Nu hij binnenkort overlijdt laat Dennis (45) een levensportret maken: ‘Belangrijke vorm van troost voor nabestaanden'

Mensen met een terminale ziekte laten steeds vaker levensportretten maken, video's waarin ze terugkijken en praten over wat zij belangrijk vinden. Ook Dennis (45) doet dat. Hij is uitbehandeld en wil een liefdevol portret achterlaten voor zijn naasten.

Afgelopen oktober hoorde Dennis van Vlaardingen dat hij nog 1 jaar te leven had. "Ik voel er wel wat bij, maar ik sta redelijk nuchter in het leven. En ik ben zelf altijd degene die met een grote mond heeft geroepen: we worden allemaal geboren en ergens tussen de 0 en 115 gaan we allemaal een keer dood. De een eerder dan de ander. Ik ben nu 45 jaar en het zal mijn tijd wel zijn."

Weinig écht liefdevol beeld van dierbaren

Dennis' vader overleed 3 jaar geleden en hij realiseerde zich toen dat hij maar weinig foto's van hem had. "Wat ik vooral jammer vond, is dat ik alleen oud bewegend beeld van hem heb. Dat is het enige wat ik kan bekijken als ik hem levend wil zien." Voor de ongeneeslijk zieke Dennis was dat de reden om een levensportret te laten maken, een uitgebreid interview waarin hij vertelt over zijn levensloop en de waarde van het leven.

"Ik denk dat voor veel mensen geldt, dat als ze erover nadenken, ze weinig echt liefdevol en interessant videomateriaal hebben van hun dierbaren. En nu ik weet dat ik niet heel lang meer heb, denk ik dat het mooi is voor mijn gezin en andere nabestaanden om dit videoportret te hebben."

Steeds meer aanvragen

Er zijn steeds meer mensen zoals Dennis, vertelt Brian de Hond van de stichting Levensportret. Ooit begon De Hond met de stichting Komma, na het overlijden van zijn broer, presentator en theatermaker Marc de Hond. Die stichting maakte alleen videoportretten van uitbehandelde ouders met jonge kinderen, zoals Marc.

Op een gegeven moment merkte De Hond dat er steeds meer vraag kwam naar zo'n portret, ook van andere doelgroepen. "We kregen aanvragen van mensen zonder kinderen, van jonge mensen, van opa's en oma's die iets wilden nalaten voor hun kleinkinderen." De stichting Levensportret wordt gerund door vrijwilligers en bekostigd met giften van mensen en organisaties die zich inzetten voor het ondersteunen van ernstig zieke mensen en hun familieleden.

Geen levenslessen in zijn portret

Wat Dennis precies gaat vertellen tijdens zijn eerste interview voor het levensportret weet hij nog niet. In ieder geval gaat hij zijn volwassen kinderen niet vermoeien met wijze levenslessen: "Ik denk dat mijn kinderen wijzer zijn dan ik. Wat dat betreft beginnen zij mij de les te lezen op hun 19de en 21ste."

Hij wil ook graag zijn serieuze kant laten zien, vertelt hij: "Ik los nog steeds heel veel op met humor en soms denk ik: is dat niet te veel? Misschien dat dit ook wel een doorbraak is voor mij om echt wat dieper in mijzelf te komen en na te gaan: wat voel ik hier nu echt bij?"

Video helpt om overledene levendig te houden

"Herinneringen zijn een belangrijke vorm van troost voor de mensen die blijven", vult auteur Manu Keirse aan, die een boek schreef over rouwverwerking. Hij vindt levensportretten van belang omdat herinneringen heel belangrijk zijn in het rouwproces.

"Zoals mensen het fotoalbum van hun huwelijksfeest nog eens willen bekijken om hun mooie herinneringen weer op te roepen. Een video van een overledene helpt om het leven van die persoon weer levendig op te roepen."

'Niet meer zenuwachtig te krijgen'

Zenuwachtig voor de opname van zijn levensportret is Dennis niet: "Sinds ik ongeneeslijk ziek ben, ben ik niet zenuwachtig meer te krijgen. Dingen zijn zo onbelangrijk geworden. Waar je normaal gesproken wel zenuwachtig wordt of spanning voelde, is dat nu weg."

"Ik leef heel erg in het hier en nu. Als er emotie is, dan is die er. Maar de meeste emotie komt als ik aan mijn kinderen denk. Het moet vreselijk zijn om je vader te verliezen op hun leeftijd. Maar aan de andere kant denk ik: ik moet mezelf niet belangrijker maken dan ik ben. En ik weet zeker dat ze het redden met zijn drieën, daar zijn ze sterk genoeg voor. Maar helaas wel zonder mij."