet gered. "We zijn twee verschillende kanten op gegaan, ook in de rouwverwerking."

Gesprek uit de weg

Toen Sonja na de bevalling thuiskwam om te herstellen, kreeg ze niet de steun die ze vanuit haar omgeving had verwacht. "De eerste 2 weken staat je hele huis vol bloemen," vertelt ze, "maar daarna hoor je niks meer."

Ze merkte dat de mensen die ze kende het gesprek met haar expres uit de weg gingen. "Ik heb meegemaakt dat ik mensen die ik kende tegenkwam, die deden alsof ze me niet zagen, en aan de overkant van de straat gingen lopen." Het viel haar op dat mensen het moeilijk vinden om hulp aan te bieden of gewoon even langs te komen. "En dan zit je na 2 weken thuis, alleen. Te herstellen van je bevalling zonder baby in de wieg."

'Je moet erover praten'

Sonja kan zich best voorstellen dat mensen zich ongemakkelijk voelen bij dit onderwerp, benadrukt ze. "Ze weten niet hoe ze het erover moeten hebben. Ze willen je niet kwetsen." Maar hoe onbedoeld ook, ze heeft zich daardoor juist eenzaam gevoeld, vertelt Sonja.

"'Ik maak het alleen maar moeilijker voor diegene', denken ze dan. Maar nee, je moet erover praten."

Mannen anders behandeld dan vrouwen

Ze denkt dat het er niet over hebben ook veel impact heeft gehad op haar ex-man. "Ik merkte aan hem dat hij heel erg in zichzelf keerde. Er werd niet meer over gesproken, die mogelijkheid was er bijna niet."

Mannen en vrouwen worden anders behandeld als het gaat om mentale gezondheid, denkt Sonja. "Ik denk dat vaak wordt vergeten dat een man ook weleens zou kunnen instorten of het zwaar kan hebben", zegt ze. "Daar is de maatschappij niet op ingesteld. We denken dat mannen geen emoties mogen tonen. Dat zie ik wel als een gemis."

Plek voor verdriet

Als mensen al met haar praatten, kwamen ze vaak met goedbedoelde opmerking waar ze zich nog rotter door voelde, vertelt Sonja. "Bijvoorbeeld, 'Oh, wat ben je sterk'. Maar ik wil helemaal niet sterk zijn, dacht ik dan vaak. Als ik dit had moeten meemaken om sterk te worden, dan ben ik liever niet sterk."

Dat dit voor mensen een lastig en zwaar onderwerp is, snapt ze ook. Toch zou het voor haar en andere lotgenoten fijn zijn als mensen openlijker over doodgeboortes zouden durven praten. "Ik zou willen dat het meer bespreekbaar zou zijn. En dat er plek is voor verdriet."