Hij staat er wat verloren bij, op de stoep naast een parkeerplaats bij de IJsselhallen in Zwolle. Een Syrische vluchteling uit Idlib, net aangekomen in de noodopvang. Onder een grauwe lucht vertelt hij hakkelend zijn verhaal. 

De man, kalend en grijze haren bij zijn slapen, zal tegen de veertig jaar oud zijn. Hij oogt vermoeid. “Waar is je familie?”, vraag ik. “In Idlib”, zegt hij. “Het is erg moeilijk zonder ze”, zegt de man.

“Zijn je vrouw en kinderen nog in Idlib?” vraag ik terwijl de man een telefoon uit zijn zak haalt. “Kijk”, zegt hij. “Mijn dochter…”. Op het scherm prijkt een meisje met donkere krullen en een innemende lach op haar gezicht. Ze is een jaar of vijf. Nog voordat ik kan vragen waarom zijn familie daar nog zit barst de man in huilen uit en loopt in een strakke lijn weg, zonder om te kijken.

Voor EenVandaag zoeken we een Syriër die we kunnen volgen voor een reportage over het verblijf in de noodopvang. We moeten dus een andere vluchteling vinden die ons te woord kan staan.  Dat is niet heel moeilijk, want in de noopopvang zitten vierhonderd vluchtelingen. Allemaal mannen, vertrokken uit Syrië op zoek naar een betere toekomst.

Uiteindelijk volgen we voor onze reportage twee jonge mannen, studenten economie uit het kapotgeschoten Aleppo en een plaatsje bij Damascus. In dat plaatsje bij Damascus regende het vatenbommen op de huizen in woonwijken, afgeworpen uit helikopters van het regime terwijl milities van de Hezbollah al schietend door de straten trokken. “Als ik even weg was belden mijn ouders bezorgd: waar zit je, waar ben je? Kom thuis. Er wordt weer geschoten”, zegt de jongen. Er is geen werk, geen school, geen geld, soms geen stroom en water. Er is daar voor deze jonge mannen geen toekomst.      

De andere vluchteling is Aleppo ontvlucht. Zijn broer die in het Syrische leger zat is vermist. En vermist in Syrië betekent over het algemeen dat diegene dood is. Zelf wil hij niet vechten, maar een gelukkig leven opbouwen. In Syrië kan dat niet meer. Hij wil hier opnieuw beginnen, in Nederland.

Ik heb de jongens een aantal dagen gevolgd. De blijdschap dat ze hier zijn aangekomen overheerst de dramatische herinneringen. Zijn dit gelukszoekers? Zo kan je ze wel noemen. Deze jongens verlaten een door burgeroorlog verscheurd land en zoeken hier een betere toekomst. Of dat hier beter is dan in Duitsland, Turkije of Jordanië is een andere discussie. Ze zoeken het beste perspectief.

Maar toch treft de wat oudere man op het parkeerterrein mij het meest. Ik heb hem slechts een minuut gesproken. En dat was genoeg om te beseffen dat hij dan wel op zijn eindbestemming is terechtgekomen, maar absoluut niet zijn geluk heeft gevonden. Want die zit met haar donkere krullen en innemende lach nog steeds in Idlib.

Bekijk hieronder de reportage die buitenland-redacteur Johann de Graaf maakte:

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.