Hoe gaat het met je?

Misschien wel de meest gestelde vraag die ik de afgelopen weken heb moeten beantwoorden; “Hoe gaat het met je?”.

Er lijkt in de buitenwereld een heel ander beeld van mijn werkomstandigheden te bestaan dan ikzelf momenteel ervaar. Ik heb namelijk helemaal niet het gevoel dat ik gebukt door het leven ga. De verhoudingen met mijn collega’s in de fractie zijn bijna als vanouds; collegiaal en vriendschappelijk. Een relatie die je in vier jaar met elkaar hebt opgebouwd, kan wel tegen een stootje.

Ik ben weer volop aan de slag met het gewone Kamerwerk; het behandelen van wetsvoorstellen, het voeren van Kamerdebatten, het stellen van Kamervragen, het houden van spreekbeurten in het land en het brengen van werkbezoeken.

Het gaat dus goed met mij.

Hoe dat komt dat ik mij prima voel? Er is toch wel wat gebeurd. Heel Nederland sprak over je. Alle camera’s waren op je gericht. Binnen een maand was ik van een Kamerlid die alleen bekend was van zijn verzet tegen het onder water zetten van die Zeeuwse polder, opeens een bekende Nederlander geworden. De CDA-dissidenten Ferrier en Koppejan die zich uitspraken tegen de gedoogsteunconstructie met de PVV (niet tegen regeren over rechts met de VVD). Heftige fractievergaderingen achter de gesloten eiken deuren van de fractiekamer. Een fractiebijeenkomst in het Hilton hotel die pas om halfvier in de nacht was afgelopen. Ook geen teken dat alles even vlotjes verliep. Besloten overleggen op diverse ministeries. Ik heb in korte tijd nog nooit zoveel ministerkamers van dichtbij gezien (Sociale Zaken,VWS, Buitenlandse Zaken, etc.). En tenslotte een spannende ontknoping op een zinderend partijcongres in Arnhem waar zo’n 5.000 betrokken CDA leden op waardige wijze met elkaar in discussie gingen. Een uitslag waaruit bleek dat wij binnen het CDA bepaald niet alleen stonden met onze zorgen en bezwaren tegen de PVV. Tegelijkertijd was er een overtuigende tweederde meerderheid van de CDA leden die het toch wilden proberen met dit kabinet. Voor mij en Kathleen gaf dit de doorslag om tijdens de fractievergadering van 5 oktober de komst van het kabinet Rutte-Verhagen niet langer te blokkeren. Daarvoor zijn wij ook democraten. Er volgde die dag een hectische persconferentie en enkele media optredens die nog voor wat opschudding zorgden.

En nu, enkele maanden later, is de rust weer enigszins teruggekeerd. Het kabinet is voortvarend van start gegaan. Tegelijkertijd hebben de discussies rond een aantal leden van de PVV fractie, mijn zorgen en bezwaren tegen de gedoogsteunconstructie bepaald niet doen afnemen.

Ik heb mij voorgenomen om met een positieve houding, samen met mijn 20 CDA collega’s, er het beste van te maken. Er staan immers in het regeerakkoord veel voornemens die goed zijn voor Nederland en die we dan ook zo snel mogelijk moeten zien te realiseren. Daar wil ik graag mijn bijdrage aan leveren.

Ik zal echter het kabinet wel kritisch blijven beoordelen op haar daden. Mensen dienen ongeacht hun achtergrond, herkomst of religie, gelijkwaardig te worden behandeld. Iedereen moet gelijke kansen krijgen en volop kunnen meedoen in onze samenleving. Daar wil ik mij ook in het komend jaar voor blijven inzetten.

Immers wat ik wel ervaren heb in de turbulente tijd die achter mij ligt is dat het alleen goed met je blijft gaan, als je dicht bij jezelf blijft, bij je idealen, de drijfveren waarom je in de politiek bent gegaan. Ik besef tegelijkertijd dat juist dit de komende periode ook wel eens de grootste uitdaging kan worden om gelukkig te blijven in de politiek.

Ad Koppejan is Tweede Kamerlid voor het CDA