Uitspraak: ongegrond

In de reportage komen een familielid van een van de slachtoffers en de Officier van Justitie aan het woord. Zij laten zich onder meer uit over de vraag of klager al dan niet berouw zou hebben van zijn daden. Verder zijn diverse beelden getoond die met een verborgen camera in de kamer van klager in het bejaardentehuis zijn gemaakt. Een aantal van de beelden is herhaald in een latere uitzending van ‘EenVandaag’. De kern van de klacht is dat verweerder ten onrechte gebruik heeft gemaakt van een verborgen camera en de beelden ten onrechte tot tweemaal toe in een uitzending heeft gebruikt.

Op grond van hetgeen partijen hebben aangevoerd kan worden aangenomen dat contact met klager via diens advocaat voor verweerder niet mogelijk was. Verder is aannemelijk dat de verslaggever niet tot het bejaardentehuis zou zijn toegelaten, indien hij daar met open camera was verschenen. Daarbij is van belang dat klagers raadsman ter zitting naar voren heeft gebracht dat daarover ook afspraken zijn gemaakt met de receptie van het bejaardentehuis. De vraag is vervolgens of in dit geval sprake is van een zodanig maatschappelijk belang, dat het gebruik van een verborgen camera en de uitzending van de beelden daardoor gerechtvaardigd was. (zie punten 2.1.5. en 2.1.7. van de Leidraad van de Raad)

Naar het oordeel van de Raad betreft het hier een grensgeval. Enerzijds was al bekend dat klager erkende schuldig te zijn aan de drie moorden, en was hij in een NPS-documentaire van ruim 10 jaar geleden ook zelf aan het woord geweest. In zoverre bevatten de gewraakte uitzendingen van ‘EénVandaag’ geen nieuwswaarde.

Daar staat tegenover dat de Tweede Wereldoorlog in het algemeen en de voormelde feiten met betrekking tot klager in het bijzonder van grote impact zijn geweest, niet alleen op de familie van de slachtoffers, maar op het gehele Nederlandse publiek.

Verweerder heeft beoogd de persoonlijke visie van klager op door hem gepleegde feiten, de ontwikkelingen rond zijn veroordeling en het nieuwe proces vast te leggen. Aldus wordt enig inzicht gegeven in de beweegredenen en persoonlijkheid van klager, die bekend staat als de laatste nog levende Nederlandse oorlogsmisdadiger en daarmee ook model staat voor andere Nederlandse SS-ers. De beelden kunnen in zoverre worden aangemerkt als een historisch document. Daarbij komt dat de laatste beelden van klager waarin diens persoonlijke visie aan de orde kwam, ruim tien jaar geleden tot stand zijn gekomen en recente beelden niet voorhanden waren.

Verder is van belang dat de betrokken verslaggever zich direct bij binnenkomst heeft voorgesteld als journalist, werkzaam voor de televisie. Hoewel klager daarop antwoordde dat hij niets met journalisten te maken wilde hebben en dat ze moesten vertrekken, kan uit de beelden en het verhandelde ter zitting worden opgemaakt dat klager zich niet verder tegen de aanwezigheid van de journalisten heeft verzet, maar op rustige toon het gesprek met hen is aangegaan. Aan het eind van het onderhoud heeft hij zelfs gevraagd zijn verhaal goed op te schrijven.