Column Kees Boonman: Gênante vertoning Theresa May

De Britse politiek leider Theresa May moest zich tijdens het Britse politiek congres deze dagen in Manchester verantwoorden voor haar politieke daden. Maar het lukte May niet de juiste woorden te vinden en haar pleidooi eindigde in hoesten en proesten ten overstaan van duizenden partijleden en journalisten. Een gênante vertoning volgens politiek commentator Kees Boonman die erbij was.

"Wat is dit erg." Zelden zag ik journalisten, van beroep gericht op het erge, met de hand voor de mond en met een gevoel van medelijden en plaatsvervangende schaamte, kijken naar een politicus. Theresa May sprak over de Britse Droom. Dat was het plan. Dromen zijn bedrog. Maar in een afgeladen congreshal in Manchester zag ik een politieke nachtmerrie, en die was echt.

De leader´s speech is hét hoogtepunt op elk Brits politiek congres. Bij ons op het vlakke land is de afsluitende toespraak van de politiek leider doorgaans een kwestie van uitzitten totdat je naar de bar mag.  Maar in het Verenigd Koninkrijk hangt je politieke leven er vanaf. Dagen van te voren worden er flarden inhoud door de spindoctors verspreid om de partijleden, de pers en het land op te warmen voor dat wat gaat komen. 

Op het jaarlijkse congres van de regerende Conservative Party was er een goed verhaal nodig. Theresa May, premier en de politiek leider, haalde bij de laatste verkiezingen geen meerderheid en moet bovendien de echtscheiding met Europa in goede banen leiden. Een bijna onmogelijke opgave, maar veel Britten hebben het nu eenmaal gehad met Brussel.

In vergelijking met de Britse pers zijn wij van de parlementaire pers in Den Haag eerder medewerkers in de zorgsector.

Stel wilde beesten

Tony Blair, oud premier, noemde ooit de pers in zijn land een ´feral beast´, een stel wilde beesten die vooral uit zijn op effectbejag en het onderuit trekken van reputaties. Wie de Britse kranten elke dag scant kan zich daar iets bij voorstellen.

Maar nu gebeurde er in Manchester iets wat geen journalist kan bedenken. Alles ging mis. Theresa May had net 'sorry' gezegd voor het slechte verkiezingsresultaat of ze werd onderbroken door een actievoerende standup comedian.

Daarna begon het hoesten, het wegvallen van de stem, de zinnen die er af en toe piepend uitkwamen. Duizenden partijleden, honderden journalisten, live op televisie, de social-media als sluipschutters op het internet. Kan het erger.

Het moest ook een persoonlijk verhaal worden. Dat ze diabetes heeft, en dus weet hoe belangrijk de gezondheidzorg is; dat ze graag kinderen had willen hebben, maar wel degelijk begrijpt dat de toekomst voor jongeren belangrijk is en politiek ventte ze de zegeningen van de vrije markt uit.

Maar niemand luisterde.

Waarom moet lijden live worden uitgezonden, zou ze voortijdig ophouden, wie redt haar? Het was alsof ze in het Romeinse colosseum voor de leeuwen stond. Dit kon niet meer goedkomen.

Philip May ving haar na de verbale worsteling op. Ik stond er vlakbij toen ze achter de coulissen verdween. Huilen, dat moet het zijn geweest daar achter het gordijn.

En de letters, op het decor geplakt achter het spreekgestoelte, "Building a country that works for everyone," vielen er een voor een af. Het beeld bepaalt vaak ten onrechte de werkelijkheid. Maar dit politieke leven heeft de langste tijd gehad. Daar zijn de wilde beesten het in de krant wel over eens.