Laatst vroeg iemand mij welk woord voor mij persoonlijk, het best past bij 2010. Ik hoefde daar niet lang over na te denken: rollercoaster. En ik weet waar ik het over heb! Als moeder van rollercoastersliefhebbende zoons heb ik in allemaal gezeten, in ieder geval in die van Europa. (Ik ben namelijk zo’n moeder die haar kinderen niet alleen in zo’n eng ding durft te laten gaan, want stel dat er iets gebeurt en ik niet naast ze zit…)

Dit jaar begon met een enorme klap voor mij en mijn familie. Mijn vader overleed op 4 januari. Hij was 99 jaar oud, maar hij was glashelder en niets duidde op zijn vertrek uit deze wereld.

Kort daarna de val van het kabinet, gevolgd door een hectische campagneperiode, verkiezingen met een verpletterende nederlaag voor mijn partij met alle gevolgen van dien. Toen de formatieperiode. Paarsplus dat mislukt en de PvdA die de deur heel erg hard dichtgooit. We gaan onderzoeken hoever we komen met een minderheidskabinet VVD-CDA met gedoogsteun van de PVV.

Van meet af aan had ik zorgen en twijfels, maar wilde kijken hoe het zou gaan. Ergens denk je: misschien verandert die partij wat, matigt ze haar toon... Maar gaandeweg kwam ik tot het inzicht dat we dit niet moesten doen. De partij die gedoogsteun zou geven veranderde niet, mijn zorgen en bezwaren werden niet weggenomen. Ook niet toen de akkoorden er eenmaal lagen. Toen op 2 oktober bleek dat tweederde van de partij vond dat we dit toch door moesten zetten kwamen Ad Koppejan en ik tot de conclusie dat we dan deze regering maar een kans moesten geven en haar beoordelen op haar daden.

Heftige tijden.

Rollercoaster was het niet alleen in Nederland en niet alleen voor mij. In Suriname wordt op 12 augustus Desi Bouterse, tegen wie een proces loopt wegens verdenking van moord op 15 mensen en die in Nederland veroordeeld is tot 11 jaar gevangenisstraf, geïnstaleerd als President. Rollercoaster in Haiti. Het armste land van het westelijk halfrond wordt op 12 januari ook nog eens getroffen door een aardbeving. Duizenden mensen zitten nog steeds in tentenkampen, de dreiging van orkanen is permanent, cholera en wanhoop breken uit en de verkiezingen, die moeten leiden tot een gezaghebbende regering die van aanpakken weet, lijken uit te lopen uit op een drama.

Rollercoaster overal, heeft het soms te maken met de tijden die we beleven? De vaart van onze tijd, van twitter en hyves, van alles live te volgen, een executie aan de andere kant van de wereld en een open hart operatie in het ziekenhuis om de hoek?.

Wanneer stopt deze rollercoaster?

Hij stopt niet…, nog niet…, denk ik. Hij hoort bij de chaos van een overgangstijd die we nu meemaken. Overgang van de tijd die de financieel-economische crises en de uitputting van de planeet gebracht heeft door een cultuur van “ nooit genoeg” , van “ alles moet kunnen” en van fast food, naar een tijd en cultuur van de tering naar de nering zetten en van slow food.

In de politiek vertaalt die overgang zich in een overgang van machtsgerichte top down politiek, naar een politiek van horizontale verbindingen, van herstel van vertrouwen, van zekerheden voor mensen die zich niet meer gekend weten. Niet door hun buren, niet door hun leraren en collega’ s en niet door hun politieke leiders.

Het machtsdenken heeft haar langste tijd gehad, het verbindend denk is in opkomst.

Als nu die rollercoaster maar eerst tot stilstand komt…..

Kathleen Ferrier is Tweede Kamerlid voor het CDA

Vragen? Stel ze!

Heb je nog vragen of wil je reageren? Stuur ons dan hier een berichtje in onze chat. Elke donderdag vertellen we in de Doe mee-nieuwsbrief wat we met alle reacties doen. Wil je die in je mail? Meld je dan hier aan.