Bij gebrek aan geschikte opvang voor haar zoon Abel met autisme, regelde Mariëtte er zelf eentje

Ouders van volwassen kinderen met autisme zijn vaak ten einde raad als hun kind op zichzelf wil wonen en professionele begeleiding nodig heeft. Dat soort plekken zijn zeer schaars. Mariëtte Snoeren begon daarom zelf een project.

"Hij is hartstikke intelligent en deed het goed op school. In twee gymnasium werd hij depressief", vertelt Mariëtte Snoeren uit Waalwijk. Ze is de moeder van Abel (26). Op de middelbare school kwamen ze erachter dat hij autisme heeft. "Hij voelde zich ongelukkig en gaf aan dat hij geen aansluiting had. Hij zei dat hij zich als een alien, als een buitenaards wezen voelde."

Tien jaar lang in de ggz

Abel raakte in een depressie en ging ook blowen. "Het blowen veroorzaakte bij hem een psychose. Toen moest hij helaas worden opgenomen en toen is ook de diagnose gekomen, toen werd dat nog Asperger genoemd." Tegenwoordig spreek je van autisme spectrum stoornis.

Meer dan 10 jaar lang hebben ze van alles meegemaakt in de ggz, eigenlijk te veel om na te vertellen. Inmiddels woont Abel doordeweeks in een behandelcentrum, in de weekeinden komt hij naar huis.

Weinig specifieke hulp

Abel wil op zichzelf gaan wonen, maar kan dat zeker niet zonder begeleiding. En vind dan maar eens een juiste plek, zegt Mariëtte Snoeren. "We zijn zo rond zijn 18de gaan rondkijken, en zijn dus al heel wat jaren op zoek. Dan kom je erachter dat er eigenlijk heel weinig specifieke hulp is."

Mariëtte zocht stad en land af en ging uiteindelijk het gesprek aan met de gemeente Waalwijk en een woningcorporatie. De woningcorporatie kon in een project dat nog wordt gebouwd 18 plekken reserveren voor jongvolwassenen met autisme.

'Gordijnen niet open'

Na de zomer begint de bouw, over 2 jaar kan Abel daar wonen. Er is continu begeleiding.

"Het is vooral nodig dat er iemand een oogje in het zeil houdt. Zit 'ie goed in zijn vel? Komt 'ie z'n bed uit, zit 'ie niet te vervuilen in zijn omgeving? In slechte periodes kan dat gebeuren. Dan gaan de gordijnen niet open."

Ouderinitiatief

Er zijn meer ouders die zelf een woonproject hebben opgezet voor hun kind met autisme. Zo is er de Grasboom, een paraplu van tien ouderinitiatieven. Eén van de bewoners is Tineke van de Groep, 32 jaar oud. Ze woont bij de Grasboom in Amersfoort, samen met 14 andere jongvolwassenen met autisme.

"In het begin vond ik het wel lastig, omdat je opeens moet gaan samenwonen met 14 individuen. Je moet elkaar helemaal leren kennen en leren op jezelf wonen. Maar nu ik iedereen beter ken en ook met een aantal bewoners bevriend ben geraakt, vind ik het heel fijn en heel gezellig."

'Ik heb dus iets'

Tineke was twintig toen ze de diagnose autisme kreeg, ze had toen al haar HAVO-diploma op zak. "Toen ik die diagnose kreeg dacht ik: 'o, het ligt dus toch niet helemaal aan mij want ik heb dus iets'."

"Maar wat autisme inhield, ik had echt geen idee. Dat moesten ze mij helemaal uitleggen. En ik wilde - achteraf gezien is dat heel autistisch - mezelf helemaal uit elkaar gaan pluizen en bij elke karaktereigenschap weten of dat nou bij Tineke hoort of dat nou bij het autistische stukje in me hoort."

Begeleiding op maat

Tineke heeft er veel last van dat prikkels heel hard binnenkomen en dat ze informatie nauwelijks kwijtraakt. Daardoor heeft ze maar weinig energie en kan ze niet werken. Zij en haar huisgenoten krijgen begeleiding op maat.

In het geval van Tineke betekent het dat ze veel van zich af praat en leert hoe ze met haar negatieve gedachten moet omgaan. Soms zijn die zo zwart dat ze zichzelf snijdt.

Boksbal

"Ik leer het op een betere manier te uiten zonder mezelf te snijden. Daarom ga ik nu meerdere keren per week sporten met de begeleiding", vertelt ze.

"En ik ga dus boksen tegen mijn boksbal zodat ik al mijn emoties op een constructieve manier in plaats van een destructieve manier kan uiten."

'Ik wil dat hij gelukkig kan zijn'

Dat een plek voor Abel in de buurt in zicht is, geeft Mariëtte Snoeren al wat rust, ook al duurt het nog 2 jaar. "Ik verwacht dat hij zijn hele leven wel begeleiding en ondersteuning nodig zal hebben. En dan is het natuurlijk heel fijn als je je familie als sociale achtervang in de buurt hebt", zegt ze.

"Ik wil dat hij een goeie plek heeft, waar hij gelukkig kan zijn en leven. En waar hij hopelijk wat mensen om zich heen heeft waar hij het mee kan vinden. Het idee is dat het voor Abel wel door kan gaan, als ik of mijn man er niet meer zijn om hem te helpen."