Marianne Thieme zette de Partij voor de Dieren op de kaart zonder ooit 'one of the guys' te worden

Zeventien jaar lang was Marianne Thieme het gezicht van de Partij voor de Dieren. Nu legt ze haar partijleiderschap neer. "Ze is volledig zichzelf gebleven en paste zich niet aan aan de Haagse mores", zegt politicoloog Julia Wouters.

De eerste poging van Marianne Thieme in 2003 om in de Tweede Kamer te komen, strandde nog. Het was haar laatste nederlaag, want in 2006 was ze wel succesvol en behaalde ze twee zetels met haar Partij voor de Dieren. Bij de laatste verkiezing breidde ze dat aantal uit naar vijf. "Ze is een sterke vrouw die het soms moeilijk had tussen al die mannelijke lijsttrekkers", zegt politicoloog Julia Wouters over Thieme. Wouters schreef het boek 'De zijkant van de macht' met als ondertitel 'Waarom de politiek te belangrijk is om aan mannen over te laten'. Ze sprak Marianne Thieme uitgebreid voor haar boek.

Niet 'one of the guys'

"Thieme had moeite door te dringen en voor vol te worden aangezien. Vrouwen in de politiek worden anders beoordeeld of veroordeeld dan mannen", vertelt Wouters. "Wat haar veel overkwam is dat ze zeiden: 'ze is zo gespannen'. Terwijl zij zei dat ze gewoon geconcentreerd was. Bij een man hoor je nooit dat soort commentaar, die is dan 'gefocust'."

Thieme liet zich er niet door uit het veld slaan en bleef zichzelf. Wouters: "Heel veel vrouwen die de politieke arena betreden, proberen zich zoveel mogelijk aan te passen en 'one of the guys' te worden. Marianne Thieme heeft dat heel nadrukkelijk niet gedaan. Ze is volslagen zichzelf gebleven en deed het op haar eigen manier. En dat is knap."

Onzichtbaar

Lang is de PvdD verweten een one issue-partij te zijn. Ook zou Thieme als fractievoorzitter onzichtbaar zijn. Toen EenVandaag haar vroeg waarom ze zo extreem weinig debatten voerde, zei ze ook buitenparlementair zeer actief te zijn:

Bovenstaande reactie vindt Julia Wouters typisch Thieme: "Ze was ook bezig met haar beweging internationaal op poten te zetten, zij was bezig met boeken schrijven. Ze zei: 'daar heb ik de partij voor opgericht'. Dat wij tot diep in de nacht ellenlange debatten moeten voeren om dan om drie uur 's nachts goede besluiten te nemen, dat vond zij een totale illusie. Daar moet ik haar wel gelijk in geven."