Stroopwafels in Marokko?!

Die Mimoun! Zou hij het dan toch gaan flikken? Zullen de oerhollandse koekjes binnenkort in de supermarkten van Casablanca te vinden zijn? Twee jaar geleden verklaarde iedereen van Amsterdam tot Marrakech hem voor gek. Stroopwafels in Marokko, wie bedenkt zoiets? Nou, Mimoun el Arkoubi uit Rotterdam dus. En ondanks een weg voor diepe dalen lijkt Mimoun zijn droom nu dan toch waar te maken.

Twee jaar geleden ontmoeten we hem voor het eerst in Marokko. ' Ik heb een gat in de markt ontdekt! Ik ga stroopwafels maken in het land van mijn ouders! Marokkanen houden van zoet, dus dat komt wel goed' Mimoun is dan nog vol overtuiging dat hij het gouden concept in handen heeft.

Hij weet meteen ook exact hoe hij de stroopwafel in Marokko wil introduceren. Ik noem het Dutch Delight en op de verpakking komt een molentje. Maar eerst de markt verkennen. Op een hete middag in een park in Casablanca gaan wij met hem de koekjes laten proeven. Iedereen zegt dat het lekker is! Mimoun is blij. 'Zie je, ze zeggen allemaal dat ze het willen kopen als het op de markt komt'.

Dit is het begin van Mimoun's grote avontuur in zijn vaderland Marokko. Een jaar na zijn aankondiging gingen wij hem opzoeken in Marokko. Hoe zou het met hem zijn vergaan? En ja hoor, hij was nog 'keihard bezig' met de stroopwafels. Maar voorlopig lijkt het dan nog lang te duren voordat de stroopkoekjes in de kramen van de Marokkaanse Souks te vinden zijn. Hij had al apparatuur besteld. Deze machines zouden wel maandenlang in de haven van Tanger stranden. Hij had een pand laten bouwen. De bouwvakkers waren alleen de riolering en waterleiding vergeten aan te leggen. Hij had geld gekregen van investeerders. Maar die bleken met de noorderzon te zijn vertrokken. En dit zijn slechts enkele voorbeelden van de toch niet helemaal gladjes verlopende introductie van de stroopwafel in Marokko.

Desondanks blijft Mimoun lachen en geloven in ZIJN masterplan. 'Je moet doorgaan, altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt!'

Twee weken geleden zijn we weer in Marokko. En uiteraard zoeken we Mimoun even op. Hij haalt ons op met zijn blauwe bedrijfsbusje uit Nederland (' zoals alles bij mij weer een lang verhaal: maar die heb ik goedkoop op de kop getikt bij de broer van Stenly Menzo!') Hij lacht nog steeds, maar dit keer blijkt dat er ook reden is om te lachen. Mimoun neemt ons mee naar het terrein waar het een jaar geleden nog één grote puinhoop was. Over een hobbelige zandweg (' ja, de autoriteiten weigeren de weg te asfalteren, ben ik mee bezig, ga ik regelen!) rijden we er naartoe. Achter de zandhopen en het onkruid verrijst plotseling een fris geverfde fabriek. Apetrots gaat Mimoun ons voor naar binnen. 'Kijk hier worden ze nu gemaakt: mijn stroopwafels!' Ik heb nu bijna 14 mensen in dienst, ik heb ze weggehaald bij de lokale bakkersschool! We zijn nu aan het experimenteren met de receptuur: want het recept van de stroopwafel is geheim. In samenwerking met een laboratorium ben ik aan het uitzoeken hoe de stroopwafel precies moet smaken.

We nemen een hap van een van de ministroopwafels uit de enorme berg koekjes voor ons. Wie had dat ooit gedacht, dat wij in Marokko nog eens een stroopwafel zouden eten?

' En nu moet ik ze nog in de winkels krijgen, maar dat komt wel goed, dat ga ik regelen. Ik heb contacten' roept Mimoun.

EenVandaag houdt Mimoun uiteraard in de gaten, dus zodra er weer wat te melden is aan het stroopwafelfront melden wij ons weer.Fannie Tijmstra en Fouzia Elhannouti, Eénvandaag
Bekijk ook het item over dit onderwerp in EénVandaag.

Fannie Tijmstra en Fouzia Elhannouti, Eénvandaag