Weinig vrienden hebben, je niet begrepen voelen of bij niemand je hart kunnen luchten: een kwart (23 procent) voelt zich regelmatig eenzaam. Onder mensen tussen de 18 en 35 jaar is dit zelfs 37 procent. Erover praten is voor veel mensen lastig.

Dat blijkt uit onderzoek van EenVandaag onder 25.000 deelnemers. Voor 4 op de 10 (42 procent) voelt eenzaamheid als een taboe: daar open over zijn durven ze niet.

Geen hechte vriendschappen

"Ik heb heel veel kennissen, maar weinig echte vrienden die dichtbij staan", schrijft een deelnemer aan het onderzoek. "Ik heb een beroep waarbij ik veel mensen ken en zie en spreek, maar dat is anders dan een echte vriendschap die gelijkwaardig is."

1 op de 8 (13 procent) geeft aan geen goede vrienden te hebben. 30 procent vindt dat hij of zij te weinig vrienden heeft en nog eens 29 procent mist een echt goede vriend of vriendin. "Ik mis een vriend waar ik alles aan kan vertellen, waar ik mijn emoties bij kwijt kan en mijn hart bij kan luchten", schrijft iemand.

Hoe jonger, hoe eenzamer

Jongeren zijn de eenzaamste groep: van hen voelt bijna 4 op de 10 (37 procent) zich regelmatig eenzaam. Veel jonge deelnemers aan het onderzoek merken dat vriendschappen die op de basisschool of middelbare school zijn ontstaan langzaam verdwijnen. Vrienden groeien bijvoorbeeld uit elkaar door verhuizingen of het krijgen van relaties.

Iemand schrijft daarover: "Sinds de middelbare school ben ik eigenlijk met niemand zo close geweest als ik was met mijn vrienden van toen. Iedereen wordt ouder en krijgt andere visies op de wereld. Ik mis mijn vrienden van toen, iedere dag weer."

Moeilijk aansluiting vinden

De helft van de deelnemers aan het onderzoek (45 procent) vindt het moeilijk om nieuwe vrienden te maken. Onder jongeren is dat bijna 6 op de 10 (59 procent). Mensen merken dat naarmate je ouder wordt, het lastiger wordt om nieuwe vrienden te maken.

Waar ze op de basis -en middelbare school veel in contact stonden met leeftijdsgenoten, neemt dat contact af naarmate ze ouder worden. "Als je ouder bent zijn vrienden moeilijker te vinden. Je moet er zelf actief actie op ondernemen", aldus een deelnemer.

'Als je gelukkig bent met jezelf, ben je nooit eenzaam'

Niet alleen de hoeveelheid vriendschappen speelt mee in hoeverre mensen zich eenzaam voelen. Ook mensen die wel veel vrienden hebben, geven aan zich regelmatig eenzaam te voelen. "Ik mis wezenlijk contact met anderen; dingen met elkaar delen, er voor elkaar zijn, een gesprek houden over dingen die er echt toe doen. Alles lijkt tegenwoordig zo oppervlakkig", schrijft een deelnemer aan het onderzoek.

Andersom zijn er ook mensen die aangeven zich niet eenzaam te voelen, ook al hebben ze geen of weinig vrienden. Iemand schrijft hierover: "Eenzaamheid zit in het gebrek aan zelfliefde, eigenwaarde en tevreden zijn met jezelf. Als je geluk in jezelf kunt vinden ben je nooit eenzaam. Ik ben het grootste deel van mijn tijd alleen, maar ik voel mij nooit eenzaam."

Uitgeprocedeerde asielzoekers zouden de Europese Unie echt moeten verlaten: dat is de inzet van nieuwe plannen van de Europese Commissie. Maar hoogleraar migratie Arjen Leerkes is kritisch. "Voor een deel gaat het ook om beeldvorming."

Waarom krijgt de een na een schokkende gebeurtenis posttraumatische stress en de ander niet? Radboud Universiteit deed hier samen met de Nationale Politie onderzoek naar.

Mishandeling, een zwaar ongeval of oorlog, dit zijn enkele voorbeelden van situaties die kunnen leiden tot een posttraumatisch stresssyndroom (PTSS). In Nederland krijgen jaarlijks 400.000 mensen de diagnose. Maar de een is hier gevoeliger voor dan de ander, blijkt uit onderzoek van de Radboud Universiteit Nijmegen.

Uniek onderzoek naar PTSS

Aan het onderzoek van de universiteit deden ruim 200 beginnende agenten mee. Volgens neurowetenschapper en een van de onderzoekers van de studie Linda De Voogd is dit uniek. "Er zijn weinig onderzoeken gedaan waarbij de deelnemers nog geen dingen hebben meegemaakt of geen PTSS-klachten hebben", vertelt ze.

En voor een goede meting moet je er juist bij zijn voordat iemand een traumatische ervaring meemaakt, weet de onderzoeker. "Ook richtten vorige studies zich vooral op kleinere onderzoeksgroepen en militairen."

Wel of niet schieten

Tijdens het onderzoek moesten de agenten onder een MRI-scan een schietopdracht doen. "Om de spanning op te bouwen moesten de deelnemers een poppetje in de gaten houden. Het poppetje kon een geweer of een telefoon uit zijn zak pakken", gaat De Voogd verder. En op basis daarvan moesten de agenten een keuze maken: wel of niet schieten.

"Bij het pakken van het geweer, moesten de agenten op het poppetje schieten. Bij het pakken van de telefoon, moeten ze niks doen. Dat was dan de veilige situatie," vertelt De Voogd. "Bij een foute keuze kregen de agenten een elektrisch schokje. De schok doet niet echt pijn, maar het is wel vervelend. Er stond dus wel iets op het spel."

Actieve amygdala

Het uitvoeren van de oefening stimuleert hersenactiviteit, vooral in de amygdala. "Dat is een gebied in de hersenen dat betrokken is bij het verwerken van informatie en het detecteren van dreiging", legt De Voogd uit.

Anderhalf jaar na de MRI-scan moesten de onderzochte agenten terugkomen naar de universiteit. "Uit de studie blijkt dat agenten met een hyperactieve amygdala vaker kampen met de symptomen die passen bij PTSS", vertelt De Voogd. "Mensen met een actievere amygdala hebben dus meer kans op het ontwikkelen van PTSS na het meemaken van trauma."

Nachtmerries en overprikkeld

Voormalig politieagent Maaike Zegers heeft te maken gehad met zo'n trauma. "Tijdens mijn werk kreeg ik steeds vaker een onveilig gevoel en wilde ik niet terug naar bepaalde plekken", vertelt ze.

"In het begin dacht ik: dat is logisch en dit hoort nou eenmaal bij mijn baan. PTSS was ook geen onderwerp dat destijds bij de politie besproken werd. Maar mijn klachten gingen van kwaad tot erger: nachtmerries, overprikkeld en een extreem kort lontje. Na enige tijd kwam ik thuis te zitten en startte ik met intensieve traumaverwerking."

'Donkere wolk ging weg'

"Inmiddels gaat het mentaal goed met mij en ik werk niet meer bij de politie", vertelt ze. Ze schreef een paar jaar geleden het boek 'Een kast vol', om families te helpen om met PTSS om te gaan. "Juist door het woord 'PTSS' in huis te halen, ging de donkere wolk weg. Dat was verhelderend."

Zegers was geen onderdeel van het onderzoek van de Radboud Universiteit, maar juicht dit soort studies erg toe. "Als ik van tevoren had geweten dat ik misschien een hoger risico had op PTSS, dan had ik nog steeds het vak gekozen. Ik heb bij de politie ook een hele fijne tijd gehad."

Eén stukje in een grote puzzel

Met de studie probeert de onderzoeker preventief te kijken naar PTSS en mensen zoals Maaike Zegers te helpen.

"Met dit onderzoek zijn er wellicht mogelijkheden om beter om te gaan met trauma of aversieve gebeurtenissen. In de hoop om de kans op PTSS te verkleinen, ook voor andere beroepen buiten de politie,'' zegt De Voogd. "Maar de studie is slechts één stukje in een grote puzzel."